Όχι, όχι μην μπερδεύεστε. Δε μιλάμε για την ηρωίδα του Ομήρου και του Ευριπίδη Ελένη. Πρόκειται για μια άλλη Ελένη με επίθετο. Ταλαντούχα σκηνοθέτης, σκηνογράφος, με βαθιά αγάπη για το θέατρο και τον λαϊκό πολιτισμό μας. Την συναντήσαμε στο Ρέθυμνο της Κρήτης λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης της “Captivae Τρωάδες”, μια διασκευή των “Τρωάδων” του Ευριπίδη. Σε έναν ιδιαίτερο χώρο που έχει φτιάξει με μεράκι και αγάπη μας μίλησε για εκείνη, για την παράστασή της, τα βήματά της, τις ευκαιρίες που υπάρχουν στην μικρή πόλη του Ρεθύμνου για δημιουργία καθώς και για τα μελλοντικά σχέδιά της.
Αν νομίζετε πως η αρχαία τραγωδία είναι μακριά απο εμάς, μάθετε πώς οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν το θαυμαστό χάρισμα να δημιουργούν έργα που παραμένουν πάντοτε επίκαιρα.
Η Ελένη Δάγκα μας αποδεικνύει πως οι “Τρωάδες” του Ευριπίδη μιλάνε για το σήμερα, για τις φριχτές καταστάσεις βίας που κυριαρχούν παγκοσμίως ενώ το μήνυμά της είναι βροντερό και πανανθρώπινο.
Πάμε λοιπόν ως το Ρέθυμνο να δούμε τι ακριβώς ετοιμάζει η Ελένη… ;
Ελένη πες μας λίγα λόγια σχετικά με σένα: από πού κατάγεσαι και τι έχεις σπουδάσει;
Κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα εκεί με ένα μικρό διάλειμμα στο Παρίσι κατά την διάρκεια των σπουδών μου. Φοίτησα στο τμήμα θεάτρου της σχολής καλών τεχνών του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι πρακτική σχολή πενταετούς φοίτησης. Ξεκίνησα από παιδί με τον διακαή πόθο να γίνω ηθοποιός, αλλά μέσα στην σχολή ανακάλυψα και τις άλλες πλευρές του θεάτρου. Οπότε εκτός από την ειδικότητα της υποκριτικής πήρα και δεύτερη ειδικότητα σκηνογραφίας – ενδυματολογίας. Τελειώνοντας, αλλά και κατά την διάρκεια των σπουδών μου, δούλευα ως βοηθός: βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός σκηνογράφου, φωτιστή- τα πάντα. Δούλευα στα προγράμματα του Κρατικού Θεάτρου, στις κατασκευές από το Μέγαρο μέχρι την Πειραματική σκηνή. Μετά άρχισα να διδάσκω και σε δραματικές σχολές από θεωρητικά μαθήματα όπως ιστορίες θεάτρου και δραματολογίας μέχρι πιο πρακτικά: βασικές αρχές σκηνοθεσίας και κίνησης. Όλη αυτή η ενασχόληση μου με την διδασκαλία με οδήγησε στο να κάνω σιγά σιγά μικρές σκηνοθεσίες (καθώς στο τέλος κάθε χρονιάς παρουσιάζαμε την δουλειά των σπουδαστών μας). Στα πρώτα χρόνια δεν θα με χαρακτήριζα “σκηνοθέτη” αλλά δασκάλα. Όμως το ένα έφερε το άλλο και ασχολήθηκα επαγγελματικά με την σκηνοθεσία.
Πότε ήρθες για πρώτη φορά στο Ρέθυμνο;
Στο Ρέθυμνο ήρθα πρώτη φορά το 2003 για προσωπικούς λόγους, το αγάπησα και αποφάσισα να μείνω για ένα χρόνο. Έμεινα όμως παραπάνω. Εκείνη την εποχή εργάστηκα στο τότε δημοτικό θέατρο Ρεθύμνου, την δημοτική επιχείρηση, στον Πολιτισμικό Νότο στα Χανιά, συνεργάστηκα με την πολιτιστική εταιρία “ΙΔΩΜΕΝ”, με το Κέντρο Νέων, ενώ επίσης είχα δημιουργήσει ένα δικό μου εργαστήρι θεάτρου. Όλα όμως κάποτε κάνουν τον κύκλο τους και έτσι βρέθηκα στην Αθήνα. Εκεί έκανα κάποια σεμινάρια, κάποιες παραγωγές όπως το “Ποιος σκότωσε την Άμπιγκελ” του Διονύση Κοριανίτη – παράσταση σταθμός με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «Βικτώρια». Κάπου όμως με ενοχλούσε η Αθήνα της κρίσης και αποφάσισα να επιστρέψω στο Ρέθυμνο επειδή το αγαπώ πολύ.
Αν και Θεσαλονικιά προτίμησες το Ρέθυμνο. Η Θεσσαλονίκη δεν σου λείπει καθόλου;
Και βέβαια μου λείπει. Η Θεσσαλονίκη είναι πατρίδα και έχει το συναισθηματικό δέσιμο. Είναι οι γονείς μου εκεί όπως και οι καρδιακοί μου φίλοι. Έχει αναμνήσεις. Όσο αστείο και αν σου φαίνεται για μια συνέντευξη για το θέατρο είμαι φανατική φίλαθλος του Ηρακλή και όποτε πηγαίνω Θεσσαλονίκη , πηγαίνω και στο γήπεδο. Είναι ένα κομμάτι που μου λείπει. Ανήκει στην παιδική και εφηβική μου ηλικία και είναι στενά δεμένο με την ύπαρξή μου. Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν στην Κρήτη είναι αυτό! Ο αθλητισμός είναι μια μεγάλη οικογένεια γιατί δημιουργεί δεσμούς. Πέρα από την οικογένεια μου, τους φίλους μου έχω και την οικογένεια του Ηρακλή!
Πώς προέκυψε το μεταπτυχιακό σου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης καθώς και τα μέχρι τώρα «βήματά» σου στο Ρέθυμνο;
Το μεταπτυχιακό προέκυψε τυχαία. Υπάρχει ένας παλιός πόθος να ασχοληθώ σε επίπεδο διδακτορικού με το θέατρο σε συνδυασμό με τα λαϊκά δρώμενα . Είχα ασχοληθεί με αυτό στο παρελθόν και έχω κάνει σχετική έρευνα. Όταν ήρθα λοιπόν εδώ, έμαθα για αυτό το μεταπτυχιακό και σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να συνεχίσω τις σπουδές μου, να κάνω το μεταπτυχιακό και να συνεχίσω με αυτό που με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Ήταν ένα σημαντικό σκαλοπάτι για την συνέχεια.
Ποιες ήταν οι ευκαιρίες που προέκυψαν στο Ρέθυμνο; Συγκρίνονται με αυτές στην πρωτεύουσα;
Είναι διαφορετικές. Στην Αθήνα έχεις σίγουρα περισσότερες ευκαιρίες γιατί έχεις την δυνατότητα να συνεργάζεσαι με εξαιρετικούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες, με καλλιτέχνες, μουσικούς, σκηνογράφους και μεγάλα θέατρα. Αυτήν την στιγμή όμως τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν υπάρχουν πληρωμές καθόλου. Στην προηγούμενη παράσταση μας στην Αθήνα (“Ποιος σκότωσε την Άμπιγκελ”) αν και σημείωσε τεράστια επιτυχία, τα έσοδα για την παράσταση έφτασαν ίσα ίσα για να καλύψουν τα έξοδά μας. Δεν είχαμε κανένα κέρδος. Όσον αφορά στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Βέβαια είμαι πολύ περήφανη γιατί στην πατρίδα μου, τον τελευταίο χρόνο, έχουν ξεπηδήσει δυο τρία θεατράκια από πολύ καλούς φίλους και συμφοιτητές, και είμαι ευτυχής και συγκινημένη για αυτές τις δουλειές. Στο Ρέθυμνο έχω την τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους που είναι επαγγελματίες που αγαπάνε το θέατρο ή είναι ερασιτέχνες χρόνων που διψούν για να κάνουν κάτι σοβαρό και να αφοσιωθούν περισσότερο. Υπάρχουν ευκαιρίες στο Ρέθυμνο. Είναι μια πόλη με περίεργη αύρα. Ενώ θα έλεγε κανείς ότι είναι σχετικά μικρή, έχει δυσανάλογα μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών και ο ένας βοηθά τον άλλο. Το βλέπει κανείς παντού. Αυτό βοηθά επίσης στο “πάντρεμα” διαφορετικών πραγμάτων. Υπάρχει χώρος για καλλιτεχνική δημιουργία εδώ. Δίνει ευκαιρίες για νέα πράγματα και να δει κανείς το θέατρο από διαφορετική σκοπιά. Δουλεύοντας με αυτά τα παιδιά στην παράσταση ανακάλυψα νέες μεθόδους για επικοινωνία και συνεργασία. Και το κοινό ανταποκρίνεται στις προσπάθειές μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουμε ανακοινώσει τρεις παραστάσεις οι οποίες είναι sold out και πάμε για τέταρτη μόνο στο Ρέθυμνο.
Γιατί επέλεξες να ανεβάσεις τραγωδία;
Όταν αποφάσισα να ανεβάσω τις Τρωάδες δεν σκέφτηκα καν το ότι είναι τραγωδία. Επέλεξα το έργο σαν κείμενο για να μιλήσω για κάποια ζητήματα. Συνήθως η έννοια της τραγωδίας μας γεμίζει δέος και μας κάνει να την αντιμέτωπίζουμε απο μια απόσταση. Αν σκεφτόμουν την ιδέα της τραγωδίας ίσως και να με φόβιζε στην αρχή. Αυτό που επέλεξα είναι το κείμενο Τρωάδες. Το καλοκαίρι μάλιστα προσανατολιζόμουν σε ένα άλλο είδους παράστασης. Μιλώντας όμως με κόσμο και παρακολουθώντας παραστάσεις από το πουθενά θυμήθηκα αυτήν τη ιδέα. Δεν προέκυψε. Ως φοιτήτρια είχα ασχοληθεί με αυτήν την παράσταση. Ήμουν στο τέταρτο έτος και οι τελειόφοιτοι στο πέμπτο έτος έπρεπε να παρουσιάσουν την διπλωματική τους πάνω στις Τρωάδες. Και είχαν ζητήσει την βοήθειά μου στο ενδυματολογικό και σκηνογραφικό κομμάτι. Με είχε προβληματίσει πολύ η παράσταση και το ποσό σύγχρονο είναι αυτό το κείμενο. Είχαν τότε τοποθετήσει τις Τρωάδες στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και το είχαν συνδέσει με το θέμα της Εβραϊκής κοινότητας. Από τότε, κάθε φορά που έβλεπα μια παράσταση Τρωάδων σκεφτόμουν τις δυνατότητες και τις προοπτικές που έχει αυτό το πολυπαιγμένο έργο. Παντού γύρω μας υπάρχει πόλεμος. Στην Παλαιστίνη, στη Συρία, Ουκρανία, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη . Είναι ατελείωτοι! Και μιλάω μόνο για αυτά που αναφέρουν τα ΜΜΕ. Έκανα μια έρευνα στο ίντερνετ και σοκαρίστηκα από το τι γίνεται αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Ήταν ευκαιρία να μιλήσουμε για την συλλογική ευθύνη που έχουμε όλοι ως κοινωνία και να θίξουμε το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Με αυτήν την λογική επέλεξα το έργο.
Βρισκόμαστε σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Ποιος είναι ο σκηνογράφος;
Ευχαριστώ την Βίκυ Γούσιου. Εικαστικός με σπουδές στη Γαλλία. Ήταν παιδική μου φίλη και ψάχναμε πάντα την ευκαιρία να συνεργαστούμε. Μου έκανε την τιμή να έρθει στο Ρέθυμνο τρεις φορές για να παρακολουθήσει την πορεία της παράστασης. Είμαι πάρα πάρα πολύ χαρούμενη για αυτήν την συνεργασία.
Τι συμβολίζουν για σένα οι Τρωαδίτισσες;
Δεν θέλω ο κόσμος στην παράσταση να δει τις Τρωαδίτισσες με την ταυτότητα της γυναίκας ως θύμα, αλλά τον άνθρωπο που βρίσκεται σε μια στιγμή της ζωής του, μέσα στην απόγνωση και τη βία. Τον άνθρωπο που ασκεί βία με μορφές που δεν έχει φανταστεί. Θέλω να δούμε τις Τρωαδίτισσες ως ανθρώπους όχι ως γυναίκες.
Αποκάλυψέ μας κάποιες πληροφορίες σχετικά με το έργο. Πρόκειται για διασκευή την οποία έκανες εσύ η ίδια; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Πώς το “αντιμετώπισες” το αρχαίο κείμενο;
Στην αρχή ξεκίνησα με φόβο. Άρχισα να διαβάζω διάφορες μεταφράσεις. Είχα την πρόθεση να χρησιμοποιήσω κάποιες από αυτές αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένη. Για αυτό και ανέτρεχα συνέχεια στο πρωτότυπο. Με βοήθησε πολύ μάλιστα ένα μάθημα στο μεταπτυχιακό μου με την καθηγήτριά μου την κυρία Λουκία Αθανασάκη σχετικό με τον Ευριπίδη, στο οποίο έπρεπε να διαβάζουμε και να δουλεύουμε με βάση το αρχαίο κείμενο. Αυτό μου έδωσε την δυνατότητα να ξαναφτιάξω το κείμενο και την ευχαριστώ πολύ για αυτό. Δεν είμαι φιλόλογος όμως. Οπότε συμβουλεύτηκα και άλλες μεταφράσεις. Πρόκειται για διασκευή για αυτό και αλλάξαμε τον τίτλο σε Captivae Τρωάδες δηλ. αιχμάλωτες Τρωάδες. Έχουμε κάνει αρκετές επεμβάσεις. Αφαιρέσαμε τα χορικά. Ο λόγος του Χορού εκπροσωπείται από μία γυναίκα, αν και ο χορός μας αποτελείται από τρεις ηθοποιούς. Τα χορικά του έργου αντικαταστάθηκαν απο δικά μας χορικά. Τα χορικά του Ευριπίδη έχουν αφαιρεθεί και έχουν αντικατασταθεί- όχι όλα φυσικά από παραδοσιακούς στίχους. Η μουσική τους είναι πρωτότυπη. Ο μουσικός μας είναι ο Πρόδρομος Καραδελόγλου, πολύ γνωστός στο Ρέθυμνο με τον οποίο είμαστε καλοί φίλοι και έχουμε συνεργαστεί σε όλες μου τις παραστάσεις. Αυτό που του ζήτησα ήταν να παντρέψει το παραδοσιακό και το σύγχρονο. Ο λόγος είναι η μεγάλη μου αδυναμία για τον λαϊκό πολιτισμό και τις ρίζες μας. Πιστεύω πως ανατρέχοντας στην παράδοση, αποκτούμε θεμέλια για να πηγαίνουμε ακόμα παραπέρα. Και αυτό το προσπαθώ στο μέτρο που είναι δυνατό σε όλες μου τις παραστάσεις. Αντίστοιχα δουλέψαμε και τους στίχους. Το πρώτο κομμάτι έχει αμιγώς παραδοσιακούς στίχους, το δεύτερο κομμάτι της Κασσάνδρας είναι παραλλαγή ενός παραδοσιακού τραγουδιού από τον ίδιο τον Πρόδρομο ενώ το νανούρισμα το έγραψα εγώ πάνω στον ρυθμό που μου έδωσε.
Πες μας λίγα λόγια για τον χώρο στον οποίο βρισκόμαστε, το “the Garage”;
Ο χώρος προέκυψε από δική μου επιθυμία και ανάγκη. Από την μία τον χρειαζόμουν για πρόβες για τις παραστάσεις που ανεβάζω και απο την άλλη, ήθελα να κάνω σεμινάρια και μαθήματα, αφού εξίσου με τα ανεβάσματα παραστάσεων με ενδιαφέρει και η διδασκαλία νέων ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο. Μου άρεσε αυτός ο χώρος λόγω του βιομηχανικού στυλ που έχει. Για αυτό αποφασίσαμε και να κάνουμε τις παραστάσεις μας εδώ. Το όνομα The Garage προέκυψε ως εξής: πρώτον ο χώρος ήταν προορισμένος για να γίνει γκαράζ στάθμευσης. Ο δεύτερος λόγος είναι πιο προσωπικός. Το ονόμασα έτσι στη μνήμη ενός θείου μου αγαπημένου που δεν ζει πια, και που είχε ένα τέτοιο χώρο με το ίδιο όνομα, χώρο με πολλές παιδικές αναμνήσεις! Θέλησα να συνδυάσω την προσωπική μου ανάμνηση με το πρακτικό της υπόθεσης.
Πώς έγινε η επιλογή των ηθοποιών για την παράσταση;
Σχετικά με τους ηθοποιούς της συγκεκριμένης παράστασης να πω πως εγώ ζήτησα από κάποιους ανθρώπους που γνώριζα από το παρελθόν και που τους εκτιμώ ιδιαίτερα να ξανασυνεργαστούμε, όπως ο Αντώνης ο Παλιεράκης που συνεργαζόμαστε χρόνια και ο Ξενικάκης ο Γιώργος. Είναι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί που αν βρίσκονταν στην Αθήνα πιστεύω πως θα έκαναν τρομερή καριέρα. Η Ειρήνη η Μοσχάκη με σπουδές χορού, ερασιτέχνης στο θέατρο αλλά χρόνια στον χώρο, είναι επίσης μια αξιόλογη ηθοποιός, στην οποία οφείλονται και οι εξαιρετικές χορογραφίες μας. Την υπέροχη Εκάβη μας, Ειρήνη Κλάδου την γνώρισα πριν χρόνια σε μια παράσταση που σκηνοθέτησα και ήμουν σίγουρη πως θα της ταίριαζε γάντι ο ρόλος. Με την Βασιλική Μάρκου γνωριστήκαμε πέρυσι σε μια παράσταση που συνεργαστήκαμε και οι δυνατότητές της με ενθουσίασαν. Η Μαρία Μπουλουγούρη είναι μια επίσης πολύ καλή ηθοποιός που έχει τελειώσει το εργαστήρι θεάτρου Κυδωνία στα Χανιά. Τα υπόλοιπα κορίτσια τα γνώρισα μέσα από την οντισιόν που έκανα τον Οκτώβρη. Με ενθουσίασε η αγάπη τους για το αντικείμενο και η όρεξη τους για δουλειά. Γιατί για μένα το ταλέντο σημαίνει διαθεσιμότητα για να περνάνε από μέσα σου τα ερεθίσματα και διάθεση για δουλειά. Έτσι λοιπόν, η Έφη Ρετσίνα, η Ανδρομάχη μας, η Μαρία Φωτοπούλου μέλος του χορού, αλλά βοηθός σκηνοθέτη και η Ελένη Παθιάκη (επίσης στο χορό) προέκυψαν μέσα από την οντισιόν.
Σε ποιους θα ήθελες να δώσεις ιδιαίτερες ευχαριστίες;
Θα ήθελα να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο τον Πέτρο τον Τσιμπούρη τον οποίο γνώρισα πέρυσι και είναι και στο θεατρικό εργαστήρι του The Garage, με τον οποίο αποφασίσαμε να συνεργαστούμε και στο τεχνικό κομμάτι (φωτισμός). Είναι ένα παιδί με τρομερές προοπτικές και τον ευχαριστώ πολύ για την βοήθειά του. Γενικότερα, ευχαριστίες θα ήθελα να δώσω στους δασκάλους μου και το εννοώ, γιατί κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσα πράγματα έχω μάθει και πόσο καλό μου έκανε η θητεία μου στο τμήμα θεάτρου και είμαι ευγνώμων για αυτό. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την Ελένη Κυραγιάννη που είναι στο εργαστήρι The Garage με στόχο να δώσει σε δραματική σχολή και βοήθησε συν τοις άλλοις στην διαμόρφωση του χώρου. Είμαι ιδιαίτερα περήφανη για το πρόγραμμα της παράστασης για το οποίο δούλεψαν και τους ευχαριστώ θερμά η Μαριλένα Καρατάσου, τελειοφοιτη του τομέα θεατρολογίας του τμ. Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, που είχε την επιμέλεια ύλης και την διόρθωση, ο Αντώνης Ηλιάδη που μας έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο και η Μαριλού Νικολάου, μεταπτυχιακοί φοιτητές στον τομέα Θεατρολογίας επίσης εδώ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Και φυσικά τον Αντώνη Ξυδιανό για τις φωτογραφίσεις και τον Ορέστη Σερκελίδη που κάνει όλες τις γραφιστικές εργασίες στις παραστάσεις μου και όλο το προωθητικό υλικό. Η παραγωγή γίνεται από το The Garage αλλά και από το Πειραματικό Κέντρο Τεχνών Art-IOI, μια εταιρία της πολύ καλής φίλης και σκηνοθέτιδας Μαριάννας Κοντούλη η οποία βοήθησε στο να γίνουν όλα όπως έπρεπε.
Τι κάνει ξεχωριστή αυτήν την παράσταση; Γιατί να έρθει ο κόσμος να την δει;
Eίμαστε στο Ρέθυμνο και οι ευκαιρίες είναι μεν αρκετές αλλά όχι και πάρα πολλές. Οπότε καλό είναι να τα παρακολουθούμε όλα. Επίσης τα περισσότερα παιδιά της παράστασης είναι Ρεθυμνιώτες και είναι καλό να τους στηρίξει ο κόσμος. Από την άλλη εμείς κάνουμε και μια προσπάθεια λίγο διαφορετική, όσον αφορά στο πάντρεμα με την παράδοση και στο να φέρουμε την τραγωδία πιο κοντά σε εμάς. Τέλος, θεωρώ πως μας αφορά όλους το θέμα της βίας που δεν σταματά ποτέ ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Κάποια στιγμή πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό. Ότι δηλαδή η απάθεια μας είναι ευθύνη. Γελιόμαστε αν νομίζουμε ότι δεν μας αφορούν τα γεγονότα που συμβαίνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα από εμάς. Είναι έξω από την πόρτα μας και ίσως αύριο να είναι και μέσα στο σπίτι μας πράγμα που απεύχομαι. Όπως λέει και ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης “κανένας πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ”. Πουθενά δεν υπάρχει η απόλυτη ειρήνη. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος για να ασκεί βία. Είναι τρομακτικό αυτό. Από την άλλη κάθε μέρα αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος βάζει μπροστά το “εγώ” του ώστε να το διαφυλάξει και ως αποτέλεσμα οδηγείται στην βία. Η απάθεια και η αδιαφορία για μένα είναι ένα είδος βίας.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Σίγουρα η παράσταση θα ταξιδέψει, δεν θα σταματήσει εδώ. Εντός Κρήτης η παράσταση στο Ρέθυμνο θα είναι στις 5, 12, 19 Μαρτίου και άλλη μια έκτακτη στις 20 Μαρτίου. Την Παρασκευή 17 Μαρτίου παίζουμε στο Ηράκλειο και 7,8,9 παίζουμε στα Χανιά στο θέατρο “OXO NOY”. Μετά από αυτά υπάρχουν συζητήσεις για να παίξουμε σε ανοιχτούς χώρους και στο Ηράκλειο, στην Ιεράπετρα, στο Ρεθύμνο ξανά και επίσης μας έχουν καλέσει σε ένα φεστιβάλ εκτός Κρήτης το καλοκαίρι. Από Σεπτέμβρη έχω διπλό στόχο. Το εργαστήρι να γίνει πιο πολύ σχολή, να έχει έναν πιο οργανωμένο κύκλο μαθημάτων. Ο δεύτερος είναι μια παράσταση που έχω στο νου μου εδώ και αρκετό καιρό και είναι καμπαρέ. Μέχρι εκεί θα σας πω. Ελπίζω ότι θα γίνει.
Είχαμε την μεγάλη ευκαιρία και τύχη να παρακολουθήσουμε απο κοντά μία απο τις πρόβες της παράστασης καθώς και την πρεμιέρα και να προσπαθήσουμε να νιώσουμε τον παλμό τους, τα συναισθήματά τους, την προετοιμασία τους λίγο πριν ανέβουν στο σανίδι όταν τα φώτα χαμήλωναν. Τους παρακολουθήσαμε να συγκεντρώνονται με τα πρόσωπά τους να παραμορφώνονται μπροστά στον πόνο και να αφήνονται… να μπαίνουν στο πετσί του ρόλου, να εκστασιάζονται και να μεταφέρονται σε έναν δικό τους κόσμο. Το θέατρο είναι μαγεία. Το θέατρο είναι σχολείο. Αλήθεια… υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν επακριβώς όλα τα συναισθήματα που προκαλεί το θέατρο; πόσο μάλλον το αρχαίο. Νιώθω λίγη μπροστά σε αυτό το μεγαλείο και δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Για αυτό θα περιοριστώ μόνο στα δύο παρακάτω: Μυσταγωγία και δέος. Έργα που αποτελούν παρακαταθήκη για την Ελλάδα μας και για όλο τον κόσμο που τόσο βασανίζεται. Ο Ευριπίδης με τις Τρωάδες του δεν μιλά για τον πόλεμο της Τροίας μόνο, μιλά για όλους τους απανταχού πολέμους, για όλες τις μορφές βίας ανά τον κόσμο, μιλά για τον άνθρωπο, για τον πόνο και την καταστροφή. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως το θέατρο είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ύπαρξή μας και μπορούμε πραγματικά να βρούμε ένα κομμάτι είτε της ψυχής μας είτε της καθημερινότητάς μας εκεί.
