Δεν ξέρω τι είναι αυτό, που με ωθεί να διαβάζω ξανά και ξανά –σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου- τα ίδια βιβλία. Μάλλον, η διαρκή τάση μου να αναμοχλεύω συναισθήματα, να αναπολώ στιγμές, να αναβιώνω λάθη και σωστά. Σε μια τέτοια συγκυρία ξαναβρέθηκα την εβδομάδα, που πέρασε και παρά την κούραση, που ταλαιπωρούσε το κορμί μου και τα μάτια μου, που έπρεπε να τα κρατάω ανοιχτά με οδοντογλυφίδα, έμεινα εκεί καθηλωμένη, να ξεφυλλίζω με μανία το αριστούργημα του Κολομβιανού Νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που εκδόθηκε πριν από περίπου 25 χρόνια.
[wp_ad_camp_1]
Ο κεραυνός που χτυπάει τις καρδιές του νεαρού Φλορεντίνο Αρίσα και της συνομήλικής του Φερμίνα Δάσα διακόπτεται απότομα από τη σφοδρή αντίδραση του πατέρα της και ακυρώνεται με το πέρασμα του χρόνου, όσον την αφορά. Ο Φλορεντίνο θα παραμείνει συναισθηματικά ανάπηρος σχεδόν για όλη του τη ζωή, μη μπορώντας να την ξεχάσει. Η Φερμίνα, αντίθετα, υποκύπτει στα θέλγητρα ενός γοητευτικού και έμπειρου γιατρού, φτιάχνει οικογένεια και εκλογικεύει την απώλεια του πρώτου άντρα στη ζωή της. Με φόντο τις ακτές της Καραϊβικής και δαμόκλειο σπάθη την τρομερή αρρώστια της εποχής, τη χολέρα, οι δύο πρωταγωνιστές επιζούν σαν να είναι απρόσβλητοι από την επιδημία, λόγω της δύναμης με την οποία ερωτεύτηκαν και του πόθου να ξαναβρεθούν μαζί. Θα συναντηθούν μόνον όταν ο σύζυγος της Φερμίνα πεθάνει και το πεδίο για τον Φλορεντίνο είναι και πάλι ελεύθερο. Όχι μόνο δεν την ξέχασε -μετά από 51 χρόνια, 9 μήνες και 4 ημέρες- αλλά δεν την ξεπέρασε ποτέ, και το ψήγμα της ελπίδας μέσα του έμεινε ζωντανό και ενεργό…
Υ. Γ. Αφιερωμένο σε όλους εμάς, τους όψιμους «ερωτευμένους» …στα χρόνια της μιζέριας!