Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε οι άνθρωποι αναφορικά με τις σχέσεις μας; Ενώ ερωτευόμαστε κάποιον/κάποια, προσπαθούμε με όλο μας το είναι να τον/την αλλάξουμε. Μα την αλήθεια δεν την έχω καταλάβει ποτέ αυτή μας την εμμονή.
[wp_ad_camp_1]
Και κυρίως το κόλλημα το έχουμε εμείς οι γυναίκες.
Καλή μου, αν ήθελες τον Ράιαν Γκόσλινγκ, ας πήγαινες να τον έβρισκες! Τι μου στραβομουτσουνιάζεις, επειδή ο Φώτης σου δεν έχει Mercedes, άφησε μπάκα και ασχολείται με το ποδόσφαιρο και το ΚΙΝΟ; Έτσι δεν ήταν όταν τον πρωτογνώρισες; Τι σκατά γυρεύεις τώρα καιτον ζαλίζεις τον Χριστιανό; Όχι πάνε γυμναστήριο, όχι κόψε τα ξύδια, όχι διάβασε κανένα βιβλίο, όχι βρες άλλη δουλειά να ανέβουν οι μετοχές μας, όχι πάνε με στο θέατρο να δούμε λίγο κουλτούρα…αφού αυτός στο Χάρμπαλη τη βρίσκει, τι π@παριές του τσαμπουνάς και του στουμπώνεις τα εγκεφαλικά κύτταρα με τις 50 αποχρώσεις του γκρι, του μωβ και του πορτοκαλί;
Κατακαημένη μου! Τίποτα δεν έχεις καταλάβει τόσα χρόνια στο κουρμπέτι; Αν εκείνον που ερωτεύτηκες, καταφέρεις να τον αλλάξεις –με χίλια βάσανα, με το να κωλοχτυπιέσαι στα πατώματα νυχθημερόν, με μίρλα, με καβγάδες – δεν υπάρχει περίπτωση να μην το σιχτιρίσεις στο τέλος! Και να σου πω εγώ το γιατί. Γιατί απλά δε θα είναι ο άνθρωπος που είχες ερωτευτεί, θα είναι κάποιος άλλος. Αφού ήθελες κάποιον άλλον λοιπόν, τράβα στην ευχή της Παναγίας και βρες τον.
Μου θυμίζει εκείνη την ιστορία που είχα διαβάσει κάπου, κάποτε: «Ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι, όμως ανάμεσά τους υπήρχε ένας τοίχος με μια μικρή σχισμή από την οποία μπορούσαν να κοιτάζονται, να μιλάνε, να αγγίζονται, να φιλιούνται. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν χωρούσαν να περάσουν ανάμεσα. Αγανακτισμένος ο άντρας μια μέρα αποφασίζει να περάσει με κάθε κόστος, προκειμένου να κάνει το χατίρι της καλής του, που έκλαιγε και τον παρακαλούσε να βρει τρόπο να είναι μαζί. Έτσι λοιπόν έκοψε το χέρι του και το πόδι του και χώρεσε από τη σχισμή! Πέρασε χαρούμενος στην άλλη πλευρά και μόλις πήγε να αγκαλιάσει τη γυναίκα, εκείνη του είπε …α, όχι έτσι, δε σε θέλω έτσι, εγώ σε θέλω όπως ήσουν πριν»
Υ.Γ. Και μετά λέμε δεν υπάρχουν άντρες, δεν ξέρουν τι θέλουν, όλοι είναι μ@λάκες και πολλές τέτοιες γενικούρες, που με κάνουν και αηδιάζω. Κάπου φταίω κι εγώ, είπαμε ποτέ;
