Όταν κάποιος προσπαθεί στο τέλος θα πάρει το χειροκρότημα ακόμα και αν δεν τα καταφέρει. Όταν κάποιος είναι αδιάφορος όμως …
Σε ένα τελικό η ομάδα μπήκε χωρίς να δείξει πυγμή. Μπορεί ο διαιτητής της αναμέτρησης Καρυοφύλης να προσπάθησε να τους κόψει τον τσαμπουκά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να υποταχθούν σε μια ομάδα που είχε απουσίες δεν ήταν καλύτερη. Κατάφεραν οι παίκτες να κάνουν μάγκα τον Μπέο, να προδώσουν τον κόσμο και να γκρεμίσουν κάθε όνειρο που υπήρχε.
Μια χρονιά χάθηκε. Ίσως να χάθηκε νωρίτερα απλά με τεχνητή αναπνοή η ομάδα έπαιρνε το φιλί της ζωής. Στα κρίσιμα όμως σημεία απέτυχε. Δεν φταίνε μόνο οι παίκτες για αυτό και η ατυχία (π.χ. ο τραυματισμός του Ταϊ). Θα πει κάποιος γιατί λέγονται τώρα αυτά; Γιατί πολύ απλά σε αυτή την ομάδα δόθηκε η μεγαλύτερη πίστωση χρόνου που υπήρξε ποτέ από όλους. Δε ήταν όμως αρκετή για να γιατρέψει πληγές. Απλά καλύφθηκαν επιφανειακά και φάνηκαν στο τέλος της σεζόν.
Ήρθε η στιγμή να παρθούν αποφάσεις για τον Ηρακλή της επόμενης μέρας σε όλα τα επίπεδα. Έτσι δεν μπορεί να προχωρήσει η ομάδα και αυτό είναι φανερό.
