«Οπως κάθε παιδάκι, μου άρεσε η μπάλα και πήγα στον Ηρακλή από μικρή ηλικία. Πρέπει να ήμουν 7-8 χρόνων όταν ξεκίνησα. Ηταν μαζί κι ο αδερφός μου, ο Στάθης, που είναι πιο μεγάλος από μένα τέσσερα χρόνια. Είχαμε καλή ομάδα στον Ηρακλή, μας άρεσε το ποδόσφαιρο.
Πέρασαν πολλοί προπονητές από τότε στην καριέρα μου, κάποιοι Σέρβοι, που έφευγαν στην Αίγυπτο και μετά ξαναγυρνούσαν.
Το 1962 με φώναξε ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας και με πήρε μαζί του στην Αμερική. Εφυγα και πήγα να παίξω μπάλα εκεί, στην ομάδα της ομογένειας, που παίρναμε 7 χρόνια σερί το πρωτάθλημα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Πολύ ωραία χρόνια, έμεινα εκεί, έπαιζα ποδόσφαιρο και δούλευα κιόλας στις γούνες. Την ομάδα Greek America την έλεγαν, την είχαν κάποιοι απ’ την Καστοριά και είχαν γουναράδικα. Και δούλευα στις γούνες, μαζί με την μπάλα. Πληρωνόμουν καλά λεφτά, και απ’ το ποδόσφαιρο, και απ’ τις γούνες.
Οταν γύρισα ήμουν 32 χρόνων και δεν συνέχισα το ποδόσφαιρο. Μπορούσα, βέβαια, να παίξω και πάλι στον Ηρακλή, αλλά δεν έγινε. Θέλησα όμως να μείνω κοντά στο ποδόσφαιρο και χάρη στη βοήθεια του Γιώργου Λιάνη, που φιλοξενούσα στην Αμερική τότε, και είχαμε γίνει φίλοι, έκανα το Σύνδεσμο Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Θεσσαλονίκης. Μου είπε τότε ο Γιώργος, που έπαιξε κι αυτός στον Ηρακλή: «Πες μου, τι θέλεις να σου κάνω για να σ’ ευχαριστήσω», και του είπα «Τίποτα, μια ταμπέλα μόνο να λέει κάπου Σύνδεσμος Βετεράνων Ποδοσφαιριστών». Και μου το έκανε.
Κράτησα το σύνδεσμο 35 ολόκληρα χρόνια, φώναξα παιδιά τότε, τον Μπερεδήμα, τον Κασάπη, τον Λιάρο και τους είπα ότι κάναμε το σύνδεσμο, να έρχονται να παίζουμε μπάλα και να βοηθάμε κόσμο και μου λένε «Γεράσαμε, ρε Λώλο», και τους λέω «Τι γεράσαμε, ρε παιδιά, 32 χρόνων είμαστε». Κι έτσι μαζευτήκαμε σιγά σιγά και ήρθαν πολλά παιδιά και κάναμε πολλές εκδηλώσεις, παίξαμε παντού, βοηθήσαμε ιδρύματα και συναδέλφους μας και είμαστε περήφανοι για όσα κάναμε. Τώρα έφυγα από την προεδρία, πέρασαν και τα χρόνια, και είναι ο Κώστας ο Ορφανός ο νέος πρόεδρος. Στο πρώτο συμβούλιο ήμουν εγώ, ο Μάκης ο Σεντελίδης, ο Κώστας ο Λεβέντης, ο Γιώργος Παλάσκας, ο Τέλης Μπατάκης, ο Απόστολος Βασιλειάδης και ο Λευτέρης ο Λέλος.
Μόνο ευχαριστημένος νιώθω απ’ την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο. Εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ είναι τα δύο γκολ που είχα βάλει, το 1962, σε αγώνα της Μεικτής Θεσσαλονίκης με την Μπαρτσελόνα. Ο αγώνας είχε γίνει στο Καυτανζόγλειο, που ήταν γεμάτο, και είχαμε κερδίσει με 2-1. Μας είχαν ισοφαρίσει σε 1-1 και τότε είχα βάλει το νικητήριο με ένα ανάποδο «ψαλίδι», και είπαν τι κάνει ο τρελός. Ηταν πολύ εντυπωσιακό γκολ, όντως.
Στεναχωριέμαι που η ομάδα μου, ο Ηρακλής, είναι τώρα στη Β’ Εθνική. Δεν θα έπρεπε να είναι σε αυτή τη θέση η ομάδα, κάποτε ήμασταν οι καλύτεροι της Θεσσαλονίκης και απ’ τους καλύτερους συλλόγους της Ελλάδας. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί τόσο μίσος προς τον Ηρακλή και τόσο κυνήγι για να πέσει στη Β’ Εθνική. Ημασταν σύλλογος περήφανος, που βοήθησε τη χώρα σε δύσκολα χρόνια, βγάλαμε τόσους αθλητές, τόσους παίκτες, τόσους Ολυμπιονίκες. Ελπίζω να βρεθεί γρήγορα ο τρόπος να επιστρέψει η ομάδα εκεί που ανήκει και που πιστεύω ότι τη θέλουν όλοι οι φίλαθλοι».
Ο Λώλος (Θόδωρος) Χασεκίδης γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1939 στη Θεσσαλονίκη. Εμενε στην οδό Σοφοκλέους, στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου, και έχει έναν αδερφό, τον Στάθη, που και αυτός πέρασε από τον Ηρακλή. Επαιξε ως μέσος στους «κυανόλευκους» από το 1959 ώς το 1967. Μετά έφυγε για την Αμερική, όπου έπαιξε σε ομάδα ομογενών, υπό τις οδηγίες του Αλκέτα Παναγούλια.
enet.gr
