Στάνταρ έχεις ακούσει κάτι για το πολυδιαφημισμένο εκείνο βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια, που είχε κάνει πάταγο με τις φιλοσοφικές του αρλούμπες, σε μια εποχή που διψούσε για φενγκ-σουι, σεμινάρια αυτοβοήθειας και ψυχοθεραπευτές.
Βλέπεις τότε, ήταν λυμένα όλα τα προβλήματά μας και μας ένοιαζε να διευρύνουμε τους ψυχικούς και πνευματικούς μας ορίζοντες, να μεταφέρουμε την πεζή καθημερινότητά μας σε άλλο επίπεδο και να βιώσουμε το alternative υπαρξιακό γίγνεσθαι.
Ξέρεις πόσο αστεία μου φαίνονται όλα αυτά σήμερα; Σχεδόν γελοία…Είναι πια τόσο μεγάλη πολυτέλεια για τη συντριπτική πλειοψηφία η εσωτερική αναζήτηση, διότι τη θέση της έχει πάρει η αναζήτηση τροφής, στέγης, δουλειάς, χρημάτων! Πεζά όλα αυτά, ε; Ναι, κάπως έτσι είναι…όμως είναι η πραγματικότητα. Δυστυχώς, τρία και βάλε χρόνια μετά η λαίλαπα δε σταματάει, τον πάτο δεν το είδαμε ακόμα και οι αντοχές έχουν προ πολλού γκρεμοτσακιστεί.
Ένας πολύ καλός μου φίλος μου είπε τις προάλλες μεταξύ τυρού και αχλαδίου «ό,τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας, δεν έχουμε καιρό για φιλοσοφίες». Μου την έσπασε, να πω την αλήθεια. Μου χάλασε την αισθητική της στιγμής. Ήθελα να του πως, ότι κάνει λάθος, δεν είναι έτσι τα πράγματα, υπάρχουν στη ζωή κι άλλα πιο σημαντικά από το χρήμα, ότι πρέπει να διαβάζουμε βιβλία, για να αλλάζει το πρίσμα με το οποίο βλέπουμε τα πράγματα και άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Αλλά ξαφνικά το βούλωσα …και κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Εκεί απέναντι από το ταβερνάκι, που εμείς καθόμαστε τρωγοπίνοντας και εγώ ήθελα να διανθίσουμε το τσίπουρο με τα αποφθέγματα της φιλοσοφικής λίθου βρισκόταν ένα αγοράκι γύρω στα έξι, ρακένδυτο, μαυρισμένο απ’ τον ήλιο (ή τη μοίρα του, ποιος ξέρει), είχε απλωμένο το χέρι και ζητούσε από τους περαστικούς ένα δεκάλεπτο, να συμπληρώσει για να πάρει κουλούρι…
Το βούλωσα …δεν είναι καιρός για αμπελοφιλοσοφίες. Είναι καιρός να ξυπνάμε απ’ το λήθαργο, γιατί αργά ή γρήγορα κάποιος πολύ δικός μας θα βρεθεί στη θέση εκείνου του παιδιού. Και δεν ξέρω ποιος θα έχει για να του δώσει ένα δεκάλεπτο…
Υ. Γ. Άσε Λεό, μας τα’ παν κι άλλοι αυτά. Εγώ λέω «να ζεις, να μεθάς και να τον παίρνεις». Κι όλα τ’ άλλα γάματα, με κεφαλαία γράμματα.