Διάβασα κάπου σήμερα, ότι πρώτα πρέπει να γίνεις μεγάλος και μετά να λες μεγάλα λόγια. Θα μπορούσα να συμφωνήσω εν μέρει, αλλά σε μια δεύτερη ανάγνωση τελικά διαφωνώ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο «μεγάλος» άνθρωπος αφήνει τις πράξεις του να μιλούν γι’ αυτόν, δε χρειάζεται να μπει στη διαδικασία να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει, probatum est!
Για το λόγο αυτό και μου προκάλεσε θλίψη, για πολλοστή φορά, η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου, των ανθρώπων, που εμείς(;) ορίσαμε να συναρμολογούν μέρα με τη μέρα το παζλ της ζωής μας, ως πολίτες. Όχι με οργή, όπως θα άρμοζε, αλλά με περίσσια ψυχικού πόνου, διαπίστωσα ότι μετά βίας μπορούσα να διακρίνω κάποιον «μεγάλο άνδρα» σε όλον εκείνο το συρφετό. Δεν κατέστη δυνατό να με πείσουν για το αγαθό των προθέσεών τους, για την αγάπη τους για το κοινό συμφέρον, για την αλήθεια των λόγων τους, για την αποτελεσματικότητα των προτάσεών τους, για τίποτα εν τέλει.
[wp_ad_camp_1]
Βέβαια, τούτο δεν είναι παράλογο, αρκεί να αναλογιστεί κανείς ποια λαίλαπα μας έχει παρασύρει και ποιοι είναι ο υπαίτιοί της. Άλλωστε, όπως είχε σοφώς πει ο Bukowski «αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις», άρα οι κύριοι, που διατείνονται, ότι ξέρουν και μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο, προφανώς έχουν απόθεμα. Το δικό μου ψήγμα απορίας, που πολλαπλασιάστηκε πάντως, μετά τα όσα παρακολούθησα, είναι το εξής: πώς είναι δυνατό να περιμένουμε τη λύση από τους ίδιους, που δημιούργησαν το πρόβλημα; Το θεωρώ ουτοπικό ή μάλλον παράλογο. Η λύση θα έρθει από αλλού…
Υ.Γ. Όσο για τους «μονομάχους» του κοινοβουλίου, θαρρώ πως δεν μπορείτε πια να πετύχετε το στόχο, ούτε κι αν βρίσκεται ακίνητος στο μισό μέτρο…τα ευφυολογήματα και οι θεατρινισμοί ήταν περιττά.