[wp_ad_camp_1]
Κάποια μέρα ένας άνθρωπος είδε το κουκούλι μιας κάμπιας, στο οποίο υπήρχε μία χαραμάδα. Μέσα από εκεί προσπαθούσε να βγει μια μικρή πεταλούδα. Περνούσε, όμως, ο καιρός και η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα για να βγει.
Έτσι, ο άνθρωπος αποφάσισε να την βοηθήσει. Με τον σουγιά του άνοιξε την χαραμάδα και η πεταλούδα αμέσως βγήκε. Αλλά το κορμάκι της ήταν αδύνατο, τα φτερά της βαριά και δυστυχώς το έντομο μπορούσε να κινηθεί με μεγάλη δυσκολία. Ο άνθρωπος την παρακολουθούσε πιστεύοντας πως σε λίγο θα άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει, όμως τίποτα δεν έγινε…η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της και να κουβαλάει τα φτερά της ανώφελα. Και όλα αυτά έγιναν γιατί ο άνθρωπος επενέβη και θέλοντας να βοηθήσει, δεν κατάλαβε ότι προκάλεσε το αντίθετο αποτέλεσμα: η πεταλούδα έπρεπε να δυσκολευτεί, γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί και στα φτερά της.
Η ίδια η ζωή ανάγκαζε την πεταλούδα να προσπαθεί και να αποκτήσει δυνάμεις που θα της επέτρεπαν να σπάσει το κουκούλι, για να βγει, για να πετάξει. Για την κάμπια, που παγιδεύεται στο κουκούλι, η προσπάθεια να βγει προς τα έξω είναι αναμφισβήτητα επίπονη. Αν μπορούσε να μιλήσει, θα μας εξηγούσε πόσο άθλια και οδυνηρή είναι η διαδικασία της απελευθέρωσης από το κουκούλι. Αλλά αυτός είναι ο προορισμός της. Η ελευθερία και η ομορφιά! Μόλις δραπετεύσει από τον περιορισμό της ατομικής φυλακής της και μετασχηματιστεί σε μια όμορφη πεταλούδα, ξεχνά γρήγορα τον πόνο, την προσπάθεια, τις δυσκολίες. Αντιμετωπίζει μια νέα ζωή και απλώνει τα φτερά της στο δρόμο προς την ελευθερία, σε ένα φωτεινό νέο κόσμο…
Υ.Γ. Εντάξει, δε χρειάζεται να είσαι και ο Αϊνστάιν για να καταλάβεις τη μεταφορά…
