Το ακούσαμε κι αυτό! Ο κύριος της κυρίας Κάθριν Ζέτα (ζήτα, ήτα, θήτα …) Τζόουνς,
βγήκε και είπε, ότι για τον καρκίνο του φάρυγγα, που του διεγνώσθη, φταίνε τα πολλά γλειφομ…ναι, που έκανε στη ζωή του –και ουδόλως οι καταχρήσεις, τα ξενύχτια, η άσωτη ζωή, το κάπνισμα, το ποτό, τα άσπρα, τα μαύρα και όλα τα λοιπά, που έχει κατεβάσει μέχρι εβδομήντα του.
Δηλαδή, πώς την είδες ρε φίλε; Επειδή εσύ, που έζησες τη ζωάρα σου και έκανες όσα εμείς ούτε καν μπορούμε να ονειρευτούμε, είχες την ατυχία στα εβδομήντα σου, να πάθεις αυτό που –δυστυχώς, ξαναλέω- έπαθες, θα μας κόψεις εμάς τη μόνη ευχαρίστηση, που μας έμεινε;
Εδώ και τρία χρόνια σε τούτη την έρμη τη χώρα άσπρη μέρα δεν έχουμε δει, ούτε όταν χιόνισε. Το χαμόγελο είναι είδος προς εξαφάνιση. Τα λεφτά επίσης. Τα πράγματα πάνε από το χειρότερο –που ήταν- στο χείριστο. Και ΕΣΥ έρχεσαι να μας πεις, ότι αυτό το κάτι, που έχουμε για να ξεχνιόμαστε πού και πού –ή και συχνά πυκνά, ανάλογα- προκαλεί καρκίνο;
Αγόρια, μην ακούτε τις παπαριές του παππούλη. Αυτός τώρα, επειδή δεν του κάνει κου-κου, θέλει στα καλά καθούμενα, να τρομοκρατήσει τα νέα φιντάνια και να τα αποτρέψει από το ιερό τους καθήκον. Εσείς μη μασάτε. Τα κεφάλια κάτω …και κάντε αυτό, που ξέρετε καλύτερα. Εξάλλου, τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Και από αυτήν πήξαμε τώρα τελευταία. Χρησιμοποιήστε τη γλώσσα σας για κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον και απείρως πιο ικανοποιητικό…