Υπάρχουν αμέτρητα πράγματα, που με εκνευρίζουν σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου. ΟΚ, αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, με την κωλοκατάσταση που βιώνουμε. Αλλά ανάμεσα στα πολλά υπάρχουν και κάποια, που είναι παντελώς αδύνατο να ανεχτώ.
Όταν τα ακούω, όταν τα βλέπω –πόσο μάλλον όταν μου συμβαίνουν- νιώθω σαν να διαπερνά ένα σουβλί το μάτι μου. Είναι εκείνη η αμετροέπεια, που έχει κολλήσει σαν βδέλλα στο στόμα του καθενός γλίτσα, που αποτελεί μέρος του κοινωνικού, εργασιακού, ενίοτε φιλικού ή και γκομενικού περιβάλλοντος.
Είναι εκείνες οι σκηνές απείρου κάλλους (ή κάλου, όπως θες) που παρατηρώ αμέτοχη να διαδραματίζονται στο πολιτικό σκηνικό –αμέτοχη είπα, όχι όμως ανεπηρέαστη. Είναι εκείνη η τζάμπα μαγκιά, με την οποία προσπαθούν οι σάχλες της διπλανής πόρτας να χειραγωγήσουν τους άλλους της παραδιπλανής. Είναι και άλλα, πολλά …
Όμως εκείνο που με κάνει κανονική τρελή είναι το «βαρέθηκα». Όταν το ακούω από στόματα, που δεν ήθελα ή δεν ήλπιζα. Όταν το βλέπω στα μάτια, που δε θα έπρεπε. Όταν το νιώθω στο πετσί μου, με ένα εκστατικό μειδίαμα να με εμπαίζει, να με ξεμπροστιάζει, να με ξεφτιλίζει. Και ούσα ανίκανη να αντιδράσω όπως θα όφειλα, με ένα «δεν πας να σε γαμήσει κανένας να συνέλθεις», κάθομαι και τρώω την μπάμια… ενώ στην πραγματικότητα θέλω να ουρλιάξω, να βρίσω, να χτυπήσω, να κυλιστώ στα πατώματα, να ξεχάσω τα γαλλικά και το πιάνο, να αντιδράσω ως δευτεράντζα, εγώ απλά κάθομαι ατάραχη, γαλήνια σχεδόν, με μια αμίμητη αξιοπρέπεια μη τυχόν και δείξω, ότι λύγισα. Αλλά το «βαρέθηκα» φίλε έρχεται και μου κατσικώνεται στο στομάχι, λες και κατάπια μια μπάλα τσιμέντο, δε χωνεύεται με τίποτα το γαμημένο.
Βέβαια, σε δεύτερη ανάγνωση και χρησιμοποιώντας για πολλοστή φορά τις χιλιοειπωμένες φράσεις του λαού –που προφανώς τις έχει γεννήσει η φαντασία πολλών ταλανισμένων, που απλά επιδιώκουν αέναα να βρουν τις πταιει- κάθομαι και σκέφτομαι (ή μάλλον παρηγορούμαι) ότι κάθε τι γίνεται για κάποιο σκοπό (που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να ανακαλύψω), ότι ουδέν κακό αμιγές καλού (αλλά επίσης δεν έχω βρει αυτό το καλό ακόμη) και άλλα τέτοια τινά.
Ναι, βαρέθηκα. Αλλά και δε βαριέσαι …μία η άλλη είναι.
Υ. Γ. Read between the lines. Ειδάλλως τζάμπα γράφω και τζάμπα διαβάζεις…
