[wp_ad_camp_1]
…και εγώ, όπως εκατομμύρια άλλοι, ήθελα να το πάρει η Αργεντινή. Για λόγους συναισθηματικούς, mostly. Ως γνωστόν, όμως, με την πόρνη τη μπάλα δεν μπορείς να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ποτέ. Ως γνωστόν, επίσης, στη ζωή ποτέ δε γίνονται τα πράγματα, όπως τα θέλεις. Ή κι αν γίνονται, κρατάνε λίγο, πολύ λίγο, ίσα να σου δώσουν μια ανάσα και μετά να βυθιστείς ακόμα περισσότερο στο οικτρό τίποτα!
Πόσες και πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί γιατί να μην υπάρχει happy end; Απάντηση καμία! Γιατί το φινάλε πρέπει πάντα να πονάει; Γιατί, ίσως μου πεις, έτσι είναι η ζωή. Το happy end είναι μόνο για τις ταινίες. Μετά από αμέτρητες όσες έχω δει, πάντως, να σου πω ποιες θυμάμαι μέχρι τελευταίου σημείου στίξης; Εκείνες που έκλειναν με δράμα. Εκείνες, που θύμιζαν ζωή και ουδόλως ταινία…Και από όλες πιο πολύ του Aronofsky.
Η επιτυχία της οφείλεται κυρίως στο τελευταίο 15λεπτο. Εκεί, ο ευφυής σκηνοθέτης έδειξε όλη τη μεγαλοπρέπεια που έχει η κινηματογραφία του και το Requiem for a dream τα έδειξε όλα. Ένα τέλος υπέροχα δεμένο οπτικοακουστικά, που παρακαλούσα να τελειώσει, ώστε να βρω κουράγιο να συνεχίσω αργότερα με ένα καινούργιο. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από αυτό, ένα τέλος-λογική συνέχεια και συνέπεια. Τίποτα το ανατρεπτικό, καμία προσθήκη στην ιστορία παρά μόνο μια κορύφωση απελπισίας και σπαραγμού. Γι’ αυτό και μου έμεινε ως ένα από τα καλύτερα φινάλε στο είδος του. Μια φαντασμαγορική εμμονή για την ευτυχία και τα όνειρα, που δόθηκε τόσο ωμά κι έκλεισε έτσι όπως αρμόζει. Αποκορύφωμα η «αποκρουστικά εντυπωσιακή» σκηνή, όπου οι χαρακτήρες έχοντας κατασπαραχτεί από την ίδια τους τη βουλιμία, ξαπλώνουν σε εμβρυική στάση και ονειρεύονται…Γιατί λένε πως τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ!
Δυστυχώς, για την Αργεντινή τελείωσαν – για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον! Και για όλους εμάς, τους λάτρεις της μπάλας, θα μείνουν να κρέμονται μετέωρα μέχρι να ξυπνήσουν από το λήθαργο και να αρχίσουν δειλά-δειλά να απαιτούν ξανά τη θέση τους στη ζωή μας, μετά από μια τετραετία, κάπου εκεί…στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα!
