Ο Ηρακλής στο μπάσκετ είναι μια απίστευτη ιστορία, διαχρονικά, που όσο και να την αναλύσεις, δεν μπορείς να βρεις άκρη. Προσπαθεί και αποκαλύπτει ο Κώστας Κούσης…
λλη μια χρονιά στην Α2 ο Ηρακλής. Κάθε γειτονιά (…) της Αθήνας, του Πειραιά, κάθε (…) κωμόπολη της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας έχει κερδίσει, μερικές και με άνεση, αυτό που επί χρόνια κυνηγούν οι Θεσσαλονικείς. Από την εποχή του Ίνγκραμ, του Μπαρτ, του Ντίνκινς, του Χατζηβρέττα, του Μπλάκνεϊ, του Λάζαρου Παπαδόπουλου, του Κακιούση, του Ζντοβτς, όλο κάτι συνέβαινε και ο Ηρακλής δεν έπαιρνε αυτό που άξιζε. Πέρασε η χρυσή Εθνική Ελλάδας από το Ιβανώφειο κι ο σύλλογος βολοδέρνει στην Α2 επί χρόνια. Προφανώς το μπασκετικό παραγοντικό δυναμικό του χωλαίνει από τότε, ως μια πρώτη εύκολη διαπίστωση.
Ξεκίνησε και φέτος με φιλοδοξία να πετύχει αυτό που δεν μπόρεσε πέρσι, όταν και έχασε με… πλεονέκτημα έδρας από τον Φάρο την άνοδο, αλλά ούτε αυτή τη χρονιά χαμογέλασε. Έχασε από τον Απόλλωνα στην Πάτρα και αποχαιρέτησε την ελπίδα ανόδου στην Α1 κατηγορία.
Γεγονός είναι ότι φέτος αν και είχε περισσότερα “όπλα” στο ρόστερ και μεγαλύτερο μπάτζετ, ο Ηρακλής είχε χειρότερη πορεία γενικά. Επτά ήττες στην κανονική περίοδο επί συνόλου τριάντα αγώνων, πέρσι τέσσερις. Εντός έδρας ήττες οδυνηρές από Δόξα Λευκάδας και Απόλλωνα Πάτρας, συν από το “άπαιχτο” Περιστέρι, αλλά και εκτός έδρας ήττες από ομάδες κατώτερες – βάσει βαθμολογίας – όπως το Ψυχικό (η πιο οδυνηρή κατ’ εμάς, κι ας νομίζουν όλοι πως ήταν από τον Απόλλωνα) και η Καστοριά.
Σημείο αναφοράς πέρσι και φέτος; Ο υψηλός μέσος όρος ηλικίας που από τη μια εξασφάλιζε εμπειρία και ωριμότητα, αλλά από την άλλη αφαιρούσε “ανάσες”, ενέργεια και κίνητρο. Στον β’ γύρο πέρσι και φέτος ο Ηρακλής κέρδιζε δύσκολα ή… έχανε. Κι όταν έφτασε στα παιχνίδια Τετάρτη – Σάββατο, δεν άντεξε. Ούτε πέρσι, ούτε φέτος. Διέλυσε τον Απόλλωνα την Τετάρτη και το Σάββατο έχασε με κάτω τα χέρια σε ένα δεκάλεπτο. Οι παίκτες του δεν μπήκαν στη “μάχη”, δεν έπαιξαν “ξύλο”, δεν έκαναν ένα σκληρό φάουλ, έπαιζαν έναν τελικό, αλλά έκαναν τρεις λάθος πάσες σε επαναφορές από καλάθι ή άουτ, δυο φορές λάθος πάσες σε κρίσιμα σημεία, όταν η διαφορά μειώθηκε στους 6 πόντους, έχασαν λέιαπ και δέχθηκαν 6 τρίποντα σε ένα δεκάλεπτο.
Κατά γενική ομολογία η άμυνα πικ εντ ρολ του Ηρακλή, λόγω… ποδιών, ήταν η πιο αργή των καλών ομάδων της κατηγορίας. Ποιος προπονητής δεν το ήξερε; Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής πόνταρε στα δικά του παιδιά, αλλά έχασε. Μαζί του έχασε κι ο Ηρακλής. Πάλεψε, αλλά με λάθος συνταγή. Ο Λευτέρης Χατζηκυριακίδης πήγε να τ’ αλλάξει όλα, αλλά δεν τα κατάφερε. Προδόθηκε και από την επιλογή Ουάσιγκτον. Παίχτηκε παιχνίδι με τον Μπαρτ και ο Ηρακλής έχασε χρόνο. Οι μάνατζερ έλεγαν πως έρχεται στον Ηρακλή και μια μέρα μετά ο παίκτης έλεγε ότι έχει ματς στο Ιράν. Και μετά ότι θέλει να πάει στην Α1. Ήρθε ο Ουάσιγκτον, ένας απροπόνητος ξένος, στη θέση ενός ανύπαρκτου (που, βεβαίως, αδικήθηκε αφού η ομάδα ποτέ δεν του περνούσε τη μπάλα) σέντερ.
Μέχρι να προσαρμοστεί ο Αμερικανός, ο Ηρακλής είχε κάνει την ΚΡΙΣΙΜΗ ήττα από τον Απόλλωνα μέσα στο Ιβανώφειο και μετά από Καστοριά, Ψυχικό και Περιστέρι. Βελτιώθηκε και κέρδισε μέσα στο Χολαργό και νωρίτερα στη Λευκάδα, αλλά ο Ντάριους δεν είναι ο ξένος που θα έδινε άνοδο με δικά του ματς. Ξένος χωρίς μακρινό σουτ και με εκπληκτικό ντράιβ δεν μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα, όπως τουλάχιστον αποδείχθηκε, σε μια σκληρή κατηγορία, απέναντι σε νέους αντιπάλους (Μαστρογιαννόπουλος, Ματαλόν). Όταν βελτιώθηκε, ήταν μια καλή προσθήκη. Όχι όμως αυτός που θα ανέβαζε τον Ηρακλή.
Η χρονιά χάθηκε το καλοκαίρι, λοιπόν. Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Ομάδα που χάνει, δεν την διατηρείς. Ο Ηρακλής πέρσι έχασε. Φέτος πήγε με τον ίδιο, σχεδόν, κορμό, να πάρει αυτό που έχασε, έδωσε περισσότερα χρήματα, αλλά δεν βελτιώθηκε. Φαινόταν. Έχασε τον Σεπτέμβριο, από τον Ιωνικό της Β’ Εθνικής, τον μεταλλαγμένο Φάρο δηλαδή, εύκολα στο Κύπελλο κι αποκλείστηκε! Το καμπανάκι εκείνο δεν ελήφθη. Το παιχνίδι του ήταν το ίδιο. Όλοι τον ήξεραν.
Πήρε τους Κακαρούδη, Χαριτόπουλο, αλλά ο πρώτος ανέβασε ρυθμούς στον β’ γύρο, όπου και ήταν πάρα πολύ καλός και ο δεύτερος κλήθηκε να παίζει σέντερ επί 35 λεπτά, με ηρωικές προσπάθειες και μάχες επί νεότερων αντιπάλων (Σκορδίλης, Γόντικας κ.α.) ή πιο… σέντερ (Τζόρτζεβιτς, Μαχαίρας). Όταν οι Πατρινοί τον κατάλαβαν, στον β’ αγώνα, έφαγε το “νταμπλ και τριπλ τιμ” της… ζωής του και τέλος. Οι περιφερειακοί έχαναν τα σουτ και το ματς χάθηκε από ένα παιδί του Ηρακλή, τον Χείλαρη, τον οποίο κανείς δεν κατάλαβε γιατί η ομάδα δεν κράτησε! Κι ενώ η διοίκηση τον ήθελε. Ο Χείλαρης είναι ένα παιδί εκρηκτικό, εξελίξιμο, με ενέργεια και αλτικότητα, με σουτ. Έχει προοπτική. Τιμώρησε τον Ηρακλή στην Πάτρα (γιατί τον έλεγαν “περίεργο” κάποιοι) και μετά ήταν ο μόνος που χώθηκε στις φασαρίες ανάμεσα στα ΜΑΤ και στους Ηρακλειδείς. Μαγκιά του…
Πήρε τον Παπαδιονυσίου και τον Αθανασούλα, δυο νέους και γεμάτους ενέργεια παίκτες, αλλά ο πρώτος δεν έπαιζε καν αρχικά κι ο δεύτερος άρχισε, επίσης, να παίρνει “μπρος” μετά το χειμώνα. Έδιωξε τον Ρουτκάουσκας, που μπορούσε να παίξει πικ εντ ρολ με τον Γκαγκαλούδη και ήταν γρήγορος στα πόδια και πήρε τον Μπούμπαλο, έναν πύργο 2.16, που δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Δεν πήρε έναν ικανό σκόρερ στην περιφέρεια και προτίμησε να ποντάρει πάλι στον οίστρο του περσινού αρχηγού του και στην εμπειρία του Τότσιου, του Γιαννακίδη, του Καλαιτζίδη και του Δεληγεώργη. Πλην εκλάμψεων, μόνο ο Καλαιτζίδης ήταν ο πιο σταθερός, αλλά όλοι ξέρουν ότι δεν είναι ο παίκτης που θα βάλει 20 πόντους. Ο Ηρακλής χρειαζόταν ξένο κοντό “δυάρι”, να σκοράρει και να ξεκουράζει τον “Γκάγκα”, και πήρε σέντερ 2.16 για να “χτυπήσει” τον Σκορδίλη. Στον αγώνα με το Περιστέρι ο Μπούμπαλο έπαιξε… έξι λεπτά.
Στη συνέχεια ήρθε και η αλλαγή προπονητή, όπου ο Χατζηκυριακίδης προτίμησε – και σωστά, μια και όλοι ήξεραν πως να αντιμετωπίσουν τον Ηρακλή πλέον – να αλλάξει το look της ομάδας, να μοιράσει το χρόνο σε όλους για να την “φρεσκάρει” και μαζί το παιχνίδι της. Αυτό έφερε τον Γκαγκαλούδη στον πάγκο κι έτσι ο ηγέτης της ομάδας από 32 λεπτά έπαιζε 17. Η εικόνα του στους τελευταίους αγώνες δείχνει ότι αυτό δεν λειτούργησε. Τα υπόλοιπα είναι στο πλαίσιο του “τα εν οίκω, μη εν δήμω”. Ο Ουάσιγκτον επίσης έπαιζε προοδευτικά με τη βελτίωσή του, η ομάδα έπαιζε άλλο μπάσκετ, πιο γρήγορο, έκανε καλές νίκες, αλλά δεν έπειθε ότι πάει αχτύπητη για τα ματς “τελικούς” με την Πάτρα. Εβγαλε πρωταγωνιστή τον Γιαννακίδη στον πρώτο, εξαιρετικό, αγώνα με τον Απόλλωνα Πάτρας, αλλά το θέμα της “ενέργειας” παρέμενε. Τρεις μέρες μετά, ο Ηρακλής έκανε ένα κάκιστο β’ ημίχρονο και μέσα σε 20 λεπτά “γκρεμίστηκαν” όσα με κόπο πάλευε να διορθώσει ο προπονητής κι οι παίκτες. Δεν τα κατάφεραν κι η πίκρα είναι δεδομένη. Αλλά κι οι ευθύνες.
Βέβαια, σε αντίθετη περίπτωση, όλοι θα λέγαμε για τη “μεγάλη επιτυχία” και για την επίτευξη του στόχου. Η αλήθεια είναι ότι ο Ηρακλής έπρεπε να παίξει όπως το… Περιστέρι. Να παίξει δύο ντέρμπι μαζί του και να βγει στην Α1 πρώτος ή δεύτερος με 29-1 ή 2-0 στα πλέιοφς έναντι κάθε άλλου αντιπάλου. Αυτή είναι η αλήθεια που αρμόζει στην ιστορία του και στο όνομά του. Το καλοκαίρι όμως “χάθηκε το έργο”, επειδή εκτός των λάθος επιλογών, έχασε χρόνο και στο να βρεθεί τρόπος να παίξει στην Α1. Στην Ελλάδα είμαστε, όμως. Ακόμη και τώρα η ΕΕΑ είναι στο στόχαστρο των αρχών για προβλήματα στους φακέλους αδειοδοτήσεων του ποδοσφαίρου. Αλήθεια, με του μπάσκετ ασχολήθηκε κανείς; Είναι όλοι… εντάξει; Παράταση, πάντως, αν δεν είναι κανείς εντάξει, μπορεί να υπάρχει μέχρι και τώρα.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Κάποιοι ανησύχησαν όταν ο χρηματοδότης και παθιασμένος Ηρακλειδέας, Θόδωρος Δρακόπουλος, “τα άκουσε”, όπως και οι παίκτες, από τους οπαδούς στην Πάτρα. Αναμενόμενο, κατά μία προσέγγιση, που λέει ότι όταν είσαι στον Ηρακλή, σε μια μεγάλη ομάδα, αυτό είναι το τίμημα της αποτυχίας. Αν δεν υπήρχε Δρακόπουλος, βέβαια, δε θα υπήρχε Ηρακλής, ούτε καν στην Α2. Το θετικό είναι ότι ο Δρακόπουλος, οπαδός ο ίδιος στα νιάτα του, θαμώνας στη “χαμηλή” κερκίδα και πιο πριν, δεν το βάζει κάτω, αναγνωρίζοντας ότι πρέπει να κάνει αλλαγές.
“Έχουμε άλλα προβλήματα στη ζωή μας, πιο σημαντικά. Υγεία να έχουμε, την οικογένεια μας, κι όλα τα άλλα θα τα φτιάξουμε. Ο Ηρακλής είναι η ζωή μας, ο αθλητισμός τα έχει αυτά”, δήλωσε σήμερα. Θα συνεχίσει. Τζάμπα κάποιοι τον θέλουν να φεύγει. Ο Ηρακλής εκ των έσω, άλλωστε, τρωγόταν επί χρόνια. Διαλύθηκε για να γίνουν κάποιοι “μάγκες” παραγοντικά, προπονητικά και ίσως και οικονομικά. Τώρα είναι στη Β’ Εθνική στο ποδόσφαιρο, στην Α2 επί χρόνια στο μπάσκετ, στην Α1 με άλλο ΑΦΜ στο βόλεϊ, χωρίς πόλο (μέχρι πέρσι), χωρίς χάντμπολ, και με τον Γ.Σ. να “ζωντανεύει” και πάλι τώρα, εδώ και ένα χρόνο. Θεριεύει πάλι, αλλά έχασε τόσα χρόνια…
Ο Δρακόπουλος θα κρατήσει, όπως δήλωσε, τον Λ.Χατζηκυριακίδη, που είναι ένας προπονητής που έχει δώσει διαπιστευτήρια ανάδειξης νέων παικτών και που αρέσκεται – σχολή Ροδόπουλου γαρ – να παίξει πιεστικά και γρήγορα. Κολεγιακά. Θα κάνει, λέει η αίσθησή μας, αν μείνει (γιατί δεν είναι κανά παιδάκι, σαφώς και θα θέλει να αλλάξουν πράγματα στην ομάδα) μια “άλλη” ομάδα, απ’ αυτή που έχουμε συνηθίσει. Έναν, αληθινά, νέο Ηρακλή. Ο προπονητής, που είναι επίσης Ηρακλειδέας, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Πολλοί τον θεωρούν δεδομένο, αλλά ακόμη δεν έχει συζητήσει με τον πρόεδρο. Άλλωστε ήδη φήμες τύπου Καλαμπάκου ή Τακιανού εμφανίστηκαν προ των αγώνων με την Πάτρα. Από “φίλους” της ομάδας, βεβαίως, αυτές οι φήμες. Η μεγαλύτερη “πληγή” είναι αυτή. Οι “φίλοι”…
Αυτή τη στιγμή διετή συμβόλαια έχουν οι Καλαϊτζίδης, Αθανασούλας, που όλοι τους θέλουν και δικαίως. Μαζί και τον Παπαδιονυσίου, που είναι ό,τι πιο κοντά στο μοντέρνο μπάσκετ μπορεί να έχει τώρα ο Ηρακλής. Όπως κι ο Αθανασούλας. Οι τρεις, με τον φέρελπι Τσούκα, θα μείνουν. Κι ο Γεωργάκης, πιθανότατα. Κακαρούδης και Χαριτόπουλος είναι ερωτηματικά, ο Αγγελακόπουλος θέλει να παίξει μια χρονιά ακόμη, αλλά ο Ηρακλής τον θέλει σε άλλο ρόλο, ο Γκαγκαλούδης έχει προσωπικό θέμα και ό,τι και να γινόταν θα πάει σε ομάδα της Αθήνας, οπότε σε μεγάλο ποσοστό ο Ηρακλής του χρόνου θα είναι όντως… νέος.
Στόχοι μεγάλοι, όσον αφορά παίκτες, υπάρχουν, αλλά είναι πολύ νωρίς. Ο Στιβ Μπαρτ Jr είναι ο μεγάλος στόχος κι ας είπε όχι πρόσφατα σε τρομερή πρόταση του Ιωνικού του Βαγγέλη Τσάπα, δίνοντας μάλιστα πίσω την προκαταβολή! Ο Μάριος Ματαλόν, που “σκότωσε” τον Ηρακλή στη σειρά των αγώνων (ιδίως στην κανονική περίοδο), είναι γνωστό στη Θεσσαλονίκη ότι είναι… Ηρακλής. Δε θα έλεγε όχι σε μια καλή πρόταση. Όπως επίσης και έμπειροι σέντερ, όπως π.χ. ο Μαχαίρας, ο Τζόρτζεβιτς (αν γίνει, όπως λένε, Έλληνας) και κάποιοι ακόμη που παραμένουν κρυφοί πόθοι. Άλλωστε οι αντίπαλοι καραδοκούν. Κι ας μοιάζει το νέο πρωτάθλημα της Α2 πιο εύκολο του χρόνου.
Εκεί όπου θα πρέπει, βεβαίως, να αλλάξει το άδικο για όλους σύστημα των πλέιοφς και να γίνει ένα… απλό σύστημα πλέιοφς, όπως σε όλη την Ευρώπη και θα πρέπει η ΕΟΚ να δώσει κάπου τα τηλεοπτικά και εμπορικά δικαιώματα για να βοηθηθούν οι ομάδες και όχι ο… κανένας – αυτό με την ΕΡΤ και τις μεταδόσεις, είναι πραγματικά, άξιο για το βιβλίο Γκίνες και αποτελεί ντροπή για τη δημόσια τηλεόραση. Μια ολόκληρη χρονιά που πήρε τα δικαιώματα της Α2 έδειξε… πέντε ματς, κι απ’ αυτά τα… τέσσερα από το διαδίκτυο!
Πιο εύκολο στα λόγια, γιατί για τον Ηρακλή κάθε χρόνο όλο και κάποια “αυτοκτονία” θα βρεθεί στο “δρόμο”. Γι’ αυτό φέτος πρέπει απ’ το καλοκαίρι να πάρει παίκτες που να κάνουν τη διαφορά. Έτσι κι αλλιώς λεφτά θα βάλει και πάλι και η “αγορά” πάλι θα του δίνει παίκτες των 10 χιλιάδων για 30. Αυτή τη φορά θα πρέπει να το αποφύγει… Και με το μισό μπάτζετ μπορεί να βγει, ας ρωτήσει τον Εθνικό του Συμεωνίδη, τον Χολαργό του Κουφού ή ακόμη και το Περιστέρι του Πολέμη. Ένας παικταράς και πέντε καλοί. Ή έξι καλοί που έχουν “χημεία” και παίζουν με κίνητρο.
Και φυσικά οργάνωση και έξω απ’ το γήπεδο. Είναι καιρός, τώρα που έγινε ΚΑΕ, να κάνει πράγματα που θα δείξουν στο χώρο ότι αυτή η ομάδα πρέπει, επιτέλους, να ανεβεί. Όλοι λένε μια καλή κουβέντα, αλλά ξαφνικά παρουσιάζεται ένας… Παναγιώτου, ένας Διαμαντής (που δεν μέτρησε το καλαθι του Γκαγκαλούδη στο Ψυχικό) ή μια Τσαρούχα (11 στα 11 αρνητικά σφυρίγματα στο τέλος του αγώνα του α’ γύρου μέσα στην Πάτρα), δίνουν τον καλό ξένο αλλού, και η ιστορία τελειώνει εκεί.
Για να δούμε, αν το πάθημα έγινε μάθημα… Γιατί ξέρετε τι λένε για το… τρις εξαμαρτείν!