[wp_ad_camp_1]
Ήμουν πολύ μικρή όταν πρωτάκουσα αυτό το τραγούδι. Από το βάθος του «καλού σαλονιού» -έτσι το έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου- έπαιζε ένα αρχαίο τρανζιστοράκι. Οι ήχοι έβγαιναν αλλοιωμένοι, κάτι που κατάλαβα πολύ αργότερα βέβαια! Και τους στίχους δεν τους πολυέπιανα…όμως κάτι με τράβηξε. Θες η αέναη φωνή της Νάνας Μούσχουρη, θες η παιδική ψυχή που όλα τα κάνει ωραία, θες η μυρωδιά από το «καλό σαλόνι», πάντως κάτι με έκανε να συγκρατήσω την 11η εντολή…
Πέρασαν χρόνια από εκείνη τη φορά. Το «καλό σαλόνι» έχει αντικατασταθεί με μια μοντέρνα γωνία, οι μυρωδιές εξαφανίστηκαν, η γιαγιά δε ζει, αλλά η 11η εντολή ακόμα με στοιχειώνει. Θυμάμαι τότε με όλη μου την παιδική αφέλεια είχα πει στη γιαγιά μου, ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτό το τραγούδι, αφού οι εντολές είναι 10…κι εκείνη είχε προσπαθήσει να μου εξηγήσει πως υπάρχει κι ακόμα μία, που λέγεται υπομονή.
Αχ! γιαγιά μου…να ξέρεις πόσο πολύ δίκιο είχες πάντα και σε όλα! Και ειδικά σ’ αυτό, ακόμα περισσότερο. Να όμως που η υπομονή κάποτε στερεύει. Να που δε λύνονται όλα με τη σιωπή, με την υπακοή, με τη μοιρολατρία. Και αν υπήρχε τελικά η 11η εντολή δε θα έπρεπε να λέγεται «υπομονή». Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ανακυκλώσω το θέμα του αδικοχαμένου και ευαίσθητου Βαγγέλη Γιακουμάκη, αλλά το μυαλό όλων μας εκεί γυρίζει. Όχι άλλη υπομονή, όχι άλλη σιωπή…
Υ.Γ. Μαργαρίτα Μυτιληναίου: Αν υπήρχε ενδέκατη εντολή, ποια θα ήταν;
Νάνα Μούσχουρη: Ίσως να είναι όλες οι εντολές που δεν σεβόμαστε στη ζωή. Νομίζω ότι η ενδέκατη εντολή είναι η συνείδηση του ανθρώπου. Αν σέβεσαι τις ελευθερίες του άλλου. Είναι κάπως αυτογνωσία η ενδέκατη εντολή. Ο καθένας θα έπρεπε να γνωρίζει τον εαυτό του πολύ καλά και να προσπαθεί να μην κάνει κάτι στον άλλο, το οποίο δεν θα ήθελε να υποστεί ο ίδιος.
«Συνέντευξη στο 2ο πρόγραμμα της Ελληνικής ραδιοφωνίας, 17-03-2006».
