Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες μακρόσυρτα, επικριτικά, σκοτεινά και άκρως θλιμμένα κείμενα, για το τέλος της λογικής.
Το θέμα είναι, ότι α)δε θα τα διαβάσουν εκείνοι, που όφειλαν β)δε θα αλλάξει τίποτα γ)δε θα «αδειάσω», ό,τι και να κάνω…Όταν ο εγκέφαλος έχει υποστεί όχι πλύση, αλλά διάβρωση. Όταν σου επιτρέπεται να κυκλοφορείς ανενόχλητος με όπλα. Όταν η παράνοια κατακλύζει όλο σου το είναι. Όταν η μάχη για τις ψήφους είναι ανώτερη από αυτήν την ίδια τη ζωή. Όταν στην τελική τα γαμημένα τα λεφτά είναι πάλι η αιτία (οι έμποροι όπλων κάνουν πάρτι, διότι η οπλοκατοχή θα συνεχίσει να είναι νόμιμη)…Τι να πεις και τι να γράψεις, ρε φίλε. Πες μου τι;
Ποια κροκοδείλια δάκρυα θα γιατρέψουν τον πόνο των γονιών, που έχασαν τα παιδιά τους. Ποιος θα τους παρηγορήσει, που έστειλαν τα αγγελούδια τους στο σχολείο και εκεί βρέθηκε ένας παράφρων και τα καθάρισε; Ποιος θα φέρει πίσω τα χαμόγελα και τις αγκαλιές τους;
Θέλω τόσα να πω, τόσα να γράψω, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ, γιατί πονάω…
Υ.Γ. Στις ΗΠΑ η λογική τέλειωσε εδώ και χρόνια. Κυριαρχεί η παράνοια. Και είναι θέμα χρόνου, να διασχίσει κολυμπώντας τον Ατλαντικό και να φτάσει μέχρι το Ελλαδιστάν.
