Στην είσοδο του Πάνθεον δεσπόζει η τεράστια αφίσα της Άννας (μία είναι η Άννα…). Η απόδραση στον κλεινόν άστυ, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, συνδυάστηκε με τη ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα, για την οποία ήμουν κάτι παραπάνω από επιφυλακτική. Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, θα προτιμούσα τις 2,5 ώρες που είχα μάθει ότι διαρκούσε, να τις περάσω εντελώς αλλού. Και η ακόμα πιο μαύρη αλήθεια; Θα έχανα τόσα πολλά!!!
Δεν είμαι δα και από τους πολύ δύσκολους ανθρώπους –θέλω να νομίζω. Συγκινούμαι εύκολα, πιστεύω σχεδόν τα πάντα, ενίοτε αφελής και ουδόλως κακεντρεχής (εντάξει, το έπλεξα το εγκώμιό μου … η μετριοφρονούσα!!!!) Οπότε δεν ήταν και κατόρθωμα, που από τα πρώτα σχεδόν λεπτά αφέθηκα να παρασυρθώ από μουσικές, ερμηνείες, διαλόγους…ένιωσα το μυαλό να μουδιάζει, αληθινή ανατριχίλα σε όλα τα κύτταρα του κορμιού, το χτυποκάρδι έντονο. Πρωτόγνωρα και μοναδικά τα συναισθήματα, όχι εν γένει, αλλά ειδικά από μια παράσταση. Η Βίσση εκστατική! Δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι αυτό το πλάσμα των 60 βάλε ετών κρύβει αυτήν την τρομακτική ενέργεια και έχει τον τρόπο να σε μυεί στη δραματική –το λιγότερο- ιστορία της ηρωίδας. Η κυρίαρχος των μπουζουκιών, των σουξέ, των διαχρονικών επιτυχιών, των video clips, των βραβείων…είναι μια άλλη! Τσαλακώνεται, μεταμορφώνεται, πονάει, λυγίζει, σε μαγεύει και σε ταξιδεύει. Είναι συγκλονιστική! Και όχι, δεν είμαι κριτικός θεάτρου για να μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι αυτό που γράφω ισχύει. Αλλά γράφω αυτό που ένιωσα –το οποίο σίγουρα ισχύει! Μπορεί να πήγα με μισή καρδιά και με κάτι μούτρα λες και μου σκότωσαν τη μάνα…αλλά τη στιγμή που έφυγα, ήμουν άλλος άνθρωπος. Λύτρωση! Ναι, αυτή είναι η πιο κατάλληλη λέξη. Και έτσι όπως ήμουν βουρκωμένη και τελείωνε η Κυριακή μου με ένα μούδιασμα στη ραχοκοκαλιά, σκέφτηκα πως ακόμα και μέσα στη μαυρίλα…κάτι θα υπάρχει πάντα, που θα σε κάνει να ανασαίνεις!
Υ.Γ. Συγχωρέστε μου την ολιγοήμερη αποχή. Είχα αφήσει κάποιες εκκρεμότητες, με τις οποίες «τα είπαμε» έξω απ’ τα δόντια και τελειώσαμε…μια και καλή!
