Τι κάνεις όταν νιώθεις, ότι η ζωή σου ανατρέπεται άρδην;
Όταν τα όνειρα, που έπλαθες με το νου σου, σβήνονται ένα-ένα, όπως η κιμωλία στο μαυροπίνακα; Τι κάνεις, όταν βλέπεις τα συναισθήματά σου να γίνονται θρύψαλα και την καρδιά σου να καταρρακώνεται; Όταν βιώνεις την απώλεια σε όλα τα κύτταρα του κορμιού σου; Όταν οι πιο μύχιες σκέψεις σου, εκείνες που σε έκαναν να χαμογελάς άνευ λόγου, σε εγκαταλείπουν εν μία νυκτί; Τι κάνεις;
Ο αγώνας είναι πιο δύσκολος από όσο φάνταζε και δυστυχώς ο χρόνος δε γιατρεύει, απλά προσθέτει: πόνο, πίκρα, αναμνήσεις …που συσσωρεύονται καθημερινά και στο τέλος σε κάνουν να καταρρεύσεις, για αυτό που λέγαμε κι άλλοτε, την αβίωτη ζωή σου.
Τελικά, που πάμε μετά; Δεν ξέρω να απαντήσω τούτη τη στιγμή, γιατί έχει μουδιάσει το μυαλό μου και η θλίψη δε μ’ αφήνει να σκεφτώ καθαρά. Ή δε μ’ αφήνει να σκεφτώ καν. Μάλλον προχωράμε έτσι άσκοπα …κι όπου μας βγάλει. Αλλά με μια διαφορά. Τώρα πια προχωράμε μόνοι…