Για την ΑΕΚ, ήταν εύκολο να καταλάβαινε κανείς τι επρόκειτο να συμβεί. Από εκείνη την αυγουστιάτικη, κιόλας, νύχτα του φιλικού με τη Ρόμα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Για τον Ηρακλή, εμένα τουλάχιστον, μου πήρε αρκετά περισσότερο χρόνο.
Φυσικά κίνησαν την προσοχή, στη ροή της σεζόν, οι προκρίσεις στο κύπελλο. Πλατανιάς, Αστέρας Τρίπολης, Πανιώνιος. Ακόμη και ο αποκλεισμός, στη μία λεπτομέρεια ή σε δύο, από την Ξάνθη.
Αλλά, πάλι, το κύπελλο είναι άλλο. Είναι κύπελλο. Όχι, πάντοτε, ένα ασφαλές κριτήριο. Στο κύπελλο έκαναν, επίσης, καριέρα μες στη χρονιά ο Απόλλωνας και τα Χανιά. Νίκησε ο Απόλλωνας Καλαμαριάς, τον ΠΑΟΚ. Εβγαλε νοκ-άουτ ο Τύρναβος, την Καλλονή. Νίκησε μες στο Αγρίνιο, ο Ολυμπιακός Βόλου τον Παναιτωλικό. Δεν μεταφράστηκαν, όλα αυτά, σε αντίστοιχα αποτελέσματα στη μάχη της Φούτμπολ Λιγκ.
Για τον Ηρακλή, βεβαιώθηκα μονάχα στην πρεμιέρα των πλέι-οφ πριν ένα μήνα στο Καυτανζόγλειο. Με τους 20.000, σ’ ένα υπέροχο ανοιξιάτικο απόγευμα Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. Εκεί βεβαιώθηκα επειδή κατάλαβα, πέραν πάσης αμφιβολίας, το γιατί. Κι έδωσα, αυθόρμητα, ένα μεγάλο μπράβο. Ηθελε, ύστερα από τις τραυματικές εμπειρίες και πέρυσι και πρόπερσι στα πλέι-οφ, μαστοριά. Οι ομάδες, στην αφετηρία, ήταν πολλές. Πάρα πολλές για μόλις δύο θέσεις, την…εξής μία.
Και πιο ακριβές ομάδες, από τον Ηρακλή. Η Λάρισα, η Λαμία, ο Ολυμπιακός Βόλου, ο Απόλλωνας. Ο Ηρακλής κάλυψε το χάντικαπ με τη γνώση, με τη λογική, μ’ ένα σχεδιασμό καλής ισορροπίας. Τέσσερις ξένοι υψηλής εμπειρίας που ξέρουν Ελλάδα (τερματοφύλακας/σέντερ-μπακ/δεκάρι/σέντερ-φορ), μία σπονδυλική στήλη. Και γύρω-γύρω Ελληνες, πεινασμένοι. Πείνα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο Πουρτουλίδης άλλωστε, αν δεν απατώμαι ο πιο μεγάλος απ’ τους Ελληνες, βγάζει πείνα μικρού.
Ακούγεται απλό, εκ των υστέρων. Είναι απείρως πιο πολύπλοκο, εκ των προτέρων. Οι ξένοι να μη είναι μισθοφόροι, έξι μήνες εδώ, έξι μήνες εκεί, κι έχει ο Θεός πάλι μετά. Οι Ελληνες, να συνδυάζουν την ικανότητα με τη φιλοδοξία. Και με τα κότσια. Ολοι αυτοί μαζί, σαν ένα, έμαθαν να επωμίζονται την ευθύνη. Να μη κρύβονται. Και να μη παρατάνε στόχους. Μες στην κρίσιμη εκκίνηση των πλέι-οφ, πήγαν και σκοτώθηκαν στην Ξάνθη για να προκριθούν στον τελικό του κυπέλλου!
Οποιος το έκανε, ήξερε τι έκανε. Στην ουσία, μια ΑΕΚ του Βορρά. Το κριτήριο ασφαλείας, το πρωτάθλημα, το επιβεβαίωσε. Μ’ ένα +12 απ’ τον δεύτερο. Το επιβεβαιώνουν, τώρα και τα πλέι-οφ. Είναι, μόνο, θέμα χρόνου. Πότε. Όχι εάν. Ο Ηρακλής δεν ανεβαίνει, απλώς επειδή στο τέλος «κάποιος θα ανέβαινε». Το έκαναν να συμβεί, να είναι αυτοί που θ’ ανεβούν, πολύ πριν το τέλος. Δεν υπερείχαν στα λεφτά. Υπερέχουν στον τρόπο.
Εκ των πραγμάτων, στο κάδρο μπαίνει ο τύπος από τον Καναδά. Ο ιδιοκτήτης. Αμφιλεγόμενος; Υποψιάζομαι πως έχει καταλάβει ότι εδώ μας αρέσει η ίντριγκα, το μυστήριο, η συνωμοσία. Κάνουμε πως θέλουμε να ξέρουμε. Κατά βάθος, προτιμάμε να μη ξέρουμε. Ωστε ν’ αφηνόμαστε, για να φανταζόμαστε το ο,τιδήποτε. Ο πατριώτης, αφού το ‘χει καταλάβει, το πουλάει μια χαρά. «Ούτ’ η μάνα μου ξέρει τι δουλειά κάνω». Αυτό είναι! Αφήνει τα πάντα, στη φαντασία.
Η παράλληλη περίπτωση-Αρης διδάσκει ότι δεν αρκεί, όχι για άνοδο στη Σούπερ Λιγκ, καν για άνοδο στη Φούτμπολ Λιγκ, ο Ελληνας απ’ το Αμέρικα είτε ξέρει η οικογένειά του είτε δεν ξέρει τι δουλειά κάνει. Ανάμεσα στην πονηριά και στην αθωότητα, θα πάρω το «πιστοποιητικό γνησιότητας» που δίνει στο αφεντικό του Γηραιού ένας σοβαρός (για να ‘ναι εγγυητής) άνθρωπος, ο Μάκης Σεντελίδης. Ο προξενητής.
Καμιά φορά, απ’ το χάος της συνωμοσιολογίας, είναι προτιμότερο το απλό. Να βλέπεις και ν’ αξιολογείς. Ο φίλος μας απ’ τον Καναδά είναι ολοφάνερο πως κατέχει την τέχνη να χειρίζεται ανθρώπους και πρότζεκτ. Παρέλαβε τον Ηρακλή, διπλά και τριπλά ταλαιπωρημένο σε σχέση με την ΑΕΚ. Τον ξεμπλόκαρε, τον ισιώνει, βρήκε ποιοι θα του κάνουν τη δουλειά, τους υποστηρίζει, δεν έψαξε και δεν προσδέθηκε πουθενά, δεν έμπλεξε και δεν του χαρίστηκε το παραμικρό, τέλος. – See more at: http://www.sdna.gr/gr/gnomes/alexis-spuropoulos/article/39734/i-aek-tou-vorra/#sthash.Kee4166t.dpuf
