Μόλις ένα 24ωρο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο ο Ελληνισμός ζει δύσκολες στιγμές. Από την εθνική τραγωδία δεν έμεινε αλώβητος και ο αθλητισμός. Η οικογένεια του Ηρακλή Θεσσαλονίκης θρηνεί ένα δικό της παιδί, τον παλιό σπρίντερ, Γιώργο Κατσάνη, ο οποίος έπεσε ηρωικά μαχόμενος στον Άγιο Ιλαρίωνα, ως διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών.
[wp_ad_camp_1]
Ως ελάχιστη ένδειξη τιμής στον ηρωισμό που επέδειξε ο παλιός αθλητής του, ο Ηρακλής χάρισε το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο το οποίο χρησιμοποιεί ως έδρα η ομάδα του βόλεϊ, στις εγκαταστάσεις των Χορτάτζηδων. Το γνωστό μας, πλέον, “Κατσάνειο” οφείλει την ονομασία της σ’ αυτόν τον ήρωα του ελληνικού έθνους, ο οποίος δεν δίστασε να δώσει τη ζωή του για τα ιδανικά της πατρίδας, σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια.
Γεννημένος το 1934 στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, ο Κατσάνης εντάχθηκε στο τμήμα στίβου του Ηρακλή το 1948. Το καλό του αγώνισμα ήταν τα 100 μέτρα, αλλά διακρινόταν τόσο στα 200 μέτρα όσο και στο άλμα εις μήκος. Η ταχύτητα και η αλτικότητά του τον βοήθησαν στη νέα καριέρα που άρχισε στα 18 του, όταν εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων και κατετάγη στο σώμα των καταδρομέων. Το 1973, ταγματάρχης πια, ζήτησε μόνος του να μετατεθεί στην Κύπρο και τοποθετήθηκε διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς. Όταν ο “Αττίλας” εισέβαλε στην Κύπρο, ο Κατσάνης αντιστάθηκε ηρωικά μαζί με τη μονάδα του και έπεσε στο καθήκον στον Άγιο Ιλαρίωνα, στις παρυφές του όρους Πενταδάκτυλος, έχοντας ταχθεί επικεφαλής της ομάδας διοίκησης χωρίς να έχει δίπλα του κανέναν αξιωματικό για να τον αντικαταστήσει ή να τον στηρίξει (μια και άπαντες ήταν ή τραυματίες ή κάλυπταν άλλες θέσεις).
Ο υποδιοικητής του, Ευάγγελος Μαντζουράτος, σημειώνει: “Καταλάβαμε τον αντικειμενικό μας στόχο, που ήταν στις παρυφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα Πετρομούθια. Η κατάσταση που επικρατούσε το πρωί της 21ης Ιουλίου είχε ως εξής: Οι τουρκικές δυνάμεις είχαν ενισχυθεί από αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς. Τα πυρομαχικά μας έφταναν στο τέλος -υπ’ όψιν ότι είχαμε πυρομαχικά για να εκτελέσουμε την βραδινή διείσδυση, να προσβάλουμε τον εχθρό, να καταλάβουμε το έδαφος και εν συνεχεία έπρεπε να απαγκιστρωθούμε μέχρι το άλλο φως από άλλες δυνάμεις που θα έρχονταν στην περιοχή. Κάτι το οποίο δεν έγινε”.
Και συνεχίζει: “Αναγκαζόμασταν έτσι, κατόπιν διαταγών, να εκτελούμε βολές μόνο από κοντινές αποστάσεις και μόνο εφόσον κινδυνεύαμε άμεσα. Οι επιθέσεις των Τούρκων αποκρούονταν από μικρές τοπικές δυνάμεις των λόχων. Σε μια τέτοια αντεπίθεση, όπου ο Κατσάνης σήκωσε μια διμοιρία για να διώξει από τον χώρο του τον εχθρό που είχε διεισδύσει, τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι στρατιώτες του προσπάθησαν να πάρουν το πτώμα του, έδωσαν μάχη, αλλά δεν τα κατάφεραν”
