Ο Ζαχαρίας Χαλιαμπάλιας γεννήθηκε πριν από 67 χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Έπαιξε ως κεντρικός αμυντικός στον Ηρακλή σε 280 παιχνίδια, είχε 3 συμμετοχές στην εθνική ομάδα .Ο Χαλιαμπάλιας λοιπόν γεννήθηκε πράγματι στην συμπρωτεύουσα το 1946 στην περιοχή της Νέας Ελβετίας. Ναι, το όνομά του έχει ταυτιστεί με την ομάδα του Ηρακλή, όμως για να φτάσει μέχρι την «Διαγώνιο» που ήταν τα γραφεία του Γηραιού το 1962, χρειάστηκε να συμβάλλει ο παιδικός φίλος του πατέρα του Ιάκωβος Μαγουλάς (προπονητής της Β’ ομάδας του Ηρακλή τότε) που στην πραγματικότητα του … «έκλεψε» μια φωτογραφία και μία υπογραφή για να του βγάλει το πρώτο του δελτίο.
“…έτσι βρέθηκα στον Ηρακλή χωρίς να το καταλάβω. Την πρώτη φορά που πήγα στην προπόνηση της ομάδας για να με δούνε, ήμουνα μουτζουρωμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ο πατέρας μου εργαζόταν στον ΟΑΣΘ και εγώ βοηθούσα στο συνεργείο για το χαρτζιλίκι μου. Έτσι όπως εμφανίστηκα την πρώτη φορά δεν ήταν λίγοι αυτοί που με ειρωνεύτηκαν. Όσο για το επίθετό μου, άσε. Ήταν σαν ανέκδοτο ότι ένας Χαλιαμπάλιας θα έπαιζε …μπάλα. Κι όμως. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα όλοι όσοι με κοίταξαν παράξενα την πρώτη φορά με αγκάλιασαν γιατί κατάλαβαν πως θα δώσω τα πάντα για αυτή την ομάδα…” λέει με νόημα. Πολύ σημαντική βοήθεια ο Χαλιαμπάλιας είχε από κάποιους μεγάλους δασκάλους που έτυχε τότε να βρίσκονται στον Ηρακλή. Τον Καραπατή (τον θεωρεί πολύ μπροστά από την εποχή του), τον Παπαθανασίου, τον Ζαχαριάδη και ορισμένους ξένους.
Ναι, καθιερώθηκε ως κεντρικός αμυντικός όπως αναφέρεται παντού. Όμως ξεκίνησε την καριέρα του σαν αριστερός μπακ (1ο παιχνίδι με αντίπαλο τον Πιερικό το 1964) και όπως μας είπε χαριτολογώντας μόνο τερματοφύλακας δεν έπαιξε. Ποιος όμως ήταν αυτός που διέβλεψε ότι αυτός ο παίκτης θα παίξει πολύ καλή μπάλα ως σέντερ μπακ; Σύμφωνα με τον ίδιο ήταν ο Μπόμπεκ (παλαιός προπονητής του Παναθηναϊκού) που σε έναν αγώνα του τριφυλλιού με τον Ηρακλή τον είδε για πρώτη φορά να αγωνίζεται. Αρκετά χρόνια αργότερα ο άνθρωπος αυτός θα υπέγραφε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος προπονητή στον Χαλιαμπάλια όταν ο ίδιος μετά την λήξη της καριέρας του ως παίκτης μετέβη στην Σερβία για να πάρει το δίπλωμα του τεχνικού σε μια σχολή που εκτός από τον Μπόμπεκ ήταν και ο …πολύς Μίλιανιτς. Αυτά συνέβησαν το 1978.
Ναι, πράγματι ο Χαλιαμπάλιας έχει στο βιογραφικό του 3 μόνο διεθνείς συμμετοχές. Αυτό φαίνεται στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα συμμετείχε δεκάδες φορές στις αποστολές της εθνικής μας ομάδας, όμως δεν ήταν και τόσο εύκολο να παίξει σε περισσότερα παιχνίδια. “… το θέμα της κόντρας Αθήνας με την Θεσσαλονίκη και γενικότερα της Μακεδονίας είναι κάτι που με πληγώνει ακόμα και σήμερα. Δυστυχώς δεν ήταν απλό για ένα παίκτη προερχόμενο από ομάδα της Β. Ελλάδας να μπει στο γκρουπ των ποδοσφαιριστών που έπαιζαν σε ομάδες του κέντρου. Όχι ότι δεν υπήρχαν πολύ μεγάλοι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν τότε στο τέως ΠΟΚ, όμως πιστεύω πως κάποιοι αθλητές αδικήθηκαν ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν εξίσου ίσως και περισσότερο στην εθνική μας ομάδα…” λέει με σχετική πικρία.
Αυτό ωστόσο που δεν αναφέρεται πουθενά είναι ότι ο Χαλιαμπάλιας βρήκε τον τρόπο να τιμήσει τη φανέλα με το εθνόσημο και να κατακτήσει 2 παγκόσμιους τίτλους. Από την πρώτη στιγμή που κατατάχθηκε στην Αεροπορία (το 1966) και δήλωσε ότι είναι ποδοσφαιριστής, εντάχθηκε στην εθνική ενόπλων με την οποία έζησε ανεπανάληπτες στιγμές όπως λέει ο ίδιος. “…τότε στην εθνική ενόπλων εκτός από μένα συμμετείχαν τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Κούδας, Κρητικόπουλος, Παπαϊωάννου και Συρόπουλος του Άρη, ο Σκρέκης του Πανιωνίου, ο Τουρκομάνης (τερματοφύλακας του Εθνικού). Βρεθήκαμε στην Βαγδάτη το 1968 για τους τελικούς και αφού περάσαμε τεράστια ποδοσφαιρικά εμπόδια όπως π.χ. της Ισπανίας, παίξαμε στον τελικό με αντίπαλο την Τουρκία σε έναν επεισοδιακό όσο και αξέχαστο για όσους συμμετείχαν αγώνα. Κερδίσαμε 4-1 και κατακτήσαμε το τρόπαιο…” τονίζει με καμάρι.
Το ίδιο συνέβη και στους επόμενους τελικούς αγώνες που λόγω κατάκτησης του τροπαίου έγιναν στην πατρίδα μας. Για να παίξει μάλιστα ο Χαλιαμπάλιας χρειάστηκε την …παρέμβαση κάποιου συνταγματάρχη ονόματι Γρηγορέα που αποφάσισε να του επιβάλλει 15 μέρες φυλακή (έπρεπε ήδη να έχει απολυθεί) προκειμένου να παίξει με την εθνική. Σαν αρχηγός πια ο Χαλιαμπάλιας και με συμπαίκτες τον Δαβουρλή και τον Κουβά αλλά και τον πρωτοεμφανιζόμενο Αντώνη Αντωνιάδη που μόλις έφυγε από την Ξάνθη για να ενταχθεί στο δυναμικό του Παναθηναϊκού, επικράτησαν του Ιράκ με 1-0 στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας στον τελικό. “… την φανέλα με το εθνόσημο την πόνεσα πάρα πολύ. Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς παρά μόνο από αυτή που τη φόρεσαν το συναίσθημα που νιώθεις όταν παίζεις για την πατρίδα…» λέει με νόημα.
Και φτάνουμε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του Ζαχαρία Χαλιαμπάλια. Την «υπόθεση των λουλουδιών» όπως βάφτισε ένας παλαιός δημοσιογράφος που δεν είναι πια στη ζωή. Όντας ένας εκ των ηγετών του Ηρακλή (με 280 συμμετοχές, στην πλειοψηφία ολόκληρα 90λεπτα) ήταν λογικό να στρέψει επάνω του τη δημοσιότητα. Σε εκείνο το παιχνίδι το 1975 διέρρευσε πως τον Χαλιαμπάλια, τον Ροκίδη και τον Νικολούδη πλησίασαν άνθρωποι του Παναθηναϊκού και τους πρόσφεραν χρήματα για να έχουν μειωμένη απόδοση. “… εγώ έπαιξα βασικός στο συγκεκριμένο ματς και ήμουνα από τους καλύτερους. Ρωτήστε όποιον είδε το παιχνίδι. Μα είναι λογικό να με έβαζαν να παίξω αφού είχαν ακούσει την προηγούμενη μέρα όλα όσα κάποιοι εντέχνως ήθελαν να περάσουν στην κοινή γνώμη; Αργότερα άκουσα ότι ο Χαλιαμπάλιας έχει 10 σπίτια στην κατοχή του. Να σας πω ότι μέχρι σήμερα νοικιάζω το σπίτι που μένω…”
Για την ιστορία πρέπει να πούμε ότι ο Ηρακλής ηττήθηκε με 2-1 σε εκείνο το παιχνίδι και ο Χαλιαμπάλιας μαζί με τους 2 συμπαίκτες του πέρασαν στην ασφάλεια εκείνο το βράδυ. Ίσως αν είχε την οικονομική άνεση να προσλάβει έναν δικό του δικηγόρο να μην αναγκαζόταν να πει όσα είπε και να γραφόταν αλλιώς αυτή η περίεργη ιστορία. Όμως δεν έγινε έτσι. Ο Παναθηναϊκός αθωώθηκε, ο Χαλιαμπάλιας καταδικάστηκε με αναστολή, όμως η ζημιά είχε γίνει. Σήμερα ο ίδιος θα ήθελε να ζητήσει συγνώμη από έναν άνθρωπο του Παναθηναϊκού του οποίου το όνομα (δεν υπάρχει λόγος να το αναφέρουμε) ενέπλεξε εν αγνοία του σε εκείνη την υπόθεση. Και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος θεωρεί πως η τότε διοίκηση του Ηρακλή δεν του φέρθηκε σωστά, λέει με το γνωστό του πάθος (αυτό τον καθιέρωσε άλλωστε ως παίκτη) ότι αγάπησε όσο τίποτε άλλο την ομάδα και ότι … “η φανέλα του Ηρακλή είναι βαριά σαν την πολυετή ιστορία του”. Κάπως έτσι τελείωσε ουσιαστική η καριέρα του στην καλύτερή του (ποδοσφαιρικά) ηλικία.
Λίγο πριν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ο Χαλιαμπάλιας έπαιξε για 2 χρόνια στην Αναγέννηση Επανομής (κυρίως λόγω της αγάπης για την μητέρα του που καταγόταν από εκεί) ενώ το τελευταίο του ποδοσφαιρικό δελτίο καταγράφεται στην ομάδα των Νέων Πλάγιων Χαλκιδικής.
