Στα χρόνια του κενού εθίζεσαι στη σαχλαμάρα, στο ανόητο, το ρηχό, το επιδερμικό… στο «τίποτα» που μεταμφιέζεται σε «κάτι»… στο ασήμαντο που μεταμφιέζεται σε σημαντικό… Όλο αυτό το μπαράζ της φτιασιδωμένης ηλιθιότητας ναρκώνει τον εγκέφαλο, νεκρώνει τα αντανακλαστικά, χαμηλώνει τον πήχυ αντοχών και ανοχών!
[wp_ad_camp_1]
Τα μέτρα σύγκρισης, αργά αλλά σταθερά, σβήνουν απ’ τη μνήμη σου… Στα χρόνια του κενού βουλιάζεις τόσο αργά, που δεν το συνειδητοποιείς καν! Κάποτε άκουγες το Άξιον Εστί, τώρα στο ραδιόφωνο ακούς τους στυγνούς δολοφόνους του πενταγράμμου (που, απ’ τις επτά νότες, ζήτημα αν χρησιμοποιούν τις δυο τρεις κι αυτές φάλτσα)…
Κάποτε βυθιζόσουνα στο φως και το έρεβος του Ντοστογιέφσκι ή του Καβάφη, τώρα βολεύεσαι με το βιβλίο τσέπης κάτω απ’ την ομπρέλα της πλαζ… Κάποτε οι αξίες, τώρα οι απαξίες… Έτσι άλλαξε η ζωή μας… Έτσι μετατράπηκε από βιβλιοπωλείο με σπάνιες εκδόσεις σε περίπτερο με βιβλία τσέπης… Έτσι άλλαξε η ζωή μας κι έγινε «η ζωή των άλλων»…
Ποιος παντρεύτηκε, ποια έκανε μπότοξ, ποιος χώρισε, με ποιαν κοιμήθηκε και με ποιαν ξύπνησε! Εκπομπές «κοινωνικού σχολιασμού», περιοδικά για ανθυποδιάσημους, παπαράτσι που κυνηγάνε την κάθε χαρά της σιλικόνης για να τη φωτογραφίσουν με το άμοιρο το παιδάκι της! Αντικαταστήσαμε τα ντολμαδάκια της γιαγιάς με την πίτσα ντελίβερι. Άνοστη σαν κόλλα αναφοράς… που δεν την τρώμε, την καταπίνουμε απλώς – αμάσητη, όπως καταπίνουμε πια τα πάντα…
Κι έτσι όπως αποχαυνωμένος μετράς τους λεπτοδείκτες του ασήμαντου, έρχεται κάτι να ταράξει τους εν υπνώσει αισθητήρες σου, μια λέξη, μια φράση, ένα βλέμμα, μια μνήμη, ένα e-mail…Γιατί κάποτε επικοινωνούσαμε με ένα βλέμμα. Τώρα πια με e-mail, viber & messenger… Από το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα «Χτυποκάρδια στο κρανίο», Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011
Υ.Γ. Ήθελα απελπισμένα να αποτίσω κι εγώ φόρο τιμής στον Αντώνη Βαρδή, αλλά όσο κι αν προσπάθησα, στάθηκε αδύνατο να αποτυπώσω με λόγια τα συναισθήματα. Αδύνατο…