Είναι η πολλοστή φορά που σου γράφω ένα γράμμα. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη, αν θα στο στείλω. Μπορεί να πάρει το δρόμο για τον κάλαθο των αχρήστων –όπως και τα προηγούμενα δηλαδή! [wp_ad_camp_1]
Βασικά, όλα τα γράμματα που σου έγραψα μέχρι σήμερα είχαν μία κοινή συνισταμένη: ήταν γεμάτα ευαισθησία, ελπίδα, όνειρα, αγάπη, φροντίδα και Προδέρμ. Σήμερα είπα να αλλάξω ρότα. Enough με τα σάλια πια! Το σημερινό μου γράμμα θα είναι σταράτο, λακωνικό, ειλικρινές και απαιτητικό. Ναι, το πήρα απόφαση! Θα απαιτήσω. Δε θα ζητήσω. Ούτε θα παρακαλέσω. Κι άμα εισακουστώ Άγιε μου, καλώς. Αλλιώς…τι να σου πω; Θα λογαριαστούμε στις επόμενες γιορτές…
Άκου να δεις, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα. Για τα φετινά Χριστούγεννα απαιτώ ένα και μόνο δώρο κάτω από το δέντρο μου. Ένα δώρο απλό και πολυσύνθετο μαζί. Εύκολο και ταυτόχρονα δύσκολο. Καλό και κακό. Ευχάριστο και οδυνηρό. Γεμάτο πάθη και λάθη. Ίσια και στραβά. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Ένα δώρο σαν λαβύρινθο που μαζί του φέρνει και το μίτο της Αριάδνης. Που με κάνει να σκέφτομαι τα πιο δυσνόητα και συνάμα να χαλαρώνω. Να νιώθω και να αποχαυνώνομαι. Να γελάω και να κλαίω. Ένα δώρο που τα περικλείει όλα.
Θέλω πίσω το φίλο μου, που κρύβεται πίσω από τις λέξεις…
Με αγάπη
Άννα-φτρα