Από 18 χρονών γνωρίσαμε τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Τότε που ήταν ένα άβγαλτο παιδάκι, που μαζί με τον (ακόμη κολλητό του) Λουκά Αρναούτογλου πήγαιναν με ράθυμο τόνο, αλλά με πολύ προοπτική, στις προπονήσεις του «Μόκα» Σλάβνιτς και του Ντράγκαν Σάκοτα. Ο Λάζαρος ανδρώθηκε στο Ιβανώφειο, έγινε παίκτης, άντρας, οικογενειάρχης, άνοιξε τα φτερά του. Στην πορεία από αμίλητο και ήσυχο παιδί έγινε μια δυναμική προσωπικότητα, και μπράβο του, γιατί έτσι πρέπει.
Ο κύκλος του, οι φίλοι του, οι συνεργάτες του, οι καταστάσεις τον έκαναν να αλλάξει οπτική για το μπάσκετ, τον αθλητισμό, τον Ηρακλή. Έβλεπε τα πράγματα αλλιώς και αυτό φάνηκε με την συνδικαλιστική του πορεία, η οποία είναι αξιοπρόσεκτη και με τις θέσεις του για το επαγγελματικό μπάσκετ, όπου σε πολλές μας βρίσκει σύμφωνους. Δεν ξέρουμε αν αγάπησε τον Ηρακλή όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Λάζαρος παρασυρόμενος, ίσως, μπορεί και όχι, πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, πρωταγωνιστούσε σε περιπέτειες «εντός των τειχών». Αποχή απ’ την προπόνηση, μαζί με τον Διαμαντίδη, πριν από ένα κρίσιμο αγώνα στο Μαρούσι, ελέω οικονομικών προβλημάτων. Ποτέ δε μάθαμε πως έφυγε στον Παναθηναϊκό επί Εμφιετζόγλου το καλοκαίρι. Ναι, εντάξει, τον πούλησε ο Εμφιετζόγλου εν μία νυκτί, ο Λάζαρος δεν ήταν ενήμερος άρα και σύμφωνος; Προειδοποιήσεις για προσφυγές, μουρμούρες, όλα απόρροια της κατάστασης στην ομάδα, που δεν είχε διοίκηση έκτοτε. Είχε όμως μια «παρά-διοίκηση», που ουσιαστικά έκανε κουμάντο.
Οι ατζέντηδες του Λάζου, ο Λευτέρης Κακιούσης, ορισμένοι δημοσιογράφοι, κάποια στελέχη, όλοι ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Είχαν και δίκιο σε ορισμένες πράξεις, καθώς έτσι ήθελαν να πιέζουν τις τότε διοικήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο Κακιούσης, μαζί με τον υπογράφοντα, και ορισμένους Ηρακλειδείς (Γαβρίλος Παπαδόπουλος, Γιάννης Παπαδόπουλος) ή μάλλον σε αντίστροφη σειρά, ήταν οι πρώτοι που είπαν για τα εγκληματικά λάθη της διοίκησης του Γ.Σ. τότε, που άφησε επίτηδες το τμήμα μπάσκετ να μαραζώσει.
Λογικό (;) ήταν ο Λάζαρος και ο Διαμαντίδης να χάσουν τη «φλόγα» τους για τον Ηρακλή με τόσο «μπίρι-μπίρι». Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο Διαμαντίδης που έπαιρνε 1.5 εκ. ευρώ απ’ τον ΠΑΟ έστελνε χαρτιά στον Ηρακλή για τα λεφτά του, τα τότε 30 και 50 χιλιάρικα. Το γνωρίζετε; Να τα χαρίσει; Όχι, αλλά μη στέλνεις χαρτιά σε μια ομάδα που πέθανε, ρε φίλε. Ο Χατζηβρέττας, ο Αρειανός, τα χάρισε. Ο Παπαιωακείμ, ο Ηρακληδέας, τα χάρισε. Ο Καράγκουτης, ναι, ο Καράγκουτης, τα χάρισε. Αλλά ο Δημήτρης είναι και άλλος χαρακτήρας, δεν είναι το θέμα μας. Θα μιλήσουμε άλλη φορά για τον καλύτερο παίκτη που έβγαλε ο σύλλογος…
Έφτασε έτσι, για να μην κουράζουμε, ο Λάζαρος να φύγει απ’ τον Ηρακλή, δυο φορές, να πηγαίνει κόσμος στο σπίτι του για να τον πείσει να γυρίσει, κι ο Λάζος να λέει «θέλω να παίξω στην ευρωλίγκα» και να πηγαίνει στον ΠΑΟΚ που ήταν σε παρόμοια μοίρα με τον τότε Ηρακλή. Δικαίωμα του. Ο κόσμος τον αγάπησε τον Λάζαρο, τον αγάπησε σα δικό του παιδί, γιατί ήταν δικό του παιδί. Παιδάκι τον γνώρισαν στο Ιβανώφειο οι πιο παλιοί μπασκετικοί, 15 χρονών παιδί. Τον αγάπησε και για άλλες του αρετές. Για τη βοήθεια του σε απλό κόσμο, στο Φίλυρο, για πράξεις του που λίγοι ξέρουν. Ο Λάζαρος έχει προσφέρει στην κοινωνία…
Πώς να μην τους πειράξει η όλη συμπεριφορά όμως, η μπασκετική, που ο οπαδός δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει; Πώς να μην ενοχληθούν όταν χθες ο Λάζαρος λέει ότι νιώθει σα να γύρισε… σπίτι του σε μια ομαδα που απλά τώρα τον εξυπηρετεί και την εξυπηρετεί; Φίλε Λάζαρε, τράβηξες τον δρόμο σου, που ήταν άκρως επιτυχημένος. Εγώ, προσωπικά, ξέρω ότι αγαπάς τον Ηρακλή, ίσως έναν άλλον Ηρακλή, έναν ιδεατό Ηρακλή, που αυτόν ίσως θέλει και όλος ο κόσμος του. Ξέρω επίσης ότι λαικιστής δεν ήθελες να γίνεις ποτέ… Η δήλωση σου χθες μόνο έτσι μπορεί να κριθεί όμως. Κι οι φίλοι του ΠΑΟΚ, έτσι την έκριναν, αρκετοί τουλάχιστον (απ’ ότι άκουγα στα ραδιόφωνα – τα «αμπάσκετα» ραδιόφωνα, αλλά τέλος πάντων)…
Οπότε, φίλε, όλα καλά. Μείνε «σπίτι» σου, καλή επιτυχία, εμείς οι δημοσιογράφοι θα καταγράφουμε την πορεία σου ως μπασκετάνθρωπο, ο κόσμος του Ηρακλή έχει κάθε δικαίωμα όμως πλέον να κλείσει την πόρτα του δικού του σπιτιού, ακόμη και σε ένα δικό του παιδί. Που έχασε το δρόμο του…
ΥΓ: Έχουμε τεράστιο παράπονο ως δημοσιογράφοι και απλοί φίλοι του αθλήματος, γενικά, για την απίστευτη αναισθησία που διέπει τους περισσότερους βετεράνους του μπάσκετ του Ηρακλή. Εξαφανισμένοι οι περισσότεροι, ο καθένας διατηρεί και από μια πικρία, κάτι προσωπικό, κι όλοι είναι απομακρυσμένοι απ’ τον Σύλλογο. Φταίει κι ο ίδιος ο Σύλλογος, εννοείται! Αλλά δεν μπορεί να φορούν τη φανέλα, στις ομάδες των βετεράνων, άνθρωποι που έπαιζαν αλλού ή που έκαναν όργια σε βάρος του Ηρακλή, για το συμφέρον τους, και οι «ορίτζιναλ» να κάθονται σπίτι τους, απογοητευμένοι. Ο εγωισμός έφερε τον σύλλογο σε αυτό το σημείο. Και κάποια λαμόγια!
