Ξέρω, ξέρω, έχουν γραφτεί πάμπολλα άρθρα υπό αυτόν τον τίτλο. Αλλά παρθενογένεση δεν υπάρχει, οπότε για όσα θέλω να πω σήμερα μόνο αυτό μου ταιριάζει.
Θέλω να καλπάσω με τη φαντασία μου πίσω σε απίστευτα ξένοιαστες μέρες, τότε που μας πήγαινε η μαμά για πικ-νικ στο κοντινό λοφάκι, κόβαμε παπαρούνες, για να κάνουμε το πρώτο στεφάνι του Μαγιού, τρέχαμε ανέμελες με τις αδερφές μου, γελούσαμε πραγματικά, με την καρδιά μας, χορεύαμε, ταγουδούσαμε και αποκαμωμένες από την τρεχάλα και τη ζέστη επιστρέφαμε στο χαλάκι μας, να πιούμε παγωμένη πορτοκαλάδα και να φάμε το υπέροχο σπιτικό σαντουιτσάκι!
Τότε που μας ενδιέφερε μόνο να κατεβούμε στη γειτονιά, να παίξουμε με τα άλλα παιδιά, να μιλήσουμε με τις συμμαθήτριες, να χαζογελάσουμε και να κοκκινίσουμε, όταν μας κοίταζαν τα αγόρια. Τότε που όλα ήταν απλά, άδολα, ήρεμα…
Αλλά δεν μπορώ να καλπάσω. Πρώτον, γιατί το άλογό μου έχει κουτσαθεί από το τρεχαλητό για ψάξιμο δουλειάς, χρημάτων, ενσήμων, σπιτιού, αυτοκινήτου, δανείου, γκόμενου, φίλου κτλ κτλ. Δεύτερον, γιατί από χαρούμενη αναβάτης κατάντησα σκυθρωπή παλιάτσος, που κάνει το μαλάκα σε όλους και για όλα. Τρίτον, γιατί στην κούρσα έχω μείνει τελευταία και καταϊδρωμένη, επειδή δεν έχω οσφυοκαμψία και αρνούμαι πεισματικά να κολλήσω το σύνδρομο της μόνιμης χαμέρπειας. Τέταρτον γιατί ενώ τα τελευταία δυόμιση χρόνια όλα ήταν γαμάτα, τώρα έγιναν γάματα…
Τέλος εποχής! Τι να κάνω ρε φίλε; Έτσι όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε.
Υ.Γ. Εγώ, τουλάχιστον το συνειδητοποίησα. Αυτοί που ζητάνε εναγωνίως την ψήφο μας έχουν καταλάβει, ότι τα φάγανε τα ψωμιά τους;
