Ακούω έντρομη τις ειδήσεις των ημερών να με βομβαρδίζουν και ούσα ανήμπορη να αντιδράσω (και να μπορούσα δηλαδή, τι θα έκανα;;;) κάθομαι σαν αποχαυνωμένη να κλαίω τη μοίρα μου και την άτιμη ζωή, που «άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις», κατά την αείμνηστη Μήτση Κωσταντάρα.
Δεν πρόλαβα να επιστρέψω καλά – καλά και μόλις άνοιξα τα χαζοκούτια (βλ. TV και/ή laptop) άρχισε να με «χαστουκίζει» αλύπητα η μια συνταρακτική είδηση μετά την άλλη. Από πού να αρχίσω; Από τις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας (σιγά με τους γράψω και με κεφαλαία τους παπ@ρες) μέχρι το piercing στη γλώσσα γνωστής τραγουδιάρας, από τα χημικά στη Συρία μέχρι τα κιλά της γέννας, που έχασε σε χρόνο dt η gonna-be βασιλομήτωρ, από την αυτοκτονία για χρέη προς το Δημόσιο γνωστού μόδιστρου, μέχρι τις απρόσμενες τηλεοπτικές μεταγραφές …για να γεμίσουν οι οθόνες των υπολογιστών, οι σελίδες των blog και τα δελτία ειδήσεων εκτός από τόνους «μελάνι» πρέπει να χυθεί και κάτι ακόμα: αγνή, αληθινή, ολοκληρωτική βλακεία.
Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσω τη μανία ημών των δημοσιογράφων (;) και υμών των αναγνωστών να δημιουργούμε θέματα εκ των ουκ άνευ, να στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα μόνο αν είναι κακώς για την πάρτη μας, να φωνασκούμε βγάζοντας άναρθρες κραυγές για τις δήθεν αδικίες και ταυτόχρονα να λιώνουμε κάτω από τη σόλα μας, τον αμέσως πιο αδύναμο κρίκο. Πώς να εξηγήσω την απελπισμένη προσπάθειά μας, όλων μας, να παρηγορηθούμε με το «υπάρχουν και χειρότερα», που είναι μαθηματικά εξακριβωμένο, ότι θα έρθουν ακριβώς επειδή ακολουθούμε αυτήν την ηλίθια νοοτροπία.
Όχι, δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση. Είμαστε απλά βλάκες. Γιατί αν δεχτώ κάτι άλλο, θα είναι πολλάκις δραματικότερο. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να αντέξω άλλα δράματα….
Υ.Γ. Ναι, η ζωή είναι μικρή. Αλλά η βλακεία η πουτάνα τελειωμό δεν έχει.