Ας φανταστούμε ένα υποθετικό ζευγάρι. Τον Γιάννη και την Ελένη. Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτι και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη να πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες αργότερα βγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να βλέπονται τακτικά και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι. Και ένα βράδυ, ενώ ο Γιάννης πηγαίνει την Ελένη σπίτι της, μια σκέψη περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά: «Καλά, έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;» Και κατόπιν, κατεβαίνει από τη μηχανή! Η Ελένη σκέφτεται: “Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό;
[wp_ad_camp_1]
Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας; Μήπως νομίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;” Ο Γιάννης σκέφτεται: “Πω-πω! Έξι μήνες!” Και η Ελένη σκέφτεται: “Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς… Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν τον άνθρωπο;” Ο Γιάννης σκέφτεται: “…Χμμμ. Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν…. χμμμμ… Ιανουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε… Τότε που μόλις είχα πάρει την TDM από σέρβις… Χμμμ που σημαίνει…
Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα να την πάω στο μηχανικό!” Η Ελένη σκέφτεται: “Ωχ! Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε; Μήπως τα βλέπω όλα λάθος; Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας; Μήπως κατάλαβε πριν από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοβάται..” Εντωμεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται: “Αλλά αυτήν την φορά θα τους πω να κοιτάξουν τα ψαλίδια! Όχι σαν την άλλη φορά… μη τυχόν μου πουν καμιά μαλακία” Η Ελένη σκέφτεται: “Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη…
Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δεν φταίω που νιώθω έτσι… Απλά δεν είμαι σίγουρη…” Ο Γιάννης συνεχίζει: “Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα καθίκια, το ξέρω!” Και η Ελένη: “Ίσως είμαι τελειομανής… Να περιμένω τον ιππότη με το άσπρο άλογο, την στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με φροντίζει και νοιάζεται για ‘μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που είμαι μαζί του. Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα..” Ο Γιάννης: “Εγγύηση;; Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν!” – Αγάπη μου..λέει η Ελένη – Τι είναι; απαντά ο Γιάννης – Σε παρακαλώ… Μην βασανίζεις το εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα δάκρυα. – Μα τι έπαθες; – Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο! – Δεν υπάρχει άλογο; – Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι; – Όχι βέβαια!
Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Γιάννη για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει: – Σε ευχαριστώ αγάπη μου! – Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Γιάννης με ιδιαίτερη σιγουριά. Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Την άλλη μέρα, η Ελένη βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, αναλύουν όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το βαριούνται. Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης, καθώς θα παίζει playstation με ένα φιλαράκι του, μια στιγμή, θα πατήσει pause και θα του πει: – Ρε μαλάκα, για πες μου; Μήπως η Ελένη είχε ποτέ άλογο;
Υ.Γ. Για να μη νομίζετε, ότι δε χαμπαριάζουμε…
