Ένα από τα ουσιαστικότερα προβλήματα του ανθρώπου, είναι να απαλλαγεί από τους φόβους, που τον στοιχειώνουν. Άραγε μπορεί; Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό…Ως άλλος Καζαντζάκης, θα ήθελα πολύ να ισχυριστώ, ότι είμαι ελεύθερη, μα στην παρούσα φάση θα ήταν ένα γελοίο ψέμα. Υπάρχουν τόσα πολλά, που μου απαγορεύουν να το βροντοφωνάξω. Κι ένα απ’ αυτά: ο φόβος!
Το Σαββατοκύριακο, που πέρασε, βρήκα ευκαιρία, για εσωτερική αναζήτηση. (Τελικά, το έχω εμπεδώσει το θέμα. Για να πάψω να σκέφτομαι, πρέπει να δουλεύω 20 ώρες την ημέρα. Όποτε έχω κενό, είμαι φουλ της ψυχανάλυσης…). Αναζήτησα τους φόβους μου, αναρωτήθηκα γιατί με ταλαιπωρούν, έψαξα –μάταια- να βρω τρόπους να τους ξεφορτωθώ.
Δεν ξέρω, αν υπάρχει κανείς εκεί έξω, να συμφωνεί μαζί μου, αλλά προσωπικά ο μεγαλύτερός μου φόβος δεν είναι ο θάνατος, όπως είναι φυσικό για τα έμβια όντα. Εμένα άλλο με τρομάζει. Και αυτό λέγεται μοναξιά. Απείρως περισσότερο, η μοναξιά μέσα στους πολλούς. Όχι, δε θέλω καν να το σκέφτομαι…Είναι τόσο ισχυρή η παρουσία της (τι παράδοξο, ε; η παρουσία της σημαίνει αυτόματα απουσία όλων), που νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, ακόμα και στο άκουσμά της. Σκέφτομαι πόσο άδεια και ανούσια θα ήταν μια ζωή, χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ πλάι μου. Ποιο το νόημα της ύπαρξής, άλλωστε, αν δεν έχεις κάποιον να μοιραστείς τις στιγμές;
Υ.Γ. Αν ένα δέντρο πέσει στο δάσος και κανείς δεν είναι εκεί γύρω για να το ακούσει, κάνει τελικά κάποιον ήχο; Η μοναξιά, αχ! η μοναξιά…
[wp_ad_camp_1]
