Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν απο την μερα που έφυγε απο την ζωη ο Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος.
Ο Ντίνος Κοσμόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή στον χώρο που λάτρεψε και ασφαλώς θα ήθελε να «φύγει» μέσα από αυτόν. Στο Καυταντζόγλειο στάδιο, όπου για σειρά ετών ήταν το δεύτερο σπίτι του στις 11 Φεβρουαρίου 2011.
Άνθρωπος του αθλητισμού, ρίζωσε στον Ηρακλή, είτε σαν πρόεδρος του ΓΣ, είτε σαν ηγέτης της ΠΑΕ μετέπειτα. Γιος του Απόστολου Κοσμόπουλου, από τα ιδρυτικά μέλη και επίσης πρόεδρος του κυανόλευκου συλλόγου και δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο μεγάλος απών ακολούθησε τη διαδρομή του πατέρα του και αγάπησε τον ιστορικό σύλλογο σαν παιδί του.
Διετέλεσε δήμαρχος Θεσσαλονίκης από το Μάιο του 1989 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1998, χωρίς να παύσει να ενδιαφέρεται για το σύλλογό του ούτε μέρα κατά την διάρκεια της θητείας του στο δημαρχιακό θώκο της πόλης.
Σώθηκε από το ναυάγιο
Γεννήθηκε το 1928 και επέζησε ενός τραγικού ναυαγίου το 1947, σε ηλικία 19 ετών, όταν επιβαίνοντας στο επιβατηγό ατμόπλοιο, «Χειμάρρα», βρέθηκε στη δίνη της θάλασσας του νότιου Ευβοϊκού κόλπου, μαζί με άλλους 620 συνταξιδιώτες του και μέλη του πληρώματος.
Νεαρό παλικαράκι τότε ο εκλιπών, με αθλητικό παράστημα και ψυχική γενναιότητα, όχι μόνο κατάφερε να διασωθεί, αλλά βοήθησε και άλλους συνταξιδιώτες του να αποφύγουν τον παγωμένο βυθό μέσα στη χειμωνιάτικη θάλασσα.
Ο Χαράλαμπος Νάσλας, τέως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και φίλος του, από εκείνα τα χρόνια, θυμάται το συμβάν και αναπολεί τις δυσκολίες της εποχής. «Δεν ήταν εύκολο να πάει κανείς από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα οδικώς και ο τρόπος που επιλέγονταν ήταν η ναυσιπλοΐα. Ήταν τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου. Τον περίμενε ο πατέρας του στην Αθήνα και πήρε το καράβι».
Πριν από 64 χρόνια, Κυριακή 19 Ιανουαρίου 1947, συνέβαινε στον Ευβοϊκό μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες του περασμένου αιώνα. Το επιβατηγό πλοίο “Χειμάρρα”, που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Πειραιάς, βυθίστηκε μετά την πρόσκρουσή του σε νάρκη, παίρνοντας μαζί του στα παγωμένα νερά 374 ψυχές.
Η τραγωδία συνέβη στις 4.10 πρωί της Κυριακής, 1,5 μίλι από τη νησίδα Καβαλλιανή, στον Κάτω Κάβο της Εύβοιας. Οι έρευνες για την αναζήτηση των ναυαγών άρχισαν μετά 10 ώρες! Τα ναρκαλιευτικά και τα πλοιάρια μάζευαν επιπλέοντα πτώματα στον Ευβοϊκό, δύο μέρες. Τελικά, από τους 620 επιβαίνοντεςσώθηκαν 246 άτομα. Μεταξύ αυτών και ο 19χρονος, τότε, Ντίνος Κοσμόπουλος.
Κ. Αϊδινίου: «Ήταν από τους πλέον αγαπητούς»
Με το πέρασμα των χρόνων, ο Ντίνος Κοσμόπουλος είχε διαρκή ενασχόληση με τον Ηρακλή, ενώ πέρασε και από την ΧΑΝΘ. Ο αθλητισμός ήταν συνυφασμένος με την δραστηριότητα του και δεν άργησε να αναμιχθεί πολυποίκιλα με τον αγαπημένο του Ηρακλή. Σχεδόν από κάθε πόστο.
Κατά τη δεκαετία του ’60 ήταν έφορος ποδοσφαίρου του ενιαίου -τότε- συλλόγου και σταδιακά ανελίχτηκε ως τη θέση του προέδρου. Από τη θέση του προέδρου του ΓΣ Ηρακλής ηγήθηκε της τεράστιας προσπάθειας όλων των τμημάτων του και ειδικά του τμήματος στίβου, που επί των ημερών του δημιούργησε μια μεγάλη παράδοση με διακρίσεις και ανάδειξη αθλητών.Συνεργάστηκε με όλους τους αθλητές του συλλόγου και βοήθησε από κάθε πόστο και όσο μπορούσε.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ηρακλή, Κώστας Αϊδινίου, που έζησε από κοντά τον αείμνηστο παράγοντα, ακόμα και στις στιγμές του αιφνίδιου θανάτου του, λέει: «Ήταν από τους πλέον αγαπητούς παράγοντες και ανθρώπους.
Από τις πρώτες μας μέρες στο ποδόσφαιρο, την δεκαετία του ’60, στον Ηρακλή, μας συμβούλευε καθημερινά και μας ενίσχυε για να γίνουμε πρώτα χρήσιμοι άνθρωποι και καλοί αθλητές. Αργότερα σαν δήμαρχος ήταν πραγματική κεφαλή της πόλης και όχι μόνο για τους ανθρώπους του Ηρακλή.
Ο Σύνδεσμος μας, εκτιμώντας τον άνθρωπο Ντίνο Κοσμόπουλο, αντί στεφάνου αποφάσισε, ακολουθώντας το παράδειγμα του, να ενισχύσει με ένα χρηματικό ποσό τρεις φτωχές οικογένειες. Όπως έκανε και ο ίδιος. Δε θα τον λησμονήσουμε ποτέ».
«Έφυγε», όπως θα ήθελε
Ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από την ζωή, το απόγευμα του Σαββάτου, ο Ντίνος Κοσμόπουλος, είναι αναμφίβολα συμβολικός και ξεχωριστός.
Πέθανε εκεί που έζησε τα περισσότερα χρόνια του, σε αθλητικό χώρο, κατά την εκδήλωση της ονοματοδοσίας του κλειστού γυμναστηρίου πέριξ του Καυταντζόγλειου, στο οποίο θα εδίδετο το όνομα του άλλου μεγάλου εργάτη του αθλητισμού και άρρηκτα δεμένου με την οικογένεια του Ηρακλή, Νίκου Ζαχαριάδη, εκδήλωση που φυσικά ανεβλήθη και θα γίνει σε νέα ημερομηνία.
Ο γιατρός και φίλος του Ηρακλή, Χάρης Αηδονόπουλος, που έκανε μαζί με τους άλλους γιατρούς που παρίσταντο στην εκδήλωση, υπεράνθρωπες προσπάθειες για την ανάνηψη του αείμνηστου Κοσμόπουλου, όταν υπέστη αυτό το ακαριαίο κεραυνοβόλημα της καρδιάς του, λέει: «Όταν ήρθε στην αίθουσα, ο Ντίνος Κοσμόπουλος μας χαιρέτισε έναν – έναν, όπως το συνήθιζε. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο μας χαιρέτισε εκείνη την στιγμή μου θύμιζε περισσότερο αποχαιρετισμό. Ήταν τέτοια η συγκίνηση του και ο τρόπος επικοινωνίας του, η ζεστή του φωνή, που λίγο αργότερα επανέφερα στη μνήμη μου αυτή την σκέψη μου».
Ο Κώστας Αϊδινίου, φημισμένος ποδοσφαιριστής στα χρόνια των δεκαετιών 60-70, ήταν στο ακριβώς διπλανό κάθισμα, τη στιγμή του μοιραίου συμβάντος. Λέει: «Όταν ήρθε, ασπάστηκε όλους τους παράγοντες και παρόντες στην εκδήλωση, μας χαιρέτισε έναν προς ένα και όταν μετά από λίγο, καθισμένος στην πολυθρόνα του, αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία, γύρισε το κεφάλι του στον ουρανό, έχασε το χρώμα του, φάνηκε πως δεν ήταν καθόλου καλά, και ξεψύχησε. Από εκείνη την στιγμή δεν ξαναγύρισε…».
Ο Ντίνος Κοσμόπουλος, έφυγε από τη ζωή με τρόπο που θα ήθελε. Μεταξύ φίλων, που τους είχε συναντήσει όλους μαζί σε αθλητικό χώρο. Στο χώρο, όπου ο ίδιος είχε αναλώσει την πολύχρονη δράση του.
Ακόμα και όταν είχε αποσυρθεί από την αθλητική και αυτοδιοικητική δράση, έκανε κατά καιρούς συχνές επισκέψεις στο Καυταντζόγλειο στάδιο για να παρακολουθεί παιχνίδια του πολυαγαπημένου του Ηρακλή, για τον οποίο έτρεξε και μόχθησε όπως και για την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, για την οποία αγωνίστηκε με κάθε έντιμο μέσο.