Έχει τύχει πολλάκις μέχρι σήμερα να σταθώ μπροστά σε διλήμματα, άλλοτε ελάσσονος σημασίας, άλλοτε μεγίστης. Και τις περισσότερες φορές η απόφαση, που πήρα ήταν η πιο λάθος! Εννοείται, ότι ελέω του ιδιότροπου χαρακτήρα μου, διατείνομαι μεγαλόφωνα, ότι δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Όμως αυτό είναι άλλο ένα οικτρό ψέμα – ανάμεσα στα πολλά της ζωής μου.
[wp_ad_camp_1]
Δεν ξέρω, μάλιστα, αν το λέω για να το ακούσω εγώ, επιδιώκοντας ενδόμυχα να με πείσω ή για να το ακούσουν οι άλλοι και να με μακαρίσουν, επειδή πάντα έκανα αυτό που ήθελα και καθόλου δε μου έχει βγει σε κακό. Δεν ξέρω και ούτε προβλέπεται να το ανακαλύπτω στο εγγύς μέλλον, διότι συνεχίζω με την ίδια ακριβώς νοοτροπία: παίρνω τις λάθος αποφάσεις και τις ακολουθώ πιστά, σαν το σκύλο του Οδυσσέα. Τι παράνοια κι αυτή, ε;
Κάποτε, βέβαια, τα αποτελέσματα των απελπιστικά λανθασμένων κινήσεών έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα κατάμουτρα. Όλα μαζί, ανεξαίρετα, ανελέητα, απροκάλυπτα. Και σου ζητούν να πληρώσεις τοις μετρητοίς, όχι σε δόσεις, ούτε με επιταγή. Τότε είναι ο πραγματικός Γολγοθάς. Όσο και να αργήσει εκείνη η ώρα, είναι αποδεδειγμένο με μαθηματική ακρίβεια, ότι θα έρθει. Τότε τι κάνεις;
Σε εκείνο το κρίσιμο σταυροδρόμι, τότε που θα κληθείς να πάρεις την πλέον δύσκολη απόφαση της ζωής σου, πρέπει «σαν έτοιμος από καιρό» να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και να δώσεις τον υπέρ πάντων αγών …κόντρα στο είναι σου.
Ουφ! Τι καλά που ήμουν εκεί στο «ξαπλώστρα-αντηλιακό-θάλασσα». Μακριά από όλους και από όλα. Τι ήθελα και γύρισα … γαμώ το κέρατό μου κάθε φορά …επιστροφές-καταστροφές…
Υ.Γ. Πώς το λέει το άσμα, να δεις; Α, ναι…οι ευαίσθητοι παθαίνουνε και παρανοούν; Μη φαντάζεσαι. Ένα βήμα πριν είμαστε! Άντε και καλώς ήλθαμε!
