Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:
δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα
λόγια πιο πρόστυχα κι απ’ τις χειρονομίες-
μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας
μου όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ’ ένα βιβλίο στο χέρι
να προσμένει βουβή ξενυχτισμένη και χλομή
Ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, με τίτλο «Τύψεις»
Υ.Γ. Δεν υπάρχουν μέρες ξεχωριστές αφιερωμένες σε σένα …όλες οι μέρες είσαι εσύ…
