Όταν κάποιος θέλει να εκφράσει κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει ή όχι στο παρελθόν, με αντίκτυπο στο παρόν, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ, χρησιμοποιεί το τρίτο είδος του υποθετικού λόγου. Για παράδειγμα:
Α)Αν οι κυβερνώντες την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχαν φάει τον «άμπακο» και είχαν φροντίσει –ως όφειλαν- για το καλό της χώρας και όχι της τσέπης του, τώρα οι Έλληνες δε θα έσερναν το σταυρό του μαρτυρίου.
Β)Αν στο ποδόσφαιρο δεν είχαν επικρατήσει τα λαμόγια του κερατά και υπήρχε ισονομία, θα είχαν πάρει πρωταθλήματα και άλλες ομάδες εκτός του γαύρου.
Γ)Αν η Εύα δεν είχε δαγκώσει το μήλο, τώρα θα ζούσαμε όλοι στον παράδεισο.
Δ)Αν δεν είχε δημιουργηθεί το χρήμα, δε θα σκοτωνόμασταν να κονομήσουμε μέχρι να μια ωραία πρωί να μας κουβαλάνε τέσσερις.
Ε)Αν δεν υπήρχαν τα social media, οι 18χρονοι θα έκαναν ακόμα κανονικό sex μεταξύ τους και δε θα τραβούσαν μαλακία νομίζοντας ότι κάνουν cyber sex.
ΣΤ)Αν δεν υπήρχαν τα μπουζούκια και ο Καρράς, δεν θα ξέραμε τι θα πει καψούρα.
Ζ)Αν δεν μάθαιναν οι άντρες τη χαλάουα, το τσιμπιδάκι για τα φρύδια και τις κρέμες προσώπου, δεν θα είχαμε γεμίσει πουστάρες.
Η)Αν δεν πέφταμε τόσο χαμηλά, δε θα μπορούσαμε να αναπνεύσουμε με ανακούφιση, όταν –επιτέλους- σηκωνόμασταν.
Θ)Κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια…
Αλλά τελικά να σου πω κάτι; Καλύτερα που υπάρχει ο υποθετικός λόγος του μη πραγματικού, μπας και ξυπνήσουμε λιγάκι και δούμε ποια είναι όντως η κωλοπραγματικότητα και πάψουμε να ζούμε με τα «αν», τα «ίσως», τα «μπορεί», τα «όταν» και τα «θα».