Δανείζομαι τον τίτλο από το βιβλίο της Μάρως Δούκα, απλά για να θυμίσω
σε όσους διαβάσουν τη στήλη μου, ότι τίποτα δεν είναι εύκολο και πολύ περισσότερο το σωστό, το πρέπον, το δίκαιο. Μακριά από μένα οι ηθικολογίες και οι κάθε τύπου νουθεσίες. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος, που θα μπορούσε να κουνήσει επιδεικτικά το χέρι και να δώσει συμβουλές. Άλλωστε ποτέ μου δεν έχω τηρήσει τίποτα από όσα εγώ η ίδια έχω πει στον εαυτό μου, πόσω δε μάλλον από όσα οι άλλοι μου λένε κατά καιρούς. Επομένως, δεν πρόκειται να βροντοφωνάξω για την αδικία της ΕΡΤ, για το μαύρο, που σημαίνει φασισμός, για το ότι την πληρώνουν αθώοι, ενώ οι πραγματικοί ένοχοι –όπως πάντα- δεν έχουν να χάσουν τίποτα και άλλα τέτοια μελοδραματικά. Ακούστηκαν κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες, σε βαθμό να με μπουχτίζει ακόμα και το όνομα της ΕΡΤ ή της ΝΕΡΙΤ ή όπως κι αν λέγεται.
Το μόνο που θέλω να επισημάνω μέσα από αυτές τις γραμμές είναι, ότι για να ακολουθήσεις το δρόμο το στενό, της αρετής, της τιμιότητας, του δικαίου θέλει μεγάλα @ρχίδι@. Και εσείς εκεί ψηλά, που παίρνετε τις αποφάσεις για τις ζωές των άλλων δεν έχετε. Απλά είστε…
Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, εν μέσω θερινής ραστώνης και αν έχτε κουράγιο να κουράσετε –λίγο ακόμη- το ταλαιπωρημένο σας μυαλό, διαβάστε το βιβλίο αυτό…(εκδόσεις Πατάκη, 2010)