Πανσέληνος. Καλοκαιρινή βραδιά. Με αυτή τη ζέστη να σου ερεθίζει σώμα και μυαλό.
Εκτός από την ψυχή, που μένει ανέγγιχτη ακόμα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούνη. Ακούω τις νότες να ξεχειλίζουν από το μικρό μου ραδιοφωνάκι (ναι, υπάρχουν κάτι τέτοια…) και θέλω να πάρω μια μεγάλη ανάσα, έτσι που να φουσκώσει το στέρνο μου και να με σηκώσει ψηλά, πολύ ψηλά. Να μη βλέπω, να μην ακούω, να μη φοβάμαι, να μην ελπίζω, να είμαι καλά.
Κι όμως, τι κρίμα! Τίποτα δεν άλλαξε ακόμα. Ούτε μετά από τόση περισυλλογή, ούτε με τόσα λόγια. Με τα ψεύτικα χαμόγελα της δήθεν ευφορίας …πω, πω, τι ντροπή! Όλα μια φούσκα! Δε λέει να φύγει η μιζέρια από την παρέα, δε λέει να βγει η φωνή αληθινή, να βροντοφωνάξει το «είμαι ευτυχισμένη», κρύβεται απελπισμένη, αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Δεν έχω άλλα παραμύθια να τους πω. Τους είπα τάχα πως ταξίδι έχεις πάει…Ούτε σε μένα έχω άλλα παραμύθια να πω. Ξέμεινα από ιστορίες. Ώρα για αλήθειες.
Υ.Γ. Σε στιγμές παροξυσμού και απογοήτευσης …υπόσχομαι να επιστρέψω στο παλιό, καλό μου εαυτό σύντομα!