Είχα –σχεδόν- υποσχεθεί στον εαυτό μου να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο πέραν του ποδοσφαίρου, από τούτη εδώ τη διαδικτυακή στήλη.
Σχήμα οξύμωρο, φυσικά, αφού με φιλοξενεί ένα αμιγώς ποδοσφαιρικό site. Και η αλήθεια είναι, ότι δε θα το έκανα, αν δε μου δινόταν η αφορμή με το πέρας του φετινού κοινότυπου και παντελώς ανούσιου Πρωταθλήματος της Superleague.
Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ δεν μου προκάλεσε έκπληξη -όπως σε πολλούς Φαρισαίους των ΜΜΕ- διότι έτσι έπρεπε να γίνει. Και έτσι πρέπει να γίνεται εφεξής, όταν μια ομάδα δεν δικαιούται να βρίσκεται σε μια κατηγορία.
Το όνομα, η ιστορία, τα κύπελλα, τα Πρωταθλήματα ενδεχομένως ή όποιες άλλες διακρίσεις ενός συλλόγου δεν μπορούν και δεν πρέπει να στέκονται ως τείχος προστασίας για κανέναν, όταν αυτό που παρουσιάζει εντός γηπέδου τη δεδομένη χρονική περίοδο δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εκάστοτε διοργάνωσης.
Οι μοναδικές ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί από το Ελληνικό Πρωτάθλημα της Superleague είναι ο φετινός Πρωταθλητής, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ, λένε κάποιοι και κορδώνονται μέχρι λόρδωσης. Ε, και τι μ’ αυτό;
Αν του χρόνου δεν συγκεντρώσουν τους απαιτούμενους βαθμούς και βρεθούν στις τελευταίες θέσεις του πίνακα, θα πρέπει να γυρίσει το σύμπαν ανάποδα, ώστε να μείνουν στην κατηγορία;
Επειδή δεν μπορώ την ακατάσχετη μπουρδολογία των τελευταίων ημερών και επειδή όλα τα τείχη κάποτε πέφτουν, οι απανταχού εξυπνάκηδες ας κάτσουν στ’ αυγά τους και ας αναλογιστούν απλά, ότι θα πρέπει κάποια στιγμή, ακόμα και σε αυτό το γελοίο και εντελώς προβλέψιμο Πρωτάθλημα, ο καθένας να παίρνει αυτό που το αξίζει. Όπως κι αν λέγεται…