Πριν από ένα περίπου χρόνο, από τούτη ‘δω τη στήλη, είχα κάνει μια «κατάθεση ψυχής» με τίτλο ΤΟ ΘΥΜΑ.
Σήμερα, έμελλε να γράψω και τη συνέχειά της, χωρίς – η αλήθεια είναι- να ξέρω από πού να πρωτοξεκινήσω. Διότι μαζί με τη Σαρακοστή, ήρθαν τόσα παρατράγουδα, που ούτε στην Αννίτα τέτοιος ορυμαγδός.
Θα μπορούσα, αρχικά, να σχολιάσω το θέμα Κατίδη, αλλά επειδή είδα, ότι με αυτό ασχολήθηκε κάθε πικραμένος, από παρουσιαστή κεντρικού δελτίο (βαλτό φυσικά) μέχρι πορνοστάρ-πατσαβούρα μέσω social media, είπα να το αφήσω, γιατί το πολύ πολύ, θα προσέθετα μία πινελιά στο σωρό της σαβούρας. Και όπως έχουν διαπιστώσει, όσοι τυγχάνει να μοιράζονται τις σκέψεις μου μέσω του blog, το τελευταίο που κάνω, είναι να χάνω το χρόνο μου, με θέματα της «σειράς».
Θα μπορούσα, έπειτα, να βγάλω κραυγές αγωνίας και να διαρρήξω τα ιμάτιά μου καυτηριάζοντας το φλέγον θέμα του κουρέματος των καταθέσεων στην Κύπρο. Αλλά, επιτρέψτε μου, θαρρώ πως τα τελευταία τρία χρόνια στην Ψωροκώσταινα έχουν γίνει τέτοια αίσχη, που δε μου αφήνουν «άλλα δάκρυα» για έτερες χώρες.
Θα μπορούσα, είπα, να καταθέσω την άποψή μου, για την ενθρόνιση του Πάπα και την παρουσία του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, για το ποσοστό της ανεργίας στις παραγωγικές ηλικίες το μήνα Φεβρουάριο, για η διατροφή-μαμούθ του Καβαλιέρε ή ακόμα και για το τροχαίο του Τόμας Πρωτόπαπα. Με λίγα λόγια, θα μπορούσα να πω κάτι για όλα τα παραπάνω, έτσι για να γεμίσω τη στήλη μου και να κάνω το «καθήκον» μου, ελπίζοντας τα όσα γράφω να αρέσουν και να έχω πολλλλλλλλλλλα κλικ!
Αλλά μετά… είδα έξω τον ήλιο να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα, είδα μια «παράξενη βροχή» στις στέγη του ονείρου μου, άκουσα το τιτίβισμα –αληθινό, όχι ιντερνετικό- εκείνου του μακρύλαιμου πουλιού, που δεν ξέρω πώς το λένε, μύρισα το ανθισμένο λευκό κλαδί της μυγδαλιάς στο απέναντι πεζούλι και διάβασα για πολλοστή φορά το «μικρόσωμο νεαρό ζευγάρι» της Δημουλά. Και έτσι άξαφνα ξύπνησα από το λήθαργο των τελευταίων μηνών και κατάλαβα ποιος είναι το θύμα. Είμαι εγώ… που αφήνω να ξοδεύομαι σε κάθε λογίς συνομωσία των άλλων έναντι της ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ, ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ. Ε, όχι, λοιπόν. Ως εδώ! Τους «γδάρτες των ονείρων μου» θα σταματήσω, θα πάψω πια το θύμα να είμαι εγώ, απ’ αύριο νέα ζωή θα χτίσω ομού με ένα καινούριο όνειρο…
Υ.Γ. Καλή Σαρακοστή!