Τελείωσε για ‘μενα και αυτό το καλοκαίρι, αλλά παράπονο ουδέν.
Λίγο ακόμη να καθόμουνα θα έβγαζα …φύκια. Το γούσταρα, όμως, με τρέλα. Για ενάμιση μήνα έκανα το απόλυτο ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!!! Ξαπλώστρα, βουτιές, mochito (είχα και στο χωριό μου…), λάδι μαυρίσματος, δροσερά φρούτα, ύπνος, sex. Τι άλλο να θέλει ένας άνθρωπος για να περάσει καλά; Εμ, εντάξει, εδώ που τα λέμε, θέλει και λεφτά. Και αυτά, μετά από τόσο καιρό αεργίας, με εγκατέλειψαν.
Οπότε ανασκουμπώνομαι, βάζω το suit της δουλειάς και στρώνω για τα καλά τον μαυρούλι πισινό μου (με το σημάδι από το brazilian) …διότι μας περιμένει δύσκολος χειμώνας. Τώρα, για να λέμε την αλήθεια, και οι προηγούμενοι τέσσερις χειμώνες δύσκολοι ήταν. Δε θα ξοκείλουμε και πολύ, φαντάζομαι.
Μόνο που θα ‘θελα δυο-τρεις μέρες πριν την επίσημη έναρξη του φθινοπώρου, πριν με βρει πάλι η γλυκιά μελαγχολία των κιτρινισμένων φύλλων, πριν καταχωνιάσω στα έγκατα της ντουλάπας το mix-and-match μπικίνι μου, να είχα μιαν άλλη αίσθηση, Εκείνη που σου αφήνει η ανάμνηση ενός αξέχαστου καλοκαιριού, που θα το ακολουθήσει ένας άνευ προηγουμένου χειμώνας. Ίσως και να είναι, όμως. Άνευ προηγουμένου …θα δείξει.
Υ.Γ. Nice to be back again guys!