Βρήκα άκρως πετυχημένο το συγκεκριμένο διαφημιστικό σποτ, όχι όμως για την εταιρία που προμοτάρει. Μου άρεσε τρελά η ιδέα της εναλλακτικής λύσης.
Σου λέει: φίλε, αν δεν σ’ αρέσει το Άννα, το κάνουμε ζαργάνα, το κάνουμε Αλαμάνα, το κάνουμε Σουλτάνα, κάτι τέλος πάντων με ρίμα. Και σκέφτηκα, αλήθεια τι ιδανικά που θα ήταν όλα, αν σε κάθε στραβή, υπήρχε η εναλλακτική και το γυρνούσαμε το παραμύθι. Τα κάναμε τα θέματα, όπως μας βόλευαν (με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω, δηλαδή) και στο τέλος πάλι μάγκες θα είμαστε.
Σου φέρνω απλά, καθημερινά και επίκαιρα παραδείγματα. Πήρες δάνειο, δε μπόρεσες να το αποπληρώσεις με τον υπάρχων διακανονισμό. Πας, τον αλλάζει και είσαι σένιος. Πήρες αμάξι, μετά τα πρώτα χιλιόμετρα το μετάνιωσες. Στο κουτί του και επιστροφή. Πήρες βέρες για ‘σένα και την καλή σου, η οποία στη διάρκεια αποδεικνύεται μεγάλη φώκια. Στέλνεις πακέτο την «καλή» στη μαμά της και αλλάζεις τις βέρες με ένα ωραιότατο ρολογάκι. Και για να μην πολυλογώ, ό,τι δεν σου κάνει…μη σκας, τα μπογαλάκια σου και σ’ άλλη παρραλία, εκεί όπου θα βρεις κάτι άλλο να σου κάνει.
Έτσι, λοιπόν, σκέφτηκα, όταν πρωτοείδα τη διαφήμιση. Αλλά την αρχική χαρά μου, διαδέχτηκε η απογοήτευση. Διότι και καθότι, φίλε, αυτά γίνονται μόνο στις διαφημίσεις, στο σινεμά και στα όνειρα. Και ‘δω η πραγματικότητα μας γειώνει για τα καλά. Εδώ μία είναι η ζωή και δεν έχει πρόβα, ούτε εναλλακτική. Και αυτή τη μία ζωή έχουν βαλθεί να μας την κάνουν μαύρη κι άραχνη. Θα ήθελα πολύ (όλοι μας φαντάζομαι) να αλλάζαμε τα πάντα γύρω μας ή έστω τα περισσότερα. Όσο όμως και να το θέλουμε, έχουν γίνει τόσο ένα με το πετσί μας, που ούτε με εγχείριση δεν τα ξεφορτωνόμαστε. Και άσε το «γιουρογκρουπ» και το κάθε πονεμένο γκρουπ να τραγουδάει…
Υ.Γ. Φίλε, τα κάνουμε πουτάνα; Ε; Γαμώ το κέρατό μου κάθε φορά…