Ο θάνατος του Νέλσον Μαντέλα στάθηκε αφορμή για να ξαναθυμηθούμε –όσοι δεν έχουμε πωρωθεί ακόμα από το κυνήγι του rich & famous- τι πάει να πει θυσιάζομαι για το συνάνθρωπό μου. Και φυσικά, ούτε συζήτηση, για το αν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο εμείς σήμερα, θα ήταν ουτοπικό ακόμα και να το αναρωτηθώ. Η απάντηση έρχεται μέσα από τις καταστάσεις, που μας έχουν οδηγήσει στην κατάντια της εποχής.
Εμένα, πάντως, αυτή η τραγική απώλεια –έφυγε ένας από τους τελευταίους ανθρωπιστές – μου έφερε στο νου, μια μεγάλη γυναίκα, η οποία σίγησε πριν 10 χρόνια, τη 
. Η αισθαντική φωνή και η υπέροχη μουσική της, που εμπνέουν σήμερα τις σημαντικότερους νέους δημιουργούς της παγκόσμιας σύγχρονης jazz, world και soul σκηνής, ήταν ίσως το λιγότερο από όσα προσέφερε με τη μεγαλειώδη παρουσία της.
Η Νίνα Σιμόν (21 Φεβρουαρίου 1933 – 21 Απριλίου 2003) ήταν τραγουδίστρια, στιχουργός και πιανίστρια. Η φωνή της χαρακτηρίζεται από πάθος, μεγάλες αναπνοές και τρέμουλο. Αξέχαστες ερμηνείες των αφηγηματικών και οργισμένων τραγουδιών, μα και των βαθιών μελωδικών αναζητήσεων των spirituals και των gospel, απαράμιλλη φωνή με τεράστιες επιτυχίες, αλλά και με έντονη δράση για τα δικαιώματα των μαύρων στην Αμερική, υπήρξε μια μεγάλη μορφή στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής. Γεννημένη στη Βόρεια Καρολίνα, η Νίνα Σιμόν ήταν παιδί μιας πολυμελούς και πάμπτωχης οικογένειας. Έχοντας από πολύ μικρή δείξει το εξαιρετικό ταλέντο της στο πιάνο και με τη βοήθεια μιας δασκάλας της, κατάφερε σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τους μαύρους της Αμερικής να σπουδάσει πιάνο στη διάσημη Juilliard School of Music της Νέας Υόρκης, από όπου όμως, λόγω έλλειψης πόρων, δεν κατάφερε να αποφοιτήσει και να γίνει η πρώτη Αφρο-αμερικανή σολίστας πιάνου. Αργότερα προσπάθησε να εισαχθεί στο ιδιαίτερα απαιτητικό Curtis Institute της Φιλαδέλφεια, αλλά απορρίφθηκε. Η ίδια πίστευε, ότι αυτό έγινε λόγω της φυλετικής της καταγωγής.
Στη μουσική βιομηχανία είχε αποκτήσει τη φήμη ανθρώπου δύσκολου στη συνεννόηση και με εκρηκτικό χαρακτήρα. Αν και η παρουσία της επί σκηνής είχε κάπως απόμακρο και αλαζονικό ύφος, στα μετέπειτα χρόνια η Σιμόν έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα να επικοινωνεί με το ακροατήριο, με διηγήσεις συχνά χιουμοριστικών περιστατικών από την καριέρα της και τη μουσική και ερμηνεύοντας κομμάτια κατά παραγγελία των θαυμαστών της. Το μεγαλοπρεπές της παρουσιαστικό και η επιβλητική της παρουσία πάνω στη σκηνή, χάρισαν στη Σιμόν τον τίτλο της «Αρχιιέρειας της Soul».
Υ.Γ. Η Νίνα Σιμόν σίγησε πριν 10 χρόνια, έχοντας παλέψει σε όλη της τη ζωή για τα Πολιτικά Δικαιώματα και την ισότητα. Άραγε εμείς, όταν φύγουμε, για τι θα έχουν να μας θυμούνται; Ίσως για το πόσο καλές selfie ανεβάζαμε και για το πόσα like είχαμε…
