Αχ! Αμάρτησα…Διανύουμε περίοδο Σαρακοστής, κατάνυξης, εγκράτειας, προσωπικής περισυλλογής, νηστείας.
Και ενώ σε μια τέτοια περίοδο οφείλουμε να συγκρατούμε τον εαυτό μας, εγώ η αναίσχυντη…αμάρτησα! Ε, ναι, το παραδέχομαι. Άνθρωπος και δη εξαιρετικά επιρρεπής σε πλείστες όσες μαλακίες, για ακόμη μια φορά υπερέβην τα εσκαμμένα και την έκανα την «ξερή».
Θα μου πεις, εντάξει, και οι αμαρτίες για τους ανθρώπους είναι, δεν είμαστε Θεοί, λάθη γίνονται και άλλα τέτοια παρηγορητικά. Αλλά, μπα, δεν με πείθεις με τίποτα. Δεν μπορώ να το χωνέψω, ότι επέτρεψα στον εαυτό μου να φτάσει …τόσο χαμηλά. Να, όμως, που έγινε και τώρα δεν ξέρω ούτε πώς να το μαζέψω, ούτε πώς να επανορθώσω και το κυριότερο ούτε πώς να «καθαρίσω» το όνομά μου από τη σπίλωση, που εγώ η ίδια προκάλεσα.
Ναι, αμάρτησα…αλλά ζητώ ταπεινά συγγνώμη και υπόσχομαι να μην το ξανακάνω. Δε θα αφήσω να κυλιστώ ξανά σ’ αυτή τη λαίλαπα. Όχι, θα αντισταθώ! Διότι άντε η μία φορά μπορεί και να συγχωρεθεί. Η επανάληψη, όμως, αποτελεί ακόμα μεγαλύτερη αμαρτία, που δε σβήνεται με τίποτα. Λοιπόν …σας δηλώνω ευθαρσώς, ότι δεν πρόκειται να ξανανοίξω τέρμα την ένταση του cd player του αυτοκινήτου μου με τα παράθυρα κατεβασμένα να κάνω βόλτες στην παραλιακή και να ακούω τη σουξεδιάρα των ημερών Γωγώ Τσαμπά να μου λέει αμέτρητες φορές «πω, πω, πω, πω, πω, πω, πω, πω, πω, πω, πω, πω…τι καημός». Ε, ναι, ρε κοπέλα μου…τόση καγκουριά είναι πραγματικά αμαρτία!!!
Υ. Γ. Καλό μήνα!
