Αντί σημειώματος σήμερα, “δανειζόμαστε” το ρεπορτάζ μας στην εφημερίδα “Μετροσπορ” για να δείξουμε πως όποιος ξεχνά την ιστορία του, δεν έχει… μέλλον. Διαβάστε και θα… καταλάβετε!
“Χθες, 13 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια απ’ την ημέρα που ο Αριστείδης Μούμογλου, το 1972, έκανε το απίστευτο ρεκόρ των 145 πόντων κόντρα στον ΒΑΟ, στη νίκη με 170-94. Συμπληρώθηκαν 4 δεκαετίες και το γεγονός πέρασε, όπως και τα άλλα… 39 χρόνια, με λίγους και καλούς φίλους να θυμούνται τον μεγάλο Ηρακλειδέα Μούμογλου, που πρόσφερε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μόνο στον σύλλογο που αγαπούσε, που έπαιξε μόνο για τη μπλε φανέλα, που πόνεσε μόνο για αυτή την ιδέα! Ποιος να τιμήσει, άραγε, τον Αριστείδη Μούμογλου, τον άνθρωπο που έβαλε τον Ηρακλή στο βιβλίο Γκίνες;
– Ο διαλυμένος λόγω (και) των προηγούμενων διοικήσεων του, Γυμναστικός Σύλλογος που όταν, κάποτε, άκουγε «μπάσκετ», έβγαζε «ρεβανί σπυράκια»; Ο Ηρακλής χωρίς πρόεδρο εδώ και έξι μήνες, και χωρίς φορολογική ενημερότητα, και χωρίς ενότητα και συσπείρωση λίγο πριν του οριστικού λουκέτου;
– Η υπό εκκαθάριση ΚΑΕ και ποτέ, των ποτών, δεν δέησε να κάνει μια τελετή για να τιμήσει τον Μούμογλου, αλλά και άλλους βετεράνους της ομάδας; Και δε φταίει η τωρινή διοίκηση, που τώρα δεν έχει αντικείμενο. Οι προηγούμενες, οι μπασκετικές, οι πλούσιες, καμία δεν εδέησε να πάρει ένα τηλέφωνο τον Μούμογλου να του μιλήσει, για να προσπαθήσει να «σπάσει ο πάγος» που νιώθει για το μπάσκετ του Ηρακλή ο αρχι-Ηρακλειδέας αυτός!
– Και πώς να δεχθεί ο μεγάλος και περήφανος Ηρακλειδέας μια τέτοια τιμή, όταν κάποτε ο Ηρακλής, μέσω κάποιων, του έκλεινε την πόρτα στον γιο του, Αντώνη, χωρίς να του πει μια δεύτερη κουβέντα, μια εξήγηση, να του δώσει μια ευκαιρία, ενώ την πόρτα περνούσε κάθε λογής «φρούτο» για να πλουτίζουν ορισμένοι;
– Ευτυχώς για τον ίδιο τον κύριο Μούμογλου, γιατί για εμάς εκτός από μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού μπάσκετ, είναι και ένας τζέντλεμαν των γηπέδων – το ξέρουν καλά οι παλιότεροι – και εκτός απ’ αυτά. Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να μιλήσουμε μαζί του, να ακούσουμε συνεντεύξεις του, και να μάθουμε γιατί αυτός ό άνθρωπος δεν πατάει ξανά το πόδι του στο Ιβανώφειο, αλλά πηγαίνει σε όλους τους αγώνες του ποδοσφαίρου και δη στη Θύρα 13.
Το είχε δηλώσει άλλωστε σε μια απ’ τις σπάνιες συνεντεύξεις του, πέρσι τέτοια εποχή, στο «Αθλητικό Μετροπολις» και είχαν ραγίσει και οι πέτρες με όσα έλεγε τότε ο Μούμογλου για τον Ηρακλή.
Ελπίζουμε η νέα τάξη πραγμάτων στον Ηρακλή, και στο μπάσκετ και σε όλα τα τμήματα, εφ’ όσον καταφέρει να συμμαζέψει την κατάσταση στον σύλλογο να κάνει και μια προσπάθεια να τιμήσει ανθρώπους που τιμήσαν και δόξασαν τον σύλλογο, ανθρώπους που προσέφεραν αγόγγυστα και χωρίς λεζάντα και διαφημίσεις μέσω φερεφώνων. Ανθρώπους όπως ο Μούμογλου, ο Ηρακλής Τσιλόπουλος, ο τωρινός δικηγόρος Ηρακλής Σπανός, ο φροντιστής Κυριάκος Αξεχέρογλου, και τόσοι ακόμη, για να μην αδικήσουμε κανέναν.”
Αντί σημειώματος σήμερα, “δανειζόμαστε” το ρεπορτάζ μας στην εφημερίδα “Μετροσπορ” για να δείξουμε πως όποιος ξεχνά την ιστορία του, δεν έχει… μέλλον. Διαβάστε και θα… καταλάβετε!
“Χθες, 13 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια απ’ την ημέρα που ο Αριστείδης Μούμογλου, το 1972, έκανε το απίστευτο ρεκόρ των 145 πόντων κόντρα στον ΒΑΟ, στη νίκη με 170-94. Συμπληρώθηκαν 4 δεκαετίες και το γεγονός πέρασε, όπως και τα άλλα… 39 χρόνια, με λίγους και καλούς φίλους να θυμούνται τον μεγάλο Ηρακλειδέα Μούμογλου, που πρόσφερε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μόνο στον σύλλογο που αγαπούσε, που έπαιξε μόνο για τη μπλε φανέλα, που πόνεσε μόνο για αυτή την ιδέα! Ποιος να τιμήσει, άραγε, τον Αριστείδη Μούμογλου, τον άνθρωπο που έβαλε τον Ηρακλή στο βιβλίο Γκίνες;
– Ο διαλυμένος λόγω (και) των προηγούμενων διοικήσεων του, Γυμναστικός Σύλλογος που όταν, κάποτε, άκουγε «μπάσκετ», έβγαζε «ρεβανί σπυράκια»; Ο Ηρακλής χωρίς πρόεδρο εδώ και έξι μήνες, και χωρίς φορολογική ενημερότητα, και χωρίς ενότητα και συσπείρωση λίγο πριν του οριστικού λουκέτου;
– Η υπό εκκαθάριση ΚΑΕ και ποτέ, των ποτών, δεν δέησε να κάνει μια τελετή για να τιμήσει τον Μούμογλου, αλλά και άλλους βετεράνους της ομάδας; Και δε φταίει η τωρινή διοίκηση, που τώρα δεν έχει αντικείμενο. Οι προηγούμενες, οι μπασκετικές, οι πλούσιες, καμία δεν εδέησε να πάρει ένα τηλέφωνο τον Μούμογλου να του μιλήσει, για να προσπαθήσει να «σπάσει ο πάγος» που νιώθει για το μπάσκετ του Ηρακλή ο αρχι-Ηρακλειδέας αυτός!
– Και πώς να δεχθεί ο μεγάλος και περήφανος Ηρακλειδέας μια τέτοια τιμή, όταν κάποτε ο Ηρακλής, μέσω κάποιων, του έκλεινε την πόρτα στον γιο του, Αντώνη, χωρίς να του πει μια δεύτερη κουβέντα, μια εξήγηση, να του δώσει μια ευκαιρία, ενώ την πόρτα περνούσε κάθε λογής «φρούτο» για να πλουτίζουν ορισμένοι;
– Ευτυχώς για τον ίδιο τον κύριο Μούμογλου, γιατί για εμάς εκτός από μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού μπάσκετ, είναι και ένας τζέντλεμαν των γηπέδων – το ξέρουν καλά οι παλιότεροι – και εκτός απ’ αυτά. Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να μιλήσουμε μαζί του, να ακούσουμε συνεντεύξεις του, και να μάθουμε γιατί αυτός ό άνθρωπος δεν πατάει ξανά το πόδι του στο Ιβανώφειο, αλλά πηγαίνει σε όλους τους αγώνες του ποδοσφαίρου και δη στη Θύρα 13.
Το είχε δηλώσει άλλωστε σε μια απ’ τις σπάνιες συνεντεύξεις του, πέρσι τέτοια εποχή, στο «Αθλητικό Μετροπολις» και είχαν ραγίσει και οι πέτρες με όσα έλεγε τότε ο Μούμογλου για τον Ηρακλή.
Ελπίζουμε η νέα τάξη πραγμάτων στον Ηρακλή, και στο μπάσκετ και σε όλα τα τμήματα, εφ’ όσον καταφέρει να συμμαζέψει την κατάσταση στον σύλλογο να κάνει και μια προσπάθεια να τιμήσει ανθρώπους που τιμήσαν και δόξασαν τον σύλλογο, ανθρώπους που προσέφεραν αγόγγυστα και χωρίς λεζάντα και διαφημίσεις μέσω φερεφώνων. Ανθρώπους όπως ο Μούμογλου, ο Ηρακλής Τσιλόπουλος, ο τωρινός δικηγόρος Ηρακλής Σπανός, ο φροντιστής Κυριάκος Αξεχέρογλου, και τόσοι ακόμη, για να μην αδικήσουμε κανέναν.”
Αντί σημειώματος σήμερα, “δανειζόμαστε” το ρεπορτάζ μας στην εφημερίδα “Μετροσπορ” για να δείξουμε πως όποιος ξεχνά την ιστορία του, δεν έχει… μέλλον. Διαβάστε και θα… καταλάβετε!
“Χθες, 13 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια απ’ την ημέρα που ο Αριστείδης Μούμογλου, το 1972, έκανε το απίστευτο ρεκόρ των 145 πόντων κόντρα στον ΒΑΟ, στη νίκη με 170-94. Συμπληρώθηκαν 4 δεκαετίες και το γεγονός πέρασε, όπως και τα άλλα… 39 χρόνια, με λίγους και καλούς φίλους να θυμούνται τον μεγάλο Ηρακλειδέα Μούμογλου, που πρόσφερε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μόνο στον σύλλογο που αγαπούσε, που έπαιξε μόνο για τη μπλε φανέλα, που πόνεσε μόνο για αυτή την ιδέα! Ποιος να τιμήσει, άραγε, τον Αριστείδη Μούμογλου, τον άνθρωπο που έβαλε τον Ηρακλή στο βιβλίο Γκίνες;
– Ο διαλυμένος λόγω (και) των προηγούμενων διοικήσεων του, Γυμναστικός Σύλλογος που όταν, κάποτε, άκουγε «μπάσκετ», έβγαζε «ρεβανί σπυράκια»; Ο Ηρακλής χωρίς πρόεδρο εδώ και έξι μήνες, και χωρίς φορολογική ενημερότητα, και χωρίς ενότητα και συσπείρωση λίγο πριν του οριστικού λουκέτου;
– Η υπό εκκαθάριση ΚΑΕ και ποτέ, των ποτών, δεν δέησε να κάνει μια τελετή για να τιμήσει τον Μούμογλου, αλλά και άλλους βετεράνους της ομάδας; Και δε φταίει η τωρινή διοίκηση, που τώρα δεν έχει αντικείμενο. Οι προηγούμενες, οι μπασκετικές, οι πλούσιες, καμία δεν εδέησε να πάρει ένα τηλέφωνο τον Μούμογλου να του μιλήσει, για να προσπαθήσει να «σπάσει ο πάγος» που νιώθει για το μπάσκετ του Ηρακλή ο αρχι-Ηρακλειδέας αυτός!
– Και πώς να δεχθεί ο μεγάλος και περήφανος Ηρακλειδέας μια τέτοια τιμή, όταν κάποτε ο Ηρακλής, μέσω κάποιων, του έκλεινε την πόρτα στον γιο του, Αντώνη, χωρίς να του πει μια δεύτερη κουβέντα, μια εξήγηση, να του δώσει μια ευκαιρία, ενώ την πόρτα περνούσε κάθε λογής «φρούτο» για να πλουτίζουν ορισμένοι;
– Ευτυχώς για τον ίδιο τον κύριο Μούμογλου, γιατί για εμάς εκτός από μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού μπάσκετ, είναι και ένας τζέντλεμαν των γηπέδων – το ξέρουν καλά οι παλιότεροι – και εκτός απ’ αυτά. Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να μιλήσουμε μαζί του, να ακούσουμε συνεντεύξεις του, και να μάθουμε γιατί αυτός ό άνθρωπος δεν πατάει ξανά το πόδι του στο Ιβανώφειο, αλλά πηγαίνει σε όλους τους αγώνες του ποδοσφαίρου και δη στη Θύρα 13.
Το είχε δηλώσει άλλωστε σε μια απ’ τις σπάνιες συνεντεύξεις του, πέρσι τέτοια εποχή, στο «Αθλητικό Μετροπολις» και είχαν ραγίσει και οι πέτρες με όσα έλεγε τότε ο Μούμογλου για τον Ηρακλή.
Ελπίζουμε η νέα τάξη πραγμάτων στον Ηρακλή, και στο μπάσκετ και σε όλα τα τμήματα, εφ’ όσον καταφέρει να συμμαζέψει την κατάσταση στον σύλλογο να κάνει και μια προσπάθεια να τιμήσει ανθρώπους που τιμήσαν και δόξασαν τον σύλλογο, ανθρώπους που προσέφεραν αγόγγυστα και χωρίς λεζάντα και διαφημίσεις μέσω φερεφώνων. Ανθρώπους όπως ο Μούμογλου, ο Ηρακλής Τσιλόπουλος, ο τωρινός δικηγόρος Ηρακλής Σπανός, ο φροντιστής Κυριάκος Αξεχέρογλου, και τόσοι ακόμη, για να μην αδικήσουμε κανέναν.”
Αντί σημειώματος σήμερα, “δανειζόμαστε” το ρεπορτάζ μας στην εφημερίδα “Μετροσπορ” για να δείξουμε πως όποιος ξεχνά την ιστορία του, δεν έχει… μέλλον. Διαβάστε και θα… καταλάβετε!
“Χθες, 13 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια απ’ την ημέρα που ο Αριστείδης Μούμογλου, το 1972, έκανε το απίστευτο ρεκόρ των 145 πόντων κόντρα στον ΒΑΟ, στη νίκη με 170-94. Συμπληρώθηκαν 4 δεκαετίες και το γεγονός πέρασε, όπως και τα άλλα… 39 χρόνια, με λίγους και καλούς φίλους να θυμούνται τον μεγάλο Ηρακλειδέα Μούμογλου, που πρόσφερε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μόνο στον σύλλογο που αγαπούσε, που έπαιξε μόνο για τη μπλε φανέλα, που πόνεσε μόνο για αυτή την ιδέα! Ποιος να τιμήσει, άραγε, τον Αριστείδη Μούμογλου, τον άνθρωπο που έβαλε τον Ηρακλή στο βιβλίο Γκίνες;
– Ο διαλυμένος λόγω (και) των προηγούμενων διοικήσεων του, Γυμναστικός Σύλλογος που όταν, κάποτε, άκουγε «μπάσκετ», έβγαζε «ρεβανί σπυράκια»; Ο Ηρακλής χωρίς πρόεδρο εδώ και έξι μήνες, και χωρίς φορολογική ενημερότητα, και χωρίς ενότητα και συσπείρωση λίγο πριν του οριστικού λουκέτου;
– Η υπό εκκαθάριση ΚΑΕ και ποτέ, των ποτών, δεν δέησε να κάνει μια τελετή για να τιμήσει τον Μούμογλου, αλλά και άλλους βετεράνους της ομάδας; Και δε φταίει η τωρινή διοίκηση, που τώρα δεν έχει αντικείμενο. Οι προηγούμενες, οι μπασκετικές, οι πλούσιες, καμία δεν εδέησε να πάρει ένα τηλέφωνο τον Μούμογλου να του μιλήσει, για να προσπαθήσει να «σπάσει ο πάγος» που νιώθει για το μπάσκετ του Ηρακλή ο αρχι-Ηρακλειδέας αυτός!
– Και πώς να δεχθεί ο μεγάλος και περήφανος Ηρακλειδέας μια τέτοια τιμή, όταν κάποτε ο Ηρακλής, μέσω κάποιων, του έκλεινε την πόρτα στον γιο του, Αντώνη, χωρίς να του πει μια δεύτερη κουβέντα, μια εξήγηση, να του δώσει μια ευκαιρία, ενώ την πόρτα περνούσε κάθε λογής «φρούτο» για να πλουτίζουν ορισμένοι;
– Ευτυχώς για τον ίδιο τον κύριο Μούμογλου, γιατί για εμάς εκτός από μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού μπάσκετ, είναι και ένας τζέντλεμαν των γηπέδων – το ξέρουν καλά οι παλιότεροι – και εκτός απ’ αυτά. Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να μιλήσουμε μαζί του, να ακούσουμε συνεντεύξεις του, και να μάθουμε γιατί αυτός ό άνθρωπος δεν πατάει ξανά το πόδι του στο Ιβανώφειο, αλλά πηγαίνει σε όλους τους αγώνες του ποδοσφαίρου και δη στη Θύρα 13.
Το είχε δηλώσει άλλωστε σε μια απ’ τις σπάνιες συνεντεύξεις του, πέρσι τέτοια εποχή, στο «Αθλητικό Μετροπολις» και είχαν ραγίσει και οι πέτρες με όσα έλεγε τότε ο Μούμογλου για τον Ηρακλή.
Ελπίζουμε η νέα τάξη πραγμάτων στον Ηρακλή, και στο μπάσκετ και σε όλα τα τμήματα, εφ’ όσον καταφέρει να συμμαζέψει την κατάσταση στον σύλλογο να κάνει και μια προσπάθεια να τιμήσει ανθρώπους που τιμήσαν και δόξασαν τον σύλλογο, ανθρώπους που προσέφεραν αγόγγυστα και χωρίς λεζάντα και διαφημίσεις μέσω φερεφώνων. Ανθρώπους όπως ο Μούμογλου, ο Ηρακλής Τσιλόπουλος, ο τωρινός δικηγόρος Ηρακλής Σπανός, ο φροντιστής Κυριάκος Αξεχέρογλου, και τόσοι ακόμη, για να μην αδικήσουμε κανέναν.”