Όταν ήμασταν μικροί, μας ρωτούσαν «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις» και εμείς απαντούσαμε όλο καμάρι: γιατρός, δικηγόρος, καθηγητής ή αστυνομικός. Κάτι καλό τελοσπάντων. Κάτι που φάνταζε μεγάλο, σπουδαίο, σημαντικό. Στα αθώα παιδικά μάτια και μυαλά, αυτές ήταν οι «καλές» δουλειές, που όταν μεγαλώναμε θα μας έκαναν «κάποιους» στην κοινωνία.
[wp_ad_camp_1]
Από τότε μέχρι τώρα, έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Τα μάτια έπαψαν προ πολλού να είναι αθώα, τα δε μυαλά ….άστο καλύτερα. Φυσικά και δε γίναμε τίποτα από όλα όσα ονειρευόμασταν, ελπίζαμε ή θέλαμε. Το αντίθετο μάλλον! Γίναμε όσα δε φανταζόμασταν ποτέ. Και τώρα πια βρισκόμαστε εμείς στην θέση των μεγάλων, που ρωτάνε τα παιδάκια «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Η πλάκα είναι, ότι οι απαντήσεις που παίρνουμε σήμερα, ουδεμία σχέση έχουν με τις δικές μας παλιακές, παιδικές και εν πολλοίς αφελείς απαντήσεις.
Σήμερα θα ακούσεις: τραγουδιστής, ηθοποιός, παρουσιαστής, ποδοσφαιριστής, master chef και dancing with the stars! Ναι, δεν είναι αστεϊσμός. Έτσι απαντούν σήμερα τα δεκάχρονα. Πάλι καλά που δεν μας λένε «θέλω να γίνω η selfie μου» και να μείνουμε μαλάκες για τα καλά. Και δε θα ‘πρεπε να μας ξενίζει όλο αυτό το σούργελο, διότι έτσι είναι η πραγματικότητα σήμερα. Τι να σου κάνουν και τα κακόμοιρα τα παιδάκια. Αυτά βλέπουν, αυτά λένε. Όταν κατακλύζονται από εικόνες των απανταχού τίποτα, που μεταμορφώνονται σε ευφάνταστα κάτι μέσα από το διαδίκτυο και την τηλεόραση, υποθέτουν πώς αυτό πρέπει να γίνουν, όταν μεγαλώσουν. Για να έχουν λεφτά, φήμη, λεφτά, λεφτά, λεφτά …α! και λεφτά βέβαια.
Ε, λοιπόν, τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν έχουν κι άδικο τα δεκάχρονα. Διότι όλα κι όλα κύριος… χωρίς δικηγόρο κάνεις, χωρίς τον master chef σου πού πας; Έχει «βρωμίσει» ο τόπος από μαγειρευτές και τραγουδιστάδες (άρτος και θεάματα γαρ…) Και εμείς που δεν είχαμε την τύχη να γίνουμε τίποτα από όλα αυτά τα «σπουδαία», κάνουμε στην μπάντα και κοιτάμε με ένα αλλήθωρο βλέμμα, τα παιδιά-θαύματα να ανακαλύπτουν τα επαγγέλματα του μέλλοντος. Μόνο που φοβάμαι, πως όταν θα έρθει και η δική τους σειρά…θα είναι πια παρωχημένα. Το μέλλον είναι απρόβλεπτο ξέρεις. Τις περισσότερες φορές σ’ αφήνει απλά να δεις το όνειρό σου, ένα λεπτό πριν το κατακρημνίσει…
Υ.Γ. Εγώ πάντως όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Και έγινα. Και όταν μεγάλωσα, κατάλαβα γιατί δεν πρέπει να παίρνεις αποφάσεις για το μέλλον σου, όταν είσαι μικρός…