Η νίκη επί του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, μιας απ’ τις μέτριες της κατηγορίας, ήρθε δύσκολα για τον Ηρακλή. Καμία νίκη δεν έρχεται, άλλωστε, εύκολα! Ακόμη και στις μεγάλες διαφορές οι παίκτες ιδρώνουν, προσπαθούν. Αυτό είναι το φετινό στοιχείο του Ηρακλή. Η ομάδα «βγάζει» ενέργεια στο παρκέ, που για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα το καλοκαίρι όταν άρχισε να «χτίζεται».
Τα προβλήματα που πλέον τη συντροφεύουν έχω την εντύπωση πως δυναμώνουν αυτούς που αγωνίζονται. Οι απουσίες είναι σημαντικές – ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι διαβλέπω ένα πολύ καλό κλίμα στην ομάδα, βλέπω καλές σχέσεις των παικτών, βλέπω φανατισμό στο παρκέ, και αυτό αρέσει. Όχι σε μένα, που έχω δει κι άλλες ομάδες στο παρελθόν να σκίζονται στο παρκέ (ποιος ξεχνά το πρέσινγκ Διαμαντίδη-Ηλιάδη που οδηγούσε ομάδες σαν τον Παναθηναικό να χάνουν τη μπάλα πριν το… κέντρο, ποιος ξεχνά το «ξανθό σκυλί» να κυνηγάει τους καλύτερους παίκτες των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης;), αλλά στον κόσμο. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Να πείσεις…
Ο Ηρακλής έχει πλέον μια πιο δύσκολη αποστολή. Είναι στην κορυφή και πρέπει να μείνει εκεί. Όλοι γνωρίζουμε το «κλισέ», αλλά αληθινό, ρητό. «Είναι εύκολο να πας στην κορυφή, αλλά είναι δύσκολο να μείνεις εκεί». Ισχύει. Στο Ιβανώφειο οφείλουν να γνωρίζουν ότι όλες οι ομάδες θα «σκίζονται» να κερδίσουν τον μεγάλο και τον πιο γνωστό της κατηγορίας. Αυτό αποδείχθηκε ήδη, αυτό θα γίνει. Το ζήτημα είναι πως η ομάδα με τα προβλήματα που έχει, θα πρέπει να ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια…
- Τα δικά της αγωνιστικά προβλήματα που γεννιούνται απ’ τις ελλείψεις των Νεοφυτίδη, Τοπούζη (θα γυρίσει, οκ), Πασσαλίδη (αδυνάτισε πολύ, ή μου φάνηκε την Κυριακή; Αλλά γυρνά κι αυτός), ιδίως μέσα στη ρακέτα.
- Τις γραφικές διαμαρτυρίες των αντιπάλων και δη της Βέροιας για… εύνοια απ’ τη διαιτησία! Όσοι γνωρίζουν πως αντιμετώπισε ο Στέλιος Συμεωνίδης τον Ηρακλή όλα αυτά τα χρόνια που είναι στην ΚΕΔ, θα πάρουν πίσω την «καραμέλα» ότι «ευνοείται, επειδή είναι ο Ηρακλής, κι επειδή ο Συμεωνίδης είναι… Ηρακλειδέας». Ο Ηρακλής έπεσε στην Α2 (και) επειδή ερχόταν μέσα στο Ιβανώφειο διάφοροι και έκαναν «χειρουργεία» χωρίς να τρέχει τίποτα…
- Το «μακρύ» πρωτάθλημα που βεβαίως και χρειάζεται διάρκεια. Στοιχείο που έρχεται μέσα από καλή προπόνηση, καλό rotation απ’ τους προπονητές, αυτοπεποίθηση στους παίκτες. Η εμπειρία ορισμένων είναι ένα «συν». Μπεχλιβάνης, Τοπούζης, Μασλαρινός, Σικαλίδης, δεν είναι πιτσιρίκια στο χώρο. Ξέρουν – ελπίζω και πιστεύω ότι θα το δούμε στο παρκέ – πώς να διαχειρίζονται την πίεση του must win situation σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε έδρα…
- Πιο ειδικά – το «κυνήγι» των αντιπάλων στον Κώστα Μπεχλιβάνη ήταν αναμενόμενο. Ο Κώστας έχει την εμπειρία και ξέρει να ξεφεύγει, όμως ούτε η ομάδα θα πρέπει να τα περιμένει όλα απ’ αυτόν, ούτε ο ίδιος να αγχώνεται για να βάλει το κρίσιμο σουτ. Οι πόντοι που έβαλε ο Δημήτρης Σαμαράς ήταν «βάλσαμο», σε στιγμές που η ομάδα «κολλούσε» επιθετικά. Όπως και η εξαιρετική εμφάνιση του Σταμπουλή. Αυτά είναι τα παρήγορα στοιχεία σε σχέση με τη λειψανδρία που παρουσιάστηκε την Κυριακή.
- Η εμμονή στο μακρινό σουτ είναι κάτι που πρέπει να «εξεταστεί». Το ελεύθερο σουτ, φυσικά και θα πρέπει να γίνει. Το «κρυμμένο» τρίποντο πίσω από σκριν, ή το ενθουσιώδες λόγω ενός σερί προηγούμενου, θα πρέπει να επανεξεταστούν. Η ομάδα έχει λύσεις μέσα στο καλάθι. Ένα ντράιβ σε τέτοιου επιπέδου άμυνες, μπορεί να δώσει περισσότερες λύσεις (φάουλ, καλάθι, πάσα έξω, πάσα δίπλα) και αποδείχθηκε σε όσα ματς έγινε σωστά πως είναι «σωτήριο».
Αυτά είναι ζητήματα που σίγουρα ο Θωμάς Κωστόπουλος, που δείχνει κι αυτός πολύ καλά στοιχεία προσαρμογής σε μια ομάδα απαιτήσεων, έστω και σε αυτή την κατηγορία, τα γνωρίζει και παλεύει να τα λύσει. Πιστεύουμε πως με νίκη μέσα στα Πεύκα, σε έναν δύσκολο αγώνα την Κυριακή, θα γίνει ένα βήμα ακόμη. Και ο Ηρακλής μπορεί να την καταφέρει… Και αυτήν…