Τα προηγούμενα χρόνια μου ήταν εντελώς αδύνατο να καταλάβω, γιατί ορισμένοι άνθρωποι κακολογούν, κουτσομπολεύουν, δυσφημούν, κατακρίνουν κ.ο.κ. άλλους ανθρώπους.
Επειδή δεν ανήκω στη συγκεκριμένη κατηγορία και αρνούμαι πεισματικά –καθαρά λόγω εγωισμού, το παραδέχομαι- να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέρα από την πάρτη μου, δεν εννοώ γιατί να υπάρχει αυτή η γλίτσα γύρω μου, αυτή η γελοία ομάδα ατόμων, που το μόνο που κάνει είναι να παρακολουθεί και εν συνεχεία να ξεκοκαλίζει μέχρι την τελευταία ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη ζωή των άλλων
(και μάλιστα χωρίς όσκαρ).
Περνώντας ο καιρός άρχισα να καταλαβαίνω το γιατί. Και ιδού η …μαγική μου ανακάλυψη! Διότι απλούστατα, όποιος δεν έχει δική του ζωή, ασχολείται με τις ζωές των άλλων. Έτσι, για να νιώθει ότι μέσα από αυτούς ζει, ότι αποκτά νόημα η κατά τα άλλα μίζερη, ανάλατη, άγευστη και άοσμη «ζωή» του.
Και εκτός από ‘μένα, φαντάζομαι το έχει καταλάβει, το έχει νιώσει στο πετσί του και πολύς κόσμο. Όχι όλοι για τον ίδιο λόγο, βέβαια. Το μόνο σίγουρο είναι, πως αν κάποια στιγμή βρεθείτε στην υποτίθεται δυσμενή θέση να σας «μαστιγώνουν» με τα λόγια τους τα απανταχού ξεράσματα, θα πρέπει να γελάσετε με την καρδιά σας και ουδόλως να στενοχωρηθείτε ή να προβληματιστείτε. Σημαίνει, ότι η δική σας ζωή έχει νόημα, αξία, ουσία. Σημαίνει, απλά, ότι εσείς ζείτε! Και αφήστε τους άλλους να σας κοιτάνε…
Υ.Γ. Να σε ζηλεύουν πιο καλά, παρά να σε λυπούνται! Γνωστό, έτσι;