Κάποτε έλεγαν, ότι το σημαντικότερο πράγμα σε έναν άντρα είναι ο λόγος του. Ο λόγος ο αντρίκιος. Έλεγαν «αυτόν μην τον φοβάσαι, είναι άντρας, ο λόγος του συμβόλαιο». Κάπως έτσι γινόταν ο διαχωρισμός: οι άντρες και οι άλλοι. Άντρες ήταν εκείνοι, που σε κοιτούσαν στα μάτια, όταν σου μιλούσαν. Σου έδιναν το χέρι και δε χρειαζόσουν ούτε δικηγόρο, ούτε συμβολαιογράφο, ούτε νομικό σύμβουλο. Ο λόγος τους αρκούσε, για να είσαι σίγουρος, ότι αυτό που είπατε θα γίνει. Εξ ου και η γνωστή φράση «έδωσαν λόγο», που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι έχει αποφασίσει, ότι θα παντρευτεί, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα αρραβώνας.
[wp_ad_camp_1]
Ο λόγος, λοιπόν, ήταν πολύ σπουδαίο πράμα. Ο λόγος του άντρα! Και κάπως έτσι, θα έπρεπε να συνεχίζει να είναι, αλλά…Αυτό το γνωστό αλλά, που έρχεται και ανατρέπει τα πάντα. Αλλά κυρία μου (που λέει κι ο Λαζόπουλος) ο λόγος έπαψε να έχει ουσία. Έπαψε να έχει αξία. Είναι σαν μια στυμμένη λεμονόκουπα. Την πετάς όποτε σου γουστάρει. Είναι σαν μια μασημένη τσίχλα με άρωμα δυόσμο. Τη φτύνεις, μόλις ξεθυμάνει η γεύση στη γλώσσα. Είναι σαν το χαλάκι της εξώπορτας. Το πατάς, για να σκουπίσεις τα μοκασίνια σου. Κι αφού δεν υφίσταται πια αντρίκιος λόγος, δεν μου προκαλεί καμία κατάπληξη η διαρρηγμένη κοινωνία μας.
Είδα –για πολλοστή φορά- τους Άθλιους, στην παραγωγή του 1998. Σε κάποια από τις κάμποσες συγκλονιστικές σκηνές, ο Γιάννης Αγιάννης δίνει το λόγο του στον επίσκοπο, από τον οποίο έκλεψε τα ασημένια μαχαιροπήρουνα, ότι θα αλλάξει, ότι θα γίνει ένας άλλος άνθρωπος, δίκαιος, τίμιος, αυτό που λέμε σωστός. Και επειδή έδωσε το λόγο του, αφιέρωσε το υπόλοιπό της ζωής του στο να τον τηρήσει…Τελεία.
Υ.Γ. Μην ξεχάσω να σημειώσω: δε θα εμπιστευτώ ποτέ κανέναν …συμπεριλαμβανομένου και εμού!
[wp_ad_camp_2]