Το τμήμα μπάσκετ του ΗΡΑΚΛΗ χαίρει της απολύτου… απροθυμίας της οικογένειας του Συλλόγου για στήριξη, πόσο μάλλον ενίσχυση, υλική ή έστω ηθική, τουλάχιστον μέχρι στιγμής!
Κι όταν γράφουμε «οικογένειας», εννοούμε όλης, και των επίσημων φορέων της, αλλά πόσο μάλλον και του απλού φίλαθλου κόσμου.
Σαφώς υπάρχουν λόγοι – δεν μπορεί απ’ τη μια μέρα στην άλλη να γυρνά την πλάτη του ο κόσμος σε ένα τμήμα που έδωσε χαρές τα παλιότερα χρόνια. Τα τελευταία δίνει μόνο πίκρες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι παίρνεις ένα παιδί που δεν πάει καλά στην οικογένεια και το πετάς στον Καιάδα! Το τμήμα μπάσκετ προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του ουσιαστικά και τυπικά… μόνο του! Είναι καιρός οι παίκτες που προσπαθούν μόνοι τους, και ο προπονητής, και ο άνθρωπος που το στηρίζει τόσο καιρό, ο Χρήστος Χρηστίδης, να νιώσουν λίγη «ζεστασιά». Η ομάδα δεν είναι άσχημη – η εκτός έδρας νίκη μέσα στην Τούμπα επί της ΜΕΝΤ δείχνει ότι αν οι παίκτες δουλέψουν μαζί τότε μπορούν να πάρουν αποτελέσματα. Και μόλις βρέθηκε λίγος χρόνος, στις γιορτές, και το έκαναν, ήρθε το αποτέλεσμα.
Δε φταίνε αυτοί που ο ΗΡΑΚΛΗΣ παίζει στη Β΄Εθνική. Κάνουν όμως μια ειλικρινή – για να μην πούμε ηρωική, που είναι, και χαρακτηριστούμε γραφικοί – προσπάθεια που αξίζει της συμπαράστασης μας.
Η αρχή πρέπει να γίνει την Κυριακή, που ο ΗΡΑΚΛΗΣ παίζει στο Ιβανώφειο, στις 5 το απόγευμα, με την Αναγέννηση/Φλόγα. Είναι ένας σημαντικός αγώνας βαθμολογικά, αφού αν κερδίσει η ομάδα του Θόδωρου Αλμπάνη, ξεφεύγει απ’ τις χαμηλές θέσεις και θα μπορεί πιο άνετα να αντιμετωπίσει τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Και έχει τις δυνατότητες να κάνει νίκες, αφού οι παίκτες που ήρθαν προ διμήνου περίπου, είναι καλοί, είναι έμπειροι, είναι ενθουσιώδεις, οι νεαροί είναι ταλαντούχοι, και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να δουλέψουν λίγο μαζί.
Είναι κρίμα όμως να μην έχουν συμπαράσταση, τόσο απ’ τον κόσμο, όσο και απ’ τον επίσημο ΗΡΑΚΛΗ, όπως κι αν αυτός εκφράζεται. Ακόμη και το εισιτήριο στον αγώνα είναι σημαντικό. Ακόμη και μια παρουσία στο γήπεδο είναι σημαντική. Οι παίκτες θέλουν να παίξουν, αλλά θέλουν και στήριξη, είναι παιδιά που αφήνουν σπίτια και οικογένειες και παίζουν για τον ΗΡΑΚΛΗ. Ο Βασίλης Μουλάκης, για παράδειγμα, που είναι ένας απ’ τους καλύτερους παίκτες της κατηγορίας, είναι παικταράς, έρχεται απ’ τη Δράμα με το αυτοκίνητο του για να προπονείται, γιατί γουστάρει να παίζει για τον ΗΡΑΚΛΗ. Πήγαινε-έλα, μόνο τις βενζίνες να σκεφτούμε, καταλαβαίνετε για τι μέγεθος μιλάμε.
Η ομάδα θέλει 4 χιλιάδες ευρώ το μήνα για τη μισθοδοσία της; Είναι πολλά; Τέσσερις χιλιάδες; Όλο το αγωνιστικό μπάτζετ είναι 24 χιλιάρικα! Δεν μπορεί ένας Σύλλογος σαν τον ΗΡΑΚΛΗ να βρει 24 χιλιάρικα να πληρώσει τους παίκτες για όλη τη χρονιά; Μόνο ο Λαμπρόπουλος, για παράδειγμα (τυχαίο το όνομα), πήρε 45 χιλιάδες ευρώ μετρητά προκαταβολή πέρσι το καλοκαίρι! Ένας παίκτης πήρε πέρσι τα διπλάσια και τώρα δεν έχουμε, ή δεν ασχολούμαστε, τα… μισά για ΟΛΗ την ομάδα; Αιδώς, φίλοι Ηρακλειδείς, αιδώς φίλοι του Γυμναστικού Συλλόγου, αιδώς όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας «μπασκετικό».
Είναι καιρός να ορθώσει ανάστημα η «κυανόλευκη οικογένεια» και πάλι. Να μην αφήσει να «πεθάνει» οριστικά ένα τμήμα. Ναι, υπάρχουν ευθύνες, ναι, έγιναν λάθη, ναι, στεναχωριόμαστε όλοι που η ομάδα έπεσε δύο κατηγορίες σε ένα καλοκαίρι, αλλά είναι ο ΗΡΑΚΛΗΣ! Θα τον αφήσουμε να «σβήσει», δίνοντας «τροφή» σε κάθε λογής χαιρέκακο να πανηγυρίζει ότι «εξαφανιστήκαμε» απ’ τον μπασκετικό χάρτη;
Ας γίνει, επαναλαμβάνουμε, η αρχή την Κυριακή. Οι παίκτες θα είναι εκεί, θα κάνουν το καθήκον τους, θα παίξουν με πάθος και πάλι, όπως έκαναν στη ΜΕΝΤ και κέρδισαν με τρίποντο με τη λήξη, θα κυνηγήσουν πάση θυσία τη νίκη! Πρέπει να είμαστε κι εμείς εκεί!