Να σου πω τι μου συμβαίνει τελευταία; Δεν μπορώ να κάνω υπομείνω, να ανεχτώ, να συμβιβαστώ, να καταπιώ και να αντέξω οτιδήποτε δεν είναι μέσα στο χάρτη μου. Ή μεγάλωσα ή βαρέθηκα! Αλλιώς δεν εξηγείται. Κι επειδή καμιά γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της δεν παραδέχεται, ότι μεγάλωσε –έστω και με το ένα πόδι στον τάφο, το σύνδρομο της Ζωζώς Σαπουντζάκη μας κυνηγάει ανελέητα- θα βαυκαλιστώ με τη δεύτερη version. Βαρέθηκα φίλε…
[wp_ad_camp_1]
Να στήνομαι στην ουρά της τράπεζας, του λεωφορείου, του σούπερ μαρκετ, του νοσοκομείου και ξαφνικά κάποιος άλλος να μου τρώει τη θέση –αλλά δεν πειράζει, δώσε τόπο στην οργή παιδί μου.
Να φτάνω πρώτη στα ραντεβού και να παίζω το «περιμένοντας τον Γκοντό» μέχρι να φιλοτιμηθεί η κολλητή μου να βρει ποια γόβα θα της ανεβάσει σήμερα την ψυχολογία –αλλά δεν πειράζει, φίλη είναι παιδί μου.
Να ακούω τις ίδιες παπαριές από τους ίδιους ανθρώπους στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες, που έχουν άποψη επί παντός επιστητού –αλλά δεν πειράζει, τη δουλειά τους κάνουνε κι αυτοί παιδί μου.
Να είμαι πάντα το θύμα, το παιδί για όλες τις δουλειές, ο άνθρωπος-ρομπότ, που τα κάνει όλα και συμφέρει και να έχω τον κάθε κακογ@μημένο Διευθυντή να μου τη λέει, επειδή ξέχασα την οξεία – αλλά δεν πειράζει, Διευθυντής είναι παιδί μου.
Να έχω πάνω από το κεφάλι μου τη θεία Κατίνα, το θείο Μήτσο, την γειτόνισσα από απέναντι, το μπακάλη από δίπλα και να με στουμπώνουν με ένα σωρό ερωτήματα για τη ζωή μου, το γκόμενο, το αμάξι, τις σπουδές, τη δουλειά, ακατάπαυστα, εξονυχιστικά, διεισδυτικά, αδιάκριτα – αλλά δεν πειράζει, από ενδιαφέρον ρωτάνε παιδί μου.
Να θέλω παντελώς άλλα από αυτά που έχω, να έχω αυτά που δεν αντέχω, να μιλάω και να μην εισακούομαι, να σωπαίνω χωρίς αντίκρισμα – αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή παιδί μου.
Να, να, να …πολλά μαζεύτηκαν τελικά! Μάλλον γι’ αυτό βαρέθηκα…
Υ.Γ. Να σου πω κάτι; Όλο λέω δεν πειράζει, κι όλο τίποτα δεν αλλάζει. Μήπως να αρχίζει να με πειράζει κι εμένα τίποτα; Ε παιδί μου;
