Απο τους καλύτερους ξένους παίκτες που αγωνιστηκαν ποτέ στον Ηρακλή ειναι ο Τόμας Ζούντμπι.
Ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που ανέδειξε το νορβηγικό ποδόσφαιρο, με καλή παρουσία στο εγχώριο πρωτάθλημα, εκτός συνόρων αλλά και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα,
Τον οποίο, απ’ το 1986 ως το 1988 θαυμάσαμε στα γήπεδά μας αγωνιζόμενο με τη φανέλα του Ηρακλή. Και λίγο έλειψε μάλιστα να κερδίσει και τίτλο ο Νορβηγός μέσος με το “Γηραιό”, όμως δεν τα κατάφερε!
Στις μέρες μας, ο παλαίμαχος διεθνής άσος προσφέρει τις υπηρεσίες του στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του, κατέχοντας το πόστο του διευθυντή μάρκετινγκ. Η ενασχόλησή του με τα της ομοσπονδίας είχε ξεκινήσει ήδη απ’ το 2007.
Γιος του Ρέινταρ Ζούντμπι, επίσης διεθνούς ποδοσφαιριστή και μέλους της καλής ομάδας της Λάρβικ της δεκαετίας του ’50, ο Τομ γεννήθηκε το 1960 και πρωτόπαιξε στην ομάδα της οποίας τη φανέλα δόξασε ο γονιός του. Τα… μεγαλεία βέβαια είχαν προ πολλού παρέλθει για τη Λάρβικ, που εκείνο τον καιρό αγωνιζόταν πια στην τρίτη κατηγορία της Νορβηγίας. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον ικανότατο Ζούντμπι να ξεχωρίσει.
Μαχητικός, με καθαρό μυαλό, λίγο αργός στις κινήσεις του, αλλά με άψογη τεχνικη κατάρτιση και πολύ αποτελεσματικός, βλέπει τις καλές εμφανίσεις του να ανταμείβονται. Το 1981 μετεγγράφεται στη Λυν του Όσλο. Δεσπόζει στο κέντρο της, και γίνεται μέλος της εθνικής Ελπίδων της χώρας του. Παρά τις προσπάθειες του και των συμπαικτών του, όμως, η ομάδα υποβιβάζεται στη Β’ κατηγορία. Ο Ζούντμπι παρέμεινε παίκτης της γι’ άλλη μια σεζόν, και κατόπιν αποφάσισε να αποχωρήσει. Υπογράφει στη Λίλεστρομ.
Τον καιρό εκείνο, ο θρύλος της ομάδας Τομ Λουντ μόλις είχε αποχωρήσει. Το βάρος για την αντικατάσταση αυτού του αστέρα έπεσε στον Ζούντμπι. Που όχι μόνο δε… λύγισε, αλλά με τα σημαντικά γκολ του και την πολλή δουλειά που έκανε στο γήπεδο, τίμησε τη φανέλα με το “10” επάξια! Καλείται παράλληλα και στην ολυμπιακή ομάδα της Νορβηγίας, συμμετέχοντας σε αγώνες της.
Ακόμη, όμως, δεν είχε κληθεί στην εθνική των Ανδρών. Έγινε κι αυτό γρήγορα όμως, αφού ο Ζούντμπι βοήθησε τη Λίλεστρομ να πραγματοποιήσει μια έξοχη χρονιά και να τερματίσει δεύτερη πίσω απ’ τη Ρόζενμποργκ! Την επόμενη σεζόν, η ομάδα του κατακτά επιτέλους τον τίτλο, με τον ίδιο να λάμπει στον αγωνιστικό χώρο! Κι ενώ ο Ζούντμπι έχει μονιμοποιηθεί και στην ενδεκάδα της εθνικής πια, έρχεται το 1986 η πρόταση του Ηρακλή, την οποία ο Νορβηγός αποδέχεται!
Με τα προσόντα του βοήθησε πολύ τους “κυανόλευκους”. Μάλιστα, έπαιξε με τη φανέλα τους στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1987 εναντίον του ΟΦΗ! Οι Κρητικοί, όμως, στέρησαν απ’ το Νορβηγό και τους συμπαίκτες του τη χαρά της κατάκτησης του τίτλου, αφού μετά την ισοπαλία (1-1) σε κανονική διάρκεια και παράταση, επικράτησαν 3-1 στα πέναλτυ! Ο Ζούντμπι, μάλιστα, εκτέλεσε το πρώτο στη σειρά χτύπημα για το “Γηραιό”: δε βρήκε στόχο, αφού έστειλε τη μπάλα άουτ…
Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά για τον Ζούντμπι (για τον οποίο είχε… βλέψεις η Φιορεντίνα, κι επίσης όλοι στη χώρα του τον είχαν χρίσει διάδοχο στην εθνική ομάδα ενός ακόμη αποσυρθέντα θρύλου της Νορβηγίας, του Χάλβαρ Θόρεσεν), τον χτύπησε η ατυχία! Τραυματίζεται σοβαρότατα στο γόνατο από τον Σκοτσέζο Στηβ Νίκολ, σ’ ένα προκριματικό αγώνα για το Μουντιάλ του ’90 μεταξύ Νορβηγίας-Σκοτίας. Η αποθεραπεία του κρατά δύο ολόκληρα χρόνια. Κι όταν επιστρέφει, δεν είναι πια αυτός που ήταν.
Αποδεσμεύεται από τον Ηρακλή λοιπόν και γυρίζει στην πατρίδα του για λογαριασμό της Λυν. Αγωνίστηκε και προσέφερε αρκετά σ’ αυτή τη δεύτερη θητεία του με τη φανέλα της, δεν καταφέρνει ποτέ όμως να ξεπεράσει τον τραυματισμό του. Το 1992, ο Τομ Ζούντμπι κρεμά τα παπούτσια του.
Ο θαυμάσιος αυτός Νορβηγός μέσος μετά το τέλος της καριέρας του, υπήρξε και παίκτης-προπονητής της Σναρόια (ομάδας 8ης κατηγορίας), ενώ απασχολήθηκε και σε γνωστή εταιρεία παραγωγής αθλητικών ειδών ένδυσης.