Να σου πω μια ιστορία;
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι –κοριτσάκι να χαμε να λέγαμε, τριανταφεύγα ήταν η γκόμενα, καυλιάρα, ατίθαση και καθόλου μαζεμένη- το οποίο γνώρισε ένα αγοράκι –επίσης να ‘χαμε να λέγαμε, πενηντάρης ήταν το τύπος, ολημερίς και ολονυχτίς σκεφτόταν πώς θα τον χώσει, έβγαζε γούστα στα μπουζούκια και στα κωλόμπαρα και ήταν μπήχτης πρώτος. Τα δύο παιδιά, αφού πέρασαν έναν πρώτο καιρό βαθιάς, εσωτερικής, διαπροσωπικής γνωριμίας, άρχισαν να σκέφτονται τρόπους να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και να κοινωνικοποιηθούν ακόμα περισσότερο, διότι τους είχε φάει η μοναξιά. Οπότε αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα «εργαλείο», που ονομαζόταν Σόνια. Τα πράγματα πήγαιναν περίφημα και η «συνεργασία» απέδιδε τα μέγιστα, ώσπου το αγοράκι ψιλιάστηκε, ότι άρχισε να γίνεται περιττός, καθώς έβλεπε ότι τα δυο κορίτσια «συνεργάζονταν» πολύ καλύτερα μεταξύ τους και τον είχαν λίγο στην απέξω. Τελικά χαιρέτησε με αξιοπρέπεια και έμεινε με το καυλί στο χέρι…
Ηθικό δίδαγμα: αγαπητέ πενηντάρη, όταν θέλεις να κάνεις triole,ole,ole,ole να είσαι προετοιμασμένος για όλα, όλα, όλα, όλα!!!!
