Κανονικά δε θα έπρεπε να μας προξενεί καμία (αλγεινή) εντύπωση, το γεγονός ότι ξυλοκοπήθηκε συνάδελφος δημοσιογράφος, από ομοϊδεάτες του, που μάλιστα μέχρι πρότινος τον είχαν για Θεό.
Αλλά να που διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, κουνάμε αγανακτισμένα το κεφάλι, υποκρινόμαστε ότι μας νοιάζει βαθύτατα, εξαπολύουμε μύδρους εναντίον των ανεγκέφαλων, κάφρων που βάλλουν κατά του λειτουργήματος, που λέγεται δημοσιογραφία και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που σε μένα προσωπικά καταφέρνουν να προκαλέσουν μόνο γέλιο.
Και να σου πω γιατί; Γιατί απλούστατα, δε μας νοιάζει καθόλου τι γίνεται μακριά απ’ τον κώλο μας. Ωχαδερφισμός και Άγιος ο Θεός, που λένε. Μη σου πω, μάλιστα, ότι μπορεί, με ενδόμυχη χαιρεκακία, να ρίχνουμε το σφάλμα στον τάδε ή στον δείνα, που τις έφαγαν, αιτιώμενοι ότι τα ‘θελε και τα ‘παθε. Ή όπως διατεινόταν ο πολύς Rollo May «μην ξύνεις εκεί που δε σε τρώει».
Να κάτι τέτοιες ψευτομαγκιές μας κατάντησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα και το καλύτερο, που μπορούμε να κάνουμε είναι να διηγούμαστε περασμένα μεγαλεία γλείφοντας το δάχτυλο. Γιατί ΕΜΕΙΣ τα ξέρουμε όλα, ΕΜΕΙΣ είμαστε οι καλύτεροι, ΕΜΕΙΣ μπορούμε τα πάντα, ΕΜΕΙΣ έχουμε δίκιο…και επειδή όλα αυτά τα ΕΜΕΙΣ τα φάγαμε στη μάπα τα προηγούμενα χρόνια και χαϊρι γιοκ! τώρα στρεφόμαστε όλο μίσος απέναντι στους άλλους, γιατί οι ΑΛΛΟΙ μας πειράζουν, οι ΑΛΛΟΙ μας αδικούν, οι ΑΛΛΟΙ μας φταίνε, οι ΑΛΛΟΙ σφάλλουν…
Κατακαημένε Έλληνα! Πόσο δύσκολο σου είναι να πάψεις να ετεροπροσδιορίζεσαι. Πόσο δύσκολο σου είναι να καταλάβεις, ότι για την κατάντια σου –είτε αφορά στην ομάδα, που υποστηρίζεις, είτε στην οικονομικά σου, είτε στη γκόμενα, είτε στη δουλειά, είτε στους φίλους- δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι ΑΛΛΟΙ. Και δεν είναι δυνατό, διότι το αίτιο και το αιτιατό ξεκινούν από μέσα σου. Δεν υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση ξυλοκοπώντας κάποιον, που κάνει τη δουλειά του, να πετύχεις οτιδήποτε. Δε φταίει αυτός, αν εσύ μέχρι πρότινος με τη λογική της προβατοποίησης, ακολουθούσες όλα όσα σου έλεγαν, με πνεύμα άκριτο και με μάτια μισόκλειστα. Και ούτε έχεις να κερδίσεις τίποτα αποτυπώνοντας τη μανιώδη οργή σου στα μούτρα του. Όχι φίλε μου, το ξύλο δε βγήκε απ’ τον παράδεισο. Αν, όμως, τον αναζητάς και θέλεις να τον βρεις, θα τα καταφέρεις, αρκεί να τα βρεις με τον εαυτό σου πρώτα. Αυτοπραγμάτωση, είναι το σύνθημα και όχι «ξύλο»…