Ως εκ θαύματος –που προσφάτως διάβασα από τον χαρισματικό και παρεξηγημένο Κωνσταντίνο Τζούμα- δε θα παραπονεθώ.
Δε θα ξεκινήσω με μίρλα τη διαδικτυακή μας επανασύνδεση. Παρά τα όσα τραγικά (ή τραγελαφικά;) συμβαίνουν, όχι, θα αντισταθώ και θα κάνω τη δική μου μικροεπανάσταση απέναντι στον ορυμαγδό κατήφειας χαμογελώντας πονηρά στον Σεπτέμβρη, που θα μου κλείσει μελαγχολικά το μάτι σε λίγες μέρες. Πέρασε (και) το καλοκαίρι του 2012 με ατελείωτα μπάνια (ο άτυχος Φελπς κι εγώ τόσο ελεύθερο), ατελείωτη ηλιοθεραπεία (λίγο ακόμα και θα φτάσω τη Ντονατέλα), ατελείωτες αμπελοφιλοσοφίες (σ’ αυτό πρέπει να ‘μαι αμίμητη) και τελειωμένο πορτοφόλι.
Επιστρέφοντας στο κλεινόν άστυ όλα μοιάζουν αφόρητα ίδια, αλλά με τη δόση τρέλας που με διακρίνει αποφασιστικά αφήνω κλειστό το χαζοκούτι (έτσι κι αλλιώς μόνο το Two & A Half Men αξίζει από όλη τη σαβούρα), παρατάω όπως όπως όλα τα καλοκαιρινά συμπράγκαλα και με αλάτια και αντηλιακά ακόμα πάνω μου, καβαλάω το scooter και κατηφορίζω για τα γραφικά σοκάκια( ούτε ένα, όμως) της Θεσσαλονίκης… έτσι για να δω τι τρέχει! Είπα ότι δε θα μιζεριάσω, ε; Ψέματα είπα! Όλα ίδια και απαράλλαχτα σε μια πόλη, που μοιάζει άνευρη, χωρίς παλμό, με ανθρώπους χαμένους στις μακάβριες σκέψεις τους (βλ. φόροι, χαράτσια, λογαριασμοί, μην το αναλύσω τώρα) και κάπου στην άκρη του μυαλού τους ένα κάτιτις να προσπαθεί να τους κάνει να αποκτήσουν τη μοναδική ποθητή ρυτίδα, εκείνη του γέλιου γύρω από το στόμα. Για τον καθένα μας αυτό το κατιτίς είναι διαφορετικό: το νεογέννητο παιδί, το ολιγοήμερο ταξίδι στα Κύθηρα, η πρόταση γάμου, το νυχτερινό μπάνιο στην απίθανη παραλία … ο νέος επενδυτής στην ομάδα, εκείνο το βράδυ στον Καρρά, το sex, το sex, το sex… τελοσπάντων όλοι έχουν κάτι να σκέφτονται, κάτι να παρηγοριούνται, κάτι να τους δίνει κουράγιο ρε παιδί μου, για τη δύσκολη συνέχεια.
Ε, λοιπόν, αφού οι διακοπές τελείωσαν και πάμε πάλι από την αρχή, προτείνω να αρπάξουμε όλοι την ευκαιρία και να ξεκινήσουμε να κυνηγάμε την τύχη μας, με όποιο μέσο διαθέτουμε. Προσοχή, όμως! Μπορεί εμείς να εντοπίσουμε την τύχη μας και να την κυνηγάμε με καλό σκοπό, αλλά αυτή η αφιλότιμη να μπερδευτεί και βλέποντάς μας να τρέχουμε με φόρα, να φοβηθεί και να αρχίσει να τρέχει ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο μακριά, ακόμα μια φορά… Όπως ο καημένος ο Βόγλης, που φώναζε και ξαναφώναζε «στάσου, μύγδαλα» αλλά η ξεπλυμένη η ξανθιά, όχι μόνο δεν (του) στάθηκε, παρά τον έκλεισε στη στενή.
Υ.Γ. Ο Σεπτέμβριος έρχεται, τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάνε σκατά. ΟΚ, αυτό το εμπεδώσαμε. Αλλά επειδή οι μάγκες στην κρίση γίνονται δυνατοί, κάντε μια δεύτερη ανάγνωση στο θέμα και ψαχτείτε. Μπορεί να είναι ακριβώς κάτω από τη μύτη σας…