Λένε πολλοί, ότι τα πράγματα στον έρωτα είναι απλά.
Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς, τελειώσαμε! Λένε, επίσης, ότι εμείς τα κάνουμε δύσκολα με τις παραξενιές μας, τους εγωισμούς μας, τις ζήλιες, τις ανασφάλειες, τις λάθος κινήσεις …Εγώ ξέρεις τι λέω; Ότι τίποτα καλό δε δίνεται δωρεάν! Η συγχωρεμένη η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε: «στην αγάπη θα δώσεις τα 99 για να πάρεις τα 100». Καμιά φορά δίνεις και τα 100, γιαγιά, αλλά δεν παίρνεις τίποτα…
Με έπιασε πάλι αυτή η γλυκιά μελαγχολία, που κανονικά με βρίσκει το φθινόπωρο, αλλά τώρα ήρθε να με επισκεφτεί λίγο πριν το καλοκαίρι. Ξέρω γιατί, αλλά δεν το λέω. Το μόνο που θα σου πω, είναι ότι τελευταία βαρέθηκα τα δύσκολα. Θέλω –επιτέλους- κάτι στη ζωή μου να έρθει εύκολα. Έτσι, χωρίς καν να προσπαθήσω. Να κουνήσω μαγικά θαρρείς το δαχτυλάκι μου και τσουπ! να το αποκτήσω. Χωρίς κόπους, χωρίς ιδρώτα, χωρίς δάκρυα, κλάματα, οδυρμούς. Ουφ! Βαρέθηκα πια να προσπαθώ, ρε φίλε…
Υ.Γ. Εγώ με την αγάπη μάλωσα. Και όπως διάβασα προσφάτως σε έναν τοίχο οικοδομής, αληθινό, από τούβλα «πόνεσα, έκλαψα, ρημάχτηκα …αλλά τώρα πια σε γράφω στ’ @ρχίδι@ μου. Άντε, δίνε του…
